Παναγιώτης Βασιλόπουλος: Μου έπινα το αίμα από την πολλή προπόνηση

Παναγιώτης Βασιλόπουλος: Μου έπινα το αίμα από την πολλή προπόνηση

O μπασκετμπολίστας των 34 Μαϊων, των 8 εμφανίσεων στα «παράθυρα», των 129 διεθνών συμμετοχών, των 5 μεταλλίων, των 6 τίτλων, των 6 χειρουργείων και των 3 σπαταλημένων ετών μαθαίνει κινέζικα για να επιστρέψει στον τόπο όπου έπαιξε σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την «επίσημη αγαπημένη».

Ο χαμένος προημιτελικός του Πεκίνου ήταν ο τελευταίος του με την Εθνική Ανδρών πριν το σωτήριον έτος 2017. «Τρέχω με διακόσια για να προλάβω τον χαμένο χρόνο», ομολογεί ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ντυμένος ξανά στα μπλε, μία δεκαετία αργότερα. «Η βροχή δεν κρατάει για πάντα. Κάποια στιγμή έρχεται η λιακάδα».

-Δεν σε πιάνει το «γαμώτο», όταν σκέφτεσαι πόσα σου στέρησαν οι τραυματισμοί;

Όχι. Μόνο καλό μου έκαναν, όλα αυτά. Διδάχθηκα την υπομονή. Έμαθα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και να χαίρομαι τη στιγμή. Όταν είσαι φτασμένος, καβαλάς το καλάμι και δεν σέβεσαι τίποτε. Οι σφαλιάρες έπεφταν η μία μετά την άλλη, οπότε έψαχνα το ξέφωτο. Όταν σταματάει η λάσπη, βγαίνει ο ήλιος. Πάντοτε φαίνεται ο ήλιος. Επίσης, βρήκα την ευκαιρία να κάνω οικογένεια και να αποκτήσω δύο παιδιά. Ίσως να έπαιρνα άλλον δρόμο, εάν συνέχιζα τον πρωταθλητισμό. Θα γινόμουν μεγαλύτερος αθλητής, αλλά μικρότερος άνθρωπος. Λειτουργούσα σαν ρομπότ, τότε. Όλη μου η ζωή ήταν το μπάσκετ. Οι τραυματισμοί ήρθαν από την πολλή προπόνηση. Μου έπινα το αίμα! Πάλι το ίδιο θα έκανα βέβαια, αν γύριζα τον χρόνο πίσω. Αλλά με περισσότερη προσοχή…

-Πού τη βρίσκεις τη δύναμη, όταν μπαίνεις για ένα κρίσιμο χειρουργείο;

Δεν ξέρω. Εγώ σκεφτόμουν τον γιο μου. Δεν ήθελα να με βλέπει σακάτη, αλλά αθλητή. Να μπορώ να τον κυνηγήσω μέσα στο σπίτι. Μου ήταν αδύνατο να λυγίσω το πόδι μου για να καθίσω στο πάτωμα και να παίξω μαζί του. Χρειαζόμουν Βολταρέν και Μεζουλίτ για να κατεβώ τα τρία σκαλοπάτια του γκαράζ. Κοιμάσαι και ξυπνάς έτσι, κουράζεσαι. Έπειτα αρχίζει η αποθεραπεία και μετράς τα τουβλάκια στον τοίχο. Τσακώνεσαι μαζί τους. Μαθαίνεις να παίρνεις δύναμη από το ντουβάρι. Αλλά πόσες φορές να τσακωθείς με ένα τουβλάκι;

-Κάποιες εγχειρήσεις απέτυχαν, οπότε υποχρεώθηκες να ξεκινήσεις από το μηδέν. Τα βάζεις με τους γιατρούς;

Ούτε κατά διάνοια. ‘Ήταν ένας απλός χιαστός, όπου έτυχε να πέσω στο 1% της στατιστικής και να πάνε όλα στραβά. Δεν είμαι καθόλου μίζερος ούτε κατακρίνω ούτε μεμψιμοιρώ. Ήθελε δηλαδή ο γιατρός να κάνει λάθος; Αυτή είναι η δουλειά του και τον σέβομαι. Θα τον σταυρώσουμε; Μήπως εγώ δεν έχω κάνει λάθος στη δουλειά και στη ζωή μου; Shit happens, όπως λένε. Δεν ήταν εσκεμμένο. Είμαι άνθρωπος που συγχωρεί. Όποιος δεν συγχωρεί, δεν βελτιώνεται. Δεν προχωράει. Αυτό μου δίδαξαν οι κακοτυχίες. Οι ήττες είναι που μας κάνουν καλύτερους και όχι οι νίκες.

-Υπέγραψες στο Περιστέρι. Μέχρι πότε σκοπεύεις να παίζεις;

Θα συνεχίσω όσο αντέχουν τα πόδια μου, αρκεί να μη ξεφτιλίζομαι. Όσο έχω κίνητρο για να κάνω προπόνηση τη Δευτέρα. Θα με σκότωνε, εάν ένιωθα ότι γίνομαι βάρος στην ομάδα μου. Το σώμα έχει μνήμη και επανέρχεται, αλλά δεν υπακούει πάντα στις εντολές του εγκεφάλου. Πάντως δεν σκοπεύω να γίνω προπονητής και να γυρίζω σαν τσιγγάνος. Το οφείλω στην οικογένειά μου αυτό.

-Kαι η Εθνική;

Ο τελευταίος αγώνας, με τη Γεωργία, μου έδωσε κίνητρο και πείσμα ώστε να συνεχίσω για πολλά χρόνια ακόμα το μπάσκετ. Θα τον θυμάμαι κάθε μέρα. Όχι επειδή κερδίσαμε, αλλά επειδή δεν έπαιξα καλά. Ποτέ στην καριέρα μου δεν είχα νιώσει, ότι ένας αντίπαλος με νίκησε μέσα στο γήπεδο. Ο Σενγκέλια με έκανε να πεισμώσω. Το σκεφτόμουν, ακόμα και τώρα που ερχόμουν με τη μηχανή, για να σε συναντήσω. Δεν θα ησυχάσω, μέχρι να τον ξαναπετύχω κάπου. Θα περιμένω πώς και πώς τη στιγμή. Μην απορείς, έτσι έχω μάθει να λειτουργώ. Ο Σενγκέλια μου χάρισε δύο χρόνια καριέρας!

Ποιος πρέπει να παίζει στην Εθνική και ποιος όχι;

Ακατάλληλος είναι εκείνος που βάζει την προσωπική προβολή του πάνω από την ομάδα και σκέφτεται το λαβείν, αντί για το δούναι. Ο απείθαρχος μισθοφόρος που έρχεται στην Εθνική για να βγάλει το άχτι και τα απωθημένα του ας μείνει καλύτερα στο σπίτι. Τον διπλανό σου οφείλεις να βοηθάς και όχι τον αυτό σου. Αυτό είναι που λείπει από την κοινωνία μας. Διαθέτουμε μυαλό και ικανότητες, αλλά τα κρατάμε όλα για την πάρτη μας.

-Το Ευρωμπάσκετ του 2017 άφησε έντονα αρνητική αύρα.

Η Εθνική ομάδα δεν είναι για να τη βγάλουμε και να τη μετρήσουμε, για να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη! Δεν αποτελεί εξαναγκασμό, αλλά πηγή υπερηφάνειας. Μεγάλοι παίκτες είναι όσοι φέρνουν στην Εθνική νοοτροπία χρήσιμου στρατιώτη. Τα γαλάζια καλοκαίρια ήταν αυτά που μου έλειπαν περισσότερο, όσο ήμουν τραυματίας. Η επιστροφή μου είναι μία ευλογία που δεν περιγράφεται με λόγια.

Η καλή εικόνα της Εθνικής στα πρώτα “παράθυρα” ξάφνιασε πολλούς. Είσαι ο μοναδικός που αγωνίστηκε και στους 6 αγώνες.

Ήμασταν καλοί επειδή έχουμε μάθει να παίζουμε στο σκοτάδι. Επίσης, υπήρχε απόλυτη συγκέντρωση και ησυχία. Δεν μιλούσε κανείς, εκτός από τον προπονητή.

Στις μικρές ομάδες της Α1, από όπου προέρχονται πολλοί παίκτες, μπορεί να κάνει κάποιος το τέλειο παιχνίδι και να περάσει απαρατήρητος, μέσα σε μία ήττα 20 πόντων. Ενώ στις μεγάλες, αρκεί πολλές φορές ένα κλέψιμο, ένα επιθετικό ριμπάουντ ή ένα καλάθι, για να αποθεωθεί ο δράστης και να βρεθεί στην Εθνική ομάδα».

Μπορείς να περιγράψεις τον εαυτό σου με λίγα επίθετα;

Είμαι καλοπροαίρετος μέχρι βλακείας. Πρέπει να πάψω να λέω τόσα «ναι»! Ευγενικός και καθόλου εκδικητικός. Αισιόδοξος, υπομονετικός και επίμονος. Δουλευταράς, με όριο τον ουρανό. Και αρκετά αναβλητικός.

-Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος θα ήθελε να…

Να είναι υγιής. Όλα τα υπόλοιπα μπορεί να τα καταφέρει με τη δουλειά.
Μεγάλωσα φτωχός στα χωράφια και θυμάμαι πάντα αυτό που μου έλεγε ο συγχωρεμένος
ο πατέρας μου, όταν ερχόταν με λερωμένα ρούχα να παραλάβει τον έλεγχο προόδου
από το σχολείο. «Αγόρι μου, μη κοιτάς τους τεμπέληδες τους ατσαλάκωτους. Τα
ρούχα μου είναι λερωμένα από τη δουλειά. Να μη ντρέπεσαι για αυτό που είσαι. Να
μη ντρέπεσαι για τίποτε». Η φτώχεια είναι το μεγαλύτερο σχολείο.

Ετικέτες

Τελευταίες ΕιδήσειςDropdown Arrow
preloader
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Documento Newsletter