Σόνια Θεοδωρίδου: «Φοβάμαι τη φρικτή αποξένωση και την απανθρωπιά»

Σόνια Θεοδωρίδου: «Φοβάμαι τη φρικτή αποξένωση και την απανθρωπιά»

Η_x000D_
Σόνια Θεοδωρίδου ερμηνεύει την πιο διάσημη από τις γάτες του Αντριου Λόιντ_x000D_
Γουέμπερ, την Γκριζαμπέλα, στη σκηνή του Θεάτρου του Ιδρύματος Μείζονος_x000D_
Ελληνισμού και κάνει το κοινό να ξεσπά σε παρατεταμένα χειροκροτήματα με την_x000D_
ερμηνεία της στο εμβληματικό «Memory». 

Ζωντανή μουσική, ερμηνείες, σκηνικά, κοστούμια, δυναμικές χορογραφίες συνθέτουν ένα υπερθέαμα που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μαλισσόβας, με εξαιρετικούς ηθοποιούς, χορευτές και τραγουδιστές οι οποίοι μας μεταφέρουν στον μαγικό κόσμο της… γατότητας. Η ερμηνεία του Κώστα Αρζόγλου στον ρόλο του γέρου γάτου του θεάτρου είναι επίσης εντυπωσιακή, ενώ από τις μεγαλύτερες αρετές της παράστασης είναι η ελληνική απόδοση των στίχων. Ενιωσα ότι κάθε λέξη ήταν τόσο προσεκτικά βαλμένη στη θέση που της έπρεπε, χωρίς ευκολίες – αξιοσημείωτη η δουλειά του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ολα αυτά είναι θαυμάσια αφορμή για μια συζήτηση με την υψίφωνο Σόνια Θεοδωρίδου.

Ποια η διαφορά της όπερας από το μιούζικαλ;

Το μιούζικαλ είναι μουσικό θέατρο όπως και η όπερα, το οποίο περιλαμβάνει διαλόγους, τραγούδια, πολλά χορωδιακά και φυσικά χορό. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μπορεί να τραγουδά και να χορεύει ταυτόχρονα. Επίσης η δομή της ορχήστρας είναι τελείως διαφορετική. Χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά όργανα και όλοι οι συντελεστές έχουν μικρόφωνο. Στην όπερα οι τραγουδιστές τραγουδούν χωρίς μικρόφωνο, υπάρχει μεγάλη ορχήστρα και οι διάλογοι αποδίδονται σε μορφή τραγουδιού.

Κάποιος θεατής αμύητος και στα δύο είδη ποιο θα διάλεγε πιο εύκολα;

Σίγουρα το μιούζικαλ είναι πιο εύπεπτο, διασκεδαστικό και ποπ. Είναι πιο λαϊκό. Η όπερα χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και παιδεία.

Με τη δεδομένη εμπειρία σας στην όπερα, ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην εκμάθηση του ρόλου της Γκριζαμπέλα;

Ουσιαστικές δυσκολίες δεν συνάντησα. Απλώς στην προσέγγιση του ρόλου μελέτησα τις γάτες και τη συμπεριφορά τους, διάβασα πολλά γι’ αυτές και τέλος έφτιαξα τη δική μου Γκριζαμπέλα.

Σας απολαμβάνουμε στην ελληνική εκδοχή του «Memory». Πώς μας καθορίζουν οι αναμνήσεις μας;

Οι αναμνήσεις μας είναι η ιστορία μας. Είναι αυτά που έγιναν και δεν γίνεται να διορθωθούν. Οι αναμνήσεις μας είναι η συναισθηματική κληρονομιά μας.

Μπορούν οι αναμνήσεις να λειτουργήσουν ως κλουβί που δεν αφήνει το άτομο να «πετάξει», να πάει παραπέρα στη ζωή του;

Εαν ζούμε μόνο με αυτές μπορεί να γίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξή μας. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που ζουν αναπολώντας το παρελθόν, χάνοντας το παρόν και φοβούμενοι το μέλλον.

Εχετε κάποια ανάμνηση που χρησιμοποιείτε σαν σωσίβιο στις δύσκολες στιγμές σας;

Σωσίβιο, όπως το αποκαλείτε, είναι όλα τα ευλογημένα που έζησα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα οποία μου δίδαξαν να μην απογοητεύομαι και να προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο.

Τι φοβάστε ως άνθρωπος και τι κάθε φορά που ανοίγει η αυλαία;

Φοβάμαι το μέγεθος της ανθρώπινης κακίας. Φοβάμαι τη φρικτή αποξένωση των ανθρώπων και την απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όταν ανοίγει η αυλαία. Η σκηνή είναι ο φυσικός μου χώρος και το σπίτι μου.

Η μουσική παιδεία πώς είναι σήμερα. Είναι πιο προσιτή ή τελικά είναι υπόθεση λίγων;

Καταρχάς να συμφωνήσουμε πρωτίστως πως υπάρχει α-παιδεία. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες ώστε η μουσική να μπει στα σχολεία και να προσελκύσει πιο πολύ κόσμο. Ομως όλα ξεκινούν από την οικογένεια και το σχολείο. Οταν νοσούν οι δύο αυτοί θεσμοί η α-παιδεία συνεχίζεται δίχως τέλος.

Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε πιάσει ακόμη;

Ονειρο είναι να βελτιώνομαι καθημερινά και να προοδεύω ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Θέματα που όσο εύκολα ακούγονται τόσο δύσκολα κατακτώνται και επιτυγχάνονται.

Χρωστάτε κάπου ένα ευχαριστώ που δεν έχετε πει;

Ανήκω στους τυχερούς που όλα τα ευχαριστώ μου τα είπα σε αυτούς που έπρεπε και όσο ήταν στη ζωή. Σπουδαίο πράγμα και ευλογημένο. Εύχομαι να υπάρξουν και πολλά άλλα ευχαριστώ στη ζωή μου.

Και για να κλείσουμε με αναμνήσεις: Ποιος ρόλος σας είναι αυτός που θυμάστε και σας κάνει να ταξιδεύετε;

Θα έλεγα πως ο ρόλος της Αδελφής Αγγελικής του Πουτσίνι στη Βασιλική Οπερα των Βρυξελλών ήταν αυτός που με σημάδεψε, με υπέροχες και δυνατές παραστάσεις, με συγκλονιστικές αντιδράσεις από το κοινό και με πολλές υπερβατικές – μουσικές στιγμές.

Info

Η παράσταση ανεβαίνει στον Ελληνικό Κόσμο – Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (Πειραιώς 254, Ταύρος). Πληροφορίες-κρατήσεις: τηλ.: 6988366796 (11.00 – 20.00)

Τελευταίες ΕιδήσειςDropdown Arrow
preloader
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Documento Newsletter