Ονομάζομαι Θεμιστοκλής ΑΪβαλιώτης και φέτος αποφοίτησα από το Λύκειο. Ζω στον Πειραιά και συγκεκριμένα στην συνοικία του Περάματος.
Αποφάσισα να γράψω ένα τέτοιο άρθρο , όχι για να διαφοροποιηθώ από τις αντιλήψεις των συνομηλίκων μου-ως ένας συνειδητοποιημένος έφηβος- αλλά για να δείξω και στους μεγαλύτερους ότι οι νέοι άνθρωποι, μπορούμε και θέλουμε να είμαστε πρώτα «πολίτες» και μετά «πολιτικοί» με την σημερινή έννοια της λέξης. Δεν επιλέγω να γράψω για τις πανελλήνιες καθώς θεωρώ ότι εμείς οι νέοι έχουμε πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να προβληματισθούμε από έναν θεσμό που αποτελεί τροχοπέδη στην ευρύτερη πνευματική μας ανάπτυξη, καθώς ρίχνουμε όλο το βάρος σε αυτές αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μας.
Πολιτική, τρόπος ζωής
Στο άκουσμα της λέξης πολιτική, στις μέρες μας, οι περισσότεροι δυσανασχετούν, νευριάζουν. Με το δίκιο τους. Όταν εκείνοι που «ασχολούνται» με την πολιτική ευθύνονται για την φτωχοποίηση σου θα ενοχλείσαι ακόμη και στο άκουσμα της λέξης. Τι είναι πραγματικά όμως πολιτική;
Πολιτική είναι στάση ζωής. Πολιτική δεν είναι η Βουλή , οι επιτροπές, τα έδρανα και τα βουλευτιλίκια όπως λέει ο απλός λαός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλα όσα μας συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή. Πολιτική είναι οι τρόποι μας και ο τρόπος που θα διαπαιδαγωγήσουμε ή διαπαιδαγωγούμε το παιδί μας.
Όλα γύρω μας απαιτούν την Πολιτική και όχι την «πολιτική» με τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις. Αν δε δρας, είναι εύκολο να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, αφού δεν έχεις πράξει κάτι ώστε να είσαι ουσιαστικά υπεύθυνος γι ‘αυτό. Αν δε δρας είναι εύκολο να κρίνεις αυτόν που δρα, παρόλο που γνωρίζεις το λάθος που πράττεις εκείνη την στιγμή. Έχεις σκεφτεί τι σε κάνει να κρίνεις έτσι εύκολα; Η επιθυμία σου και η επιμονή σου να φαίνεσαι καλύτερος, ενώ δεν είσαι, ως μια κρυφή παρηγοριά στο Εγώ σου που το έχουν φάει τα λόγια και η απραξία.
Ακόμα όμως και όταν μιλάμε, ασκούμε πολιτική και έχουμε ευθύνες. Όταν διδάσκουμε ή συζητάμε για κάποια ιστορικά γεγονότα πρέπει να τα κοιτάμε κατάματα. Όπως καταδικάζουμε απερίφραστα τα εγκλήματα των ναζί κατά τον Β’ΠΠ οφείλουμε να καταδικάσουμε αλλά και να μην κρύβουμε εγκλήματα από το μέρος των συμμαχικών δυνάμεων με κυριότερο εκείνο της ολοκληρωτικής καταστροφής της Δρέσδης, με το σύνολο των νεκρών να αποτελεί άμαχο πληθυσμό. Η άρνηση να παρουσιάζουμε την ιστορία στο σύνολο της και αντικειμενικά ισοδυναμεί με ποινικό αδίκημα.
Δεν μπορεί κάποιος να αναπαράγει την ανιστορικότητα του και την αμορφωσιά του επικαλούμενος την δημοκρατία και το «όλοι μπορούν να κάνουν και να λένε ότι θέλουν». Αυτό δυστυχώς το βλέπω και το βιώνω καθημερινά. Άνθρωποι αγανακτισμένοι βγάζουν το άχτι τους στην ιστορία. Ένας κομμουνιστής, ένας ναζιστής, ένας απ εδώ, ένας απ εκεί. Όλοι επικαλούνται αυτό το… «κοινό» καλό του κόσμου. Τι είναι πράγματι αυτό το καλό; Άμα κρίνουμε από την ιστορία, που είναι και ασφαλέστερος τρόπος, μάλλον το «κοινό» καλό είναι κάτι το οποίο έχει δοκιμαστεί με σωστό ή λάθος τρόπο, πάντως έχει δοκιμαστεί. Η λύση, λοιπόν ,δεν βρίσκεται σε αποτυχημένες και επιζήμιες για την ανθρωπότητα εφαρμογές πολιτικών θεωριών, αλλά στο μέλλον και ειδικότερα σε έναν πιο ανοιχτό προς την κοινωνία τρόπο διακυβέρνησης, τον οποίο εμείς οι νέοι θα κληθούμε να διαμορφώσουμε.
Ας προσπαθήσουμε να αποδομήσουμε την φράση, «Κατεβαίνω στην πολιτική», την φράση δηλαδή με την οποία κάθε επίδοξος πολιτικός ξεκινά την καριέρα του. Κατεβαίνω, ενεργητικό ρήμα, δηλώνει δράση του υποκειμένου. Τι δράση όμως; Κατεβαίνουμε, χαμηλώνουμε επίπεδο, πάμε σε ένα άδυτο. Αυτό είναι πλέον ή ήταν πάντα η πολιτική. Εδώ υπάρχουν δυο περιπτώσεις ή καλύτερα δυο συναισθήματα μέσα μας όταν λέμε αυτή την φράση. Είτε νιώθουμε άγνοια πετώντας στο σύννεφο μας, πιστεύοντας ότι θα ζήσουμε την ταραχώδη ζωή που ονειρευόμαστε, γεμάτη χρήματα, πολυτελή αυτοκίνητα, βίλες, σκάνδαλα μα πάνω από όλα…. εξουσία ,είτε υπάρχει θάρρος. Θάρρος να αλλάξουμε αυτό το σαθρό σύστημα που βλέπει ψήφους και όχι ανθρώπους , να σταθούμε ανάχωμα στην επέλαση των δημοσίων σχέσεων έναντι των προσωπικών. Το θάρρος ,στην ζωή γενικότερα, είναι συνυφασμένο με την ελευθερία και στην πολιτική η ελευθερία είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας. Δεν νοείται, επομένως, πολιτικός χωρίς θάρρος και παρρησία, διότι κατεβαίνοντας στην πολιτική, κάνεις ταξίδι στην κόλαση. Μόνο οι ισχυροί θα γυρίσουν, οι αδύναμοι θα μείνουν, οι Έλληνες θα την αλλάξουν.
Ένας πολιτικός, κυρίως ένας καταξιωμένος πρωθυπουργός, στις μέρες μας περιβάλλεται από συμβούλους. Σύμβουλος οικονομικής πολιτικής, στρατηγικού σχεδιασμού, ανάπτυξης… Δεν υπάρχουν πλέον οι πολιτικοί όπου δεν θα περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο τους με πολιτικούς αλλά με ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης-συνθέτες, ζωγράφους, ηθοποιούς. Εκείνοι αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας, κατανοούν τις ανάγκες των ανθρώπων, υλικές αλλά κυρίως πνευματικές. Ο πολιτικός οφείλει να είναι ένα με τον λαό, τον απλό λαό, τον ευγενή (δεν εννοώ τον πλούσιο αλλά εκείνον που έχει τρόπους). Ο καλλιτέχνης του δίνει την δυνατότητα αυτή, ιδιαιτέρα αν εκείνος δεν είναι και υπέρμαχος των πολιτικών του θέσεων. Δίνει στον πολιτικό την δυνατότητα να δει που υστερεί, τι μπορεί να βελτιώσει.
Καταλήγοντας ,λοιπόν, τι είναι η πολιτική; Πολιτική είναι η τέχνη να υπερασπίζεσαι την Δημοκρατία. Διότι ,Δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα είναι ένδειξη παιδείας.
