«Η ευτυχία είναι μια σταλιά ζωής» λέει η Μπέτυ Αρβανίτη καθώς στριμώχνεται ανάμεσα στη Μαρία Κεχαγιόγλου και τη Νεφέλη Κουρή, κρατώντας μια κούπα αχνιστού καφέ. Οι τρεις τους ερμηνεύουν την κλιμάκωση ζωής της ίδιας γυναίκας στο έργο του Εντουαρντ Αλμπι «Τρεις ψηλές γυναίκες» την ώρα που, εκτός σκηνής, εκπροσωπούν ιδανικά τρεις διαφορετικές γενιές ηθοποιών.
Φωτογραφία: Δημήτρης Ραπακούσης
Και παρότι, καθισμένες καθώς είναι στην άδεια πλατεία του θεάτρου Κεφαλληνίας, η μια δεν διστάζει να αναγνωρίσει στην άλλη το μέλλον και το παρελθόν της, υπάρχει ένα ακόμη σημείο συνάντησής τους στον τόπο και τον χρόνο: το κυνήγι της ευτυχίας.
Τι σας ενώνει εκτός από το έργο του Αλμπι;
Μπέτυ Αρβανίτη: Μια κοινή αντίληψη για το θέατρο. Καθεμιά μας δεν εννοεί κάτι διαφορετικό όταν μιλάμε για καλό θέατρο. Ηδη με τη Μαρία συνυπήρξαμε στις «Τρωάδες» και μαζί της αισθάνομαι μεγάλη συγγένεια. Με τη Νεφέλη –την οποία έχω δει και έχω εκτιμήσει παλαιότερα– βρίσκω πως αρχίζει μια σχέση πιο βαθιά.
Μαρία Κεχαγιόγλου: Μας ενώνει η διάθεση να φτιάξουμε κάτι από κοινού και φυσικά μας ενώνει ο ρόλος, γιατί παίζουμε το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να σκεφτώ πως η Μπέτυ είναι το μέλλον μου και η Νεφέλη το παρελθόν μου. Και αυτή είναι μια πολύ δυναμική σύνδεση.
Νεφέλη Κουρή: Πράγματι υπάρχει συγγένεια μεταξύ μας. Καταρχάς είμαστε και οι τρεις γυναίκες και ηθοποιοί, κάτι που έτσι κι αλλιώς μας τοποθετεί σε κοινή βάση.
Ποια είναι η σχέση της καθεμιάς σας με το θέατρο;
Μ.Α.: Για μένα όσο περνάει ο καιρός τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα στο θέατρο. Αισθάνομαι ότι πρέπει να υπάρχει και άλλο, κάτι καλύτερο. Δεν είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Νομίζω, δηλαδή, πως όσο περισσότερες εμπειρίες έχεις τόσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα, πράγματα που δεν έχουν κατακτηθεί.
Μ.Κ.: Στην περίοδο που διανύω τώρα θέλω να επιβεβαιώνω ολοένα και περισσότερο την ανάγκη της απόλαυσης μέσα από αυτήν τη δουλειά. Θέλω να απολαμβάνω αυτό που κάνω. Τον τελευταίο καιρό επίσης μου είναι ακόμη πιο συνειδητό ότι ως ηθοποιός είμαι ο ενδιάμεσος ανάμεσα στον συγγραφέα και το κοινό.
Ν.Κ.: Εγώ τώρα σιγά σιγά ανακαλύπτω τι είναι το θέατρο. Πολλές φορές διστάζω να πω ότι είμαι ηθοποιός σε ανθρώπους που μόλις γνωρίζω. Νομίζω πως θα μου πάρει αρκετό χρόνο ακόμη να καταλάβω τι σημαίνει να είμαι πάνω στη σκηνή. Μέχρι στιγμής το κάνω αρκετά αυθόρμητα, με θάρρος και ένστικτο.
Τι εκπροσωπεί κάθε φάση της ηρωίδας σας στην οποία τη συναντάτε;
Μ.Κ.: Η μέση ηλικία της ηρωίδας περιλαμβάνει όλες τις ματαιώσεις, τις προδοσίες, τις απουσίες, τους θανάτους, τις αρρώστιες. Είναι η στιγμή που ο καλπασμός έχει σταματήσει και ο κόσμος της έχει γίνει άνω κάτω. Τη ζορίζει η ζωή. Καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να γνωρίσει και να συμφιλιωθεί κάπως με το παρόν. Αποφασίζει να ζήσει το τώρα.
Μ.Α.: Εγώ συναντώ την ηρωίδα στα 91 της χρόνια, σε μια φάση πολύ πιο σημαντική· ζει τον όλεθρο του τέλους. Οταν είσαι αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συγκεντρωθείς, να το βιώσεις, να ζήσεις το τέλος με την ίδια περιέργεια που έχεις ζήσει τη ζωή. Με έναν τρόπο αυτό το ένα πρόσωπο του Αλμπι είναι τελικά τρεις διαφορετικές γυναίκες, γιατί κάθε ηλικία έχει και άλλο αίτημα ζωής. Υπάρχει σαφώς η ίδια ρίζα, αλλά ο χρόνος, οι εμπειρίες διαφοροποιούν τον άνθρωπο. Οταν λοιπόν για κάποιον το μέλλον είναι ο θάνατος, δεν έχει παρά να προσπαθήσει να καταλάβει τι είναι και πού πηγαίνει.
Ν.Κ.: Η ηρωίδα μου βρίσκεται στο ξεκίνημά της. Είναι ένα κορίτσι πολύ φιλόδοξο με αρκετή έπαρση, νομίζει πως όλα μπορεί να τα καταφέρει και ότι ο κόσμος ανοίγεται μπροστά της και την περιμένει. Επιδιώκει έναν πλούσιο γάμο, υπολογίζει πολύ στα χρήματα και παρότι οι άλλες δύο μεγαλύτερές της γυναίκες την προειδοποιούν ότι το μέλλον της δεν θα είναι τόσο καλό όσο το ονειρεύεται, εκείνη επιμένει ότι θα ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή. Φυσικά, αυτό είναι αρκετά οξύμωρο αφού τελικά μιλάει με τον εαυτό της…
Ποιο ερώτημα νομίζετε πως συνοδεύει τον άνθρωπο σε όποια ηλικία και αν φτάσει;
Μ.Α.: Με αφορά να καταλάβω τον πυρήνα της αλήθειας, που δεν προσεγγίζεται εύκολα. Και στο θέατρο ακόμη. Εκείνη η αληθινή ματιά πάνω στη σκηνή όπου αναγνωρίζεις τον άλλο. Πρόσφατα με ρώτησαν «ποιος νομίζω ότι με ξέρει καλύτερα;». Νομίζω ότι κάποιοι από τους συναδέλφους μου με ξέρουν πολύ καλά, γιατί η σκηνή είναι στιγμή μεγάλης αλήθειας.
Μ.Κ.: Σε μένα υπάρχει το ερώτημα της αναθεώρησης κάποιων πραγμάτων. Αναρωτιέμαι πόσο μπορώ να επέμβω σε πράγματα που πίστευα, να προσπαθήσω για κάτι άλλο και να μετακινηθώ λίγο.
Ν.Κ.: Εκείνο που με βασανίζει συχνά είναι αν προσπάθησα αρκετά για όσα θέλησα να κατακτήσω. Αναρωτιέμαι αν μου αξίζουν όσα έχουν έρθει στη ζωή μου έως τώρα και αν έχω προσπαθήσει αρκετά για όλα αυτά.
Σκέφτεστε τον χρόνο που περνά;
Μ.Α.: Ο χρόνος δεν με βασάνισε πολύ και ούτε τώρα τον σκέφτομαι. Ισως γιατί αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ακόμη μέσα στη δίνη του. Σαν να βρίσκομαι πάνω σε κύματα που με πάνε και με φέρνουν μέχρι να με πάρουν οριστικά. Επίσης, όταν έχεις παιδί η σχέση με τον χρόνο αλλάζει. Μετατίθεται το ενδιαφέρον σου.
Μ.Κ.: Μέχρι πρόσφατα δεν σκεφτόμουν τον θάνατο, παρά μόνο σε πολύ θεωρητικό επίπεδο. Τον είχα ταυτίσει με τους άλλους. Ομως τώρα σκέφτομαι πόσο κοντά ή μακριά είναι. Συνήθως όταν περνάς τη μέση του μέσου όρου ηλικίας και είναι περισσότερα αυτά που έχεις ήδη ζήσει από εκείνα που θα έρθουν αρχίζεις να σκέφτεσαι το τέλος.
Ν.Κ.: Συνειδητοποιώ πως έχουν περάσει χρόνια όταν παρατηρώ τις τρεις αδερφές μου –με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει μαζί– και διαπιστώνω πως η καθεμιά παίρνει τον δρόμο της. Καθώς αλλάζει το οικογενειακό τοπίο, αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει να είσαι και να συνεχίζεις μόνος.
