Ένα πιάνο και μία φωνή. Η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Θοδωρής Οικονόμου στήνουν μια ιδιαίτερη παράσταση στη μουσική σκηνή Σφίγγα με ερμηνεία, αφήγηση, συναίσθημα και ειλικρίνεια. «Με το χέρι στην καρδιά είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα» λέει η Ρίτα Αντωνοπούλου, η οποία θεωρεί πάντοτε τη μουσική συνοδοιπόρο της κοινωνίας.
Μια παράσταση που μάγεψε και κινείται ανάμεσα σε διαφορετικούς μουσικούς «κόσμους». Πώς την εμπνευστήκατε;
Είναι μια ξεχωριστή παράσταση που δημιουργήσαμε με πιάνο και φωνή. Ομολογώ ότι έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στον χώρο πιστεύω πως αυτή η δουλειά είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Επιστρέφουμε στη μουσική σκηνή Σφίγγα, στον χώρο όπου αρχίσαμε τις χειμερινές μας εμφανίσεις, προτού ξεκινήσουμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία. Ο Θοδωρής Οικονόμου βγάζει τέτοια ψυχή, προσωπικότητα και σεβασμό προς τον συνεργάτη του που τελικά κάθε παράσταση εμπεριέχει έμπνευση.
Πιστεύετε ότι η μουσική λειτουργεί ως καλειδοσκόπιο, ως μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας;
Η μουσική είναι πάντοτε συνοδοιπόρος όλων των κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων. Ακόμη και αν το εξετάσουμε από ιστορική σκοπιά, είμαστε συνυφασμένοι με τη μουσική μας. Η τέχνη δεν είναι πανάκεια ούτε μπορεί να δώσει από μόνη της λύσεις στα προβλήματα. Μπορεί όμως να εμψυχώσει, να ενώσει, να εμπνεύσει και να ενεργοποιήσει. Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη από αυτήν τη σύνδεση.
Τι σας συνδέει με το κοινό τόσο βαθιά και ουσιαστικά;
Η αλήθεια της έκφρασης, η αλήθεια του συναισθήματος. Αυτό νομίζω ότι κάνει όλη τη διαφορά: να φεύγει ο θεατής κάθε φορά και να λέει ότι «κάτι ζήσαμε σήμερα». Από μικρό παιδί ήταν ένας τρόπος να εκφράζομαι. Δεν είχα άλλον. Χάνομαι πάνω στη σκηνή και μέσα σε αυτό που αγαπάω.
Ποια τραγούδια προκαλούν κραδασμούς και ζεσταίνουν το κοινό;
Αυτά που ανατριχιάζουν, που συγκινούν, που έχουν στίχους που καθηλώνουν ή ξεσηκώνουν. Δεν υπάρχει συνταγή για καλό τραγούδι. Ευτυχώς είναι πολλά. Και κάθε φορά η λίστα μεγαλώνει. Μπαίνουν διαρκώς και άλλα τραγούδια μέσα μου.
Ποιες στιγμές πιστεύετε ότι καθόρισαν την πορεία σας στη μουσική;
Η συνεργασία που είχα με τον Θάνο Μικρούτσικο ήταν καθοριστική. Κάναμε πάρα πολλά πράγματα μαζί. Οι δύο εμφανίσεις μου στο Ηρώδειο είχαν τεράστια συγκινησιακή φόρτιση. Επίσης, ο Σταμάτης Κραουνάκης ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε να ανακαλύψω τι είναι αυτό που αγαπώ να κάνω. Να βρω τον δρόμο μου. Θα τον ευγνωμονώ πάντοτε γι’ αυτό.
Ποιο είναι το βασικό συναίσθημα που πιστεύετε πως κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνία;
Ο κόσμος είναι λίγο απ’ όλα. Μουδιασμένος, ναρκωμένος, οργισμένος. Πιστεύω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι θέμα χρόνου να γίνει το μπαμ. Η έκρηξη έρχεται συνήθως όταν φτάνουμε όλοι στα όριά μας. Νομίζω ότι δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτό. Οι καιροί που ζούμε είναι παράξενοι, γεμάτοι αντιφάσεις.
Το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν επηρεάσει τη διαδικασία της δημιουργίας και τη μουσική;
Δεν είμαστε οι εμπορικοί καλλιτέχνες του χώρου ούτε αυτοί που προβάλλονται ιδιαίτερα, επομένως το διαδίκτυο είναι ένας τρόπος να δείξει κανείς τη δουλειά του με μεγαλύτερη ελευθερία. Η τεχνολογία λειτουργεί βοηθητικά και ας μην είμαι φανατική. Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα για την επόμενη μέρα της δημιουργίας. Η δισκογραφία έχει καταρρεύσει και πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος ώστε να καθιστά γνωστή ο δημιουργός τη δουλειά του. Αυτό παραμένει ένα μεγάλο κενό.
Υπάρχουν αξιόλογες δουλειές και νέα πρόσωπα; Ακούσματα με ποιότητα που ξεχωρίζουν;
Ναι. Και το λέω με απόλυτη σιγουριά. Υπάρχουν παιδιά υπερταλαντούχα, δημιουργοί, συνθέτες, τραγουδιστές και τραγουδίστριες τους οποίους δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να ακουστούν και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Υπάρχει ένας «πόλεμος». Οι περισσότεροι είμαστε αποκλεισμένοι από τις πλέιλιστ του ραδιοφώνου.
Αυτό σημαίνει ότι έχει παγιωθεί η εμπορευματοποίηση;
Φυσικά. Ολα έτσι λειτουργούν πια. Στις πλέιλιστ υπάρχει ένα πρόσωπο που αποφασίζει. Αυτό όμως δεν είναι ραδιόφωνο. Η μαγεία του πνίγεται στο δεδομένο. Οταν υπάρχουν έτοιμες λίστες με τα τραγούδια που θα παιχτούν χάνεται το προσωπικό στοιχείο. Η εκπληκτική διαδικασία τού να συστήσεις κάτι καινούργιο στον ακροατή. Ακούμε συνεχώς παλιά τραγούδια. Το καινούργιο χρειάζεται χώρο, χρόνο και φροντίδα για να αγαπηθεί.
Μπορεί ένας νέος μουσικός να χαράξει πορεία σε τέτοιες συνθήκες;
Πρέπει να αυτοχρηματοδοτείσαι πλέον για να κάνεις τη δουλειά σου. Γιατί να μπει ένας νέος καλλιτέχνης στη διαδικασία να κάνει όλη αυτήν τη δουλειά; Να βάλει τόσο κόπο, χαρά και δημιουργία και τελικά το υλικό που θα φτάσει στο ραδιόφωνο να μην παιχτεί ποτέ; Για να ακουστεί θα πρέπει να αλλάξει ο τάδε στίχος ή να φύγει το τάδε όργανο από την ενορχήστρωση. Συμβαίνουν ανήκουστα πράγματα.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας γωνιές στην Αθήνα;
Δεν είμαι παιδί της πόλης. Αξιοποιώ κάθε ευκαιρία απόδρασης στη φύση. Να φύγω για κάποιες ώρες και να πάω στη θάλασσα. Να διαβάσω ένα βιβλίο και μετά να γυρίσω να πάρω τη μικρή από το σχολείο. Δεν με γοητεύει ιδιαίτερα το κέντρο. Ενας δρόμος που αγαπάω πολύ στην Αθήνα είναι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Info
12, 19 & 26/5, στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα
