Ο Δημήτρης Καμαρωτός μιλά για τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη που θα παρουσιαστεί στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσού στο πλαίσιο του προγράμματος Μουσική & Θέατρο Εκτός Στέγης
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση υπόσχεται μια αλλιώτικη εμπειρία θέασης/ακρόασης του αρχαίου δράματος. Μια site specific performance εκτός Στέγης, στον χώρο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός της πλατείας Καρύτση που λειτουργεί σαν σκηνικός χώρος, σαν παλάτι ή μουσείο. Ενας διακεκριμένος συνθέτης-ερευνητής του ήχου όσο και της μουσικής στο θέατρο, ο Δημήτρης Καμαρωτός, και μια αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια της σκηνής, η Αμαλία Μουτούση, συναντιούνται από τις 7 έως τις 11 Ιουνίου (στις 21.00) σε ρόλους ξεναγών που αφηγούνται με μουσική και λόγο μια σπουδαία ιστορία, τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη. Οπως όμως η Αμαλία Μουτούση δεν παίζει μόνο τη Φαίδρα αλλά όλους τους ρόλους έτσι και ο Δημήτρης Καμαρωτός δεν παίζει μόνο τη μουσική. Ηθοποιός και μουσικός ανάγονται σε ισότιμους πρωταγωνιστές, παίρνοντας έτσι μέρος σε έναν υποκριτικό άθλο.
Το Documento μίλησε με τον Δημήτρη Καμαρωτό για τον «Ιππόλυτο», μια τραγωδία γεμάτη έρωτα, παραφορά, μίσος και εκδίκηση.
Τι σας ώθησε στον μύθο της Φαίδρας και του Ιππόλυτου; Συμβολίζει κάτι για εσάς τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Δεν μπορώ να πω ότι συμβολίζει οτιδήποτε γιατί δεν ψάχνω συμβολισμούς. Δεν ξέρω τι να τους κάνω στην πρακτική καθημερινότητα. Η μουσική και το θέατρο μου ζητάνε κάτι πολύ πρακτικό καθημερινά που δεν μπορώ να το απαντήσω με συμβολισμούς. Μπορώ να πω όμως ότι αυτός ο μύθος με ενδιαφέρει στις διάφορες μορφές που μας έχει δοθεί από συγγραφείς και ποιητές. Ενα πολύ ενδιαφέρον θέμα του είναι η ιδεαλιστική σχέση με τα πράγματα που σε απλουστευμένη μορφή φαίνεται σαν «η πίστη» σε κάτι. Α, επίσης την ανάγκη και τη σχέση μας με αυτή την πίστη σε εποχές ακραίων υλισμών. Θέματα που έρχονται και ξανάρχονται αιώνες τώρα. Και βέβαια αυτός ο υλισμός δεν είναι κάτι που βρίσκει χώρο μόνο μέσα στην ευμάρεια αλλά το ίδιο και περισσότερο μέσα στην κρίση. Αυτή η πίστη σε κάτι άλλο –τόσο προσωπικό και ιδιαίτερο για τον καθένα– είναι ίσως το μεγαλύτερο έλλειμμα αλλά και η ελπίδα.
Πώς οροθετήσατε το κόνσεπτ της παράστασης;
Δεν είναι παράσταση, δεν είναι συναυλία· αυτό βέβαια ισχύει και αντίστροφα: είναι και παράσταση και συναυλία. Είναι μια παράσταση όπου μια εξαιρετική ηθοποιός κάνει κάτι σαν μια βουτιά σε όλο το κείμενο αλλά μέσω των προσώπων. Δηλαδή παίζει όλους τους ρόλους. Η μουσική παίζει ζωντανά συνέχεια με έναν τρόπο που έχω βρει, όπου ηλεκτρονικοί ήχοι παίρνουν την εκκίνησή τους από τη φωνή και ταυτόχρονα τους χειρίζομαι με όργανο. Αυτό δημιουργεί μια φωνή που χωρίς παραμόρφωση, μόνο με παραλληλισμό αποκτάει μια «μάσκα». Αυτές οι μάσκες βοηθούν στις αλλαγές προσώπων και επιτρέπουν να πούμε την ιστορία με μια ανάσα, σε μια πολύ πυκνή ροή. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος αν οι θεατές μας, ύστερα από όλο αυτό τον καταιγισμό λόγου, πληροφορίας και ήχων έχουν όλο το υλικό της τραγωδίας σε μια γωνιά της μνήμης τους. Αυτό ενορχηστρώνουμε στους μήνες των προβών με την Αμαλία Μουτούση, γι’ αυτό χρειάστηκε τόσο η νέα μετάφραση από τον Νίκο Φλέσσα όσο και ο ιστορικός χώρος του Συλλόγου Παρνασσός που φωτίζεται με έναν πολύ ιδιαίτερο κινηματογραφικό τρόπο από τον Γιάννη Δρακουλαράκο.
Συχνά μοιάζει να υπάρχουν αναφορές και κρυφές λεπτομέρειες στη μουσική σας. Πόσο μπορεί να δυσκολέψει τον μυημένο ακροατή-θεατή της παράστασης;
Δεν με απασχολεί η εξειδίκευση του αυτιού του θεατή. Μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει. Εδώ η χρήση του γίνεται για να μπορέσει να ειπωθεί αυτή η ιστορία πυκνά, με έμφαση στις λεπτομέρειες και με ατμόσφαιρα που γεννιέται στιγμιαία και φεύγει. Ολα αυτά για να ελευθερώσουν τη φαντασία του θεατή. Να του δώσουν μια ευκαιρία να βυθιστεί για λίγο σε αυτήν τη συνάντηση χώρου, ήχου και νοήματος. Και ίσως μετά να πάρει κάτι μαζί του. Σίγουρα διαφορετικό για τον καθένα.
Εάν θεωρήσουμε ότι ο θεατρικός λόγος είναι πολύ συγγενικός ή ότι το θέατρο γενικότερα κλέβει συχνά από την τέχνη της μουσικής, πώς ωριμάζει για εσάς αυτή η σχέση στις συνεργασίες σας με την Αμαλία Μουτούση;
Σχετικά με το αν το θέατρο «κλέβει» από την τέχνη της μουσικής δεν μπορώ να πω για κάτι που δεν ανήκει στις εμπειρίες μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν οι τέχνες «κλέβονται» μεταξύ τους κάτι καλό συμβαίνει. Με την Αμαλία Μουτούση έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές – και το κυριότερο, σε πολύ δύσκολες συνθήκες και με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Αυτό δημιουργεί ένα δυναμικό. Ξεκινάς από ένα επίπεδο πίστης πιο πάνω. Από την άλλη, αν και η Αμαλία είναι μια εξαιρετική ηθοποιός, δεν την καλώ αν δεν αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη γι’ αυτό που κάνω, είτε είναι μουσική είτε θέατρο ή και τα δύο αξεδιάλυτα, που είναι το πιο συνηθισμένο για μένα. Θέλω να πω, μπορεί κάποιος να προτείνει ένα έργο σε έναν εξαιρετικό βιολιστή με την ελπίδα να το κάνει καλύτερο ή γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να το καταλάβει και να του δώσει την πραγματική του υπόσταση. Εδώ με την Αμαλία Μουτούση αισθάνομαι ότι είναι το δεύτερο.
INFO
Παράλληλη δράση:
Εργαστήριο με τον Δημήτρη Καμαρωτό το Σάββατο 10 Ιουνίου
