Μύθος υποστηρίζουν Αμερικανοί επιστήμονες ότι είναι η σχέση της ψυχοπάθειας με την ευστροφία και παρουσιάζουν μία νέα επιστημονική έρευνα που δείχνει ότι στην πραγματικότητα, οι ψυχοπαθητικές προσωπικότητες έχουν συνήθως νοημοσύνη κάτω του μετρίου.
Οι ψυχοπαθείς εκτιμάται ότι αποτελούν περίπου το 1% του πληθυσμού. Ως τέτοιοι θεωρούνται άνθρωποι που πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια, όντας ψυχροί, άκαρδοι, ανελέητοι, ακραία παρορμητικοί, επιθετικοί, αναξιόπιστοι, μεγαλομανείς, δόλιοι «μακιαβελικοί» που χειραγωγούν συνεχώς τους άλλους χωρίς ενοχές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας προσωπικότητας, μυθιστορηματικής ωστόσο, είναι ο κατά συρροή δολοφόνος, κανίβαλος ψυχίατρος Χάνιμπαλ Λέκτερ – που ενσάρκωσε τόσο τρομακτικά ο ‘Αντονι Χόπκινς στην ταινία «Σιωπή των Αμνών» – και βοήθησε να διαδοθεί στην κοινή γνώμη ο μύθος του πανέξυπνου ψυχοπαθή.
Φυσικά, δεν είναι όλοι οι ψυχοπαθείς κατά συρροή δολοφόνοι, ούτε κάνουν όλοι κακό στους άλλους, ούτε παρανομούν κατ’ ανάγκη, αλλά η πιθανότητα να ξεφύγουν από τα όρια του νόμου είναι σαφώς αυξημένη. Επειδή πολλές ψυχοπαθητικές προσωπικότητες έχουν μια δική τους γοητεία, συχνά οι άλλοι άνθρωποι τούς περνούν για πολύ έξυπνους.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Μπράιαν Μπάουτγουελ του Πανεπιστημίου Σεντ Λούις του Μισούρι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο bioRxiv, σύμφωνα με το «New Scientist», μελέτησαν (μετα-ανάλυση) τα ευρήματα 187 δημοσιευμένων ερευνών σχετικά με τη νοημοσύνη των ψυχοπαθητικών ατόμων, ορισμένοι εκ των οποίων ήσαν φυλακισμένοι και άλλοι που είχαν πετυχημένες καριέρες.
Η βασική διαπίστωση είναι ότι οι ψυχοπαθητικές προσωπικότητες, κατά μέσο όρο, έχουν σημαντικά χαμηλότερες επιδόσεις στα τεστ νοημοσύνης, σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. «Τα ευρήματα αυτά μάλλον θα ξαφνιάσουν πολλούς ανθρώπους», δήλωσε ο Μπάουτγουελ. Τα άτομα αυτά συνήθως έχουν άσχημους βαθμούς στο σχολείο, αποφεύγουν να διαβάζουν βιβλία, τείνουν σε χρήση ναρκωτικών και άλλων ουσιών. Μερικές φορές μπορεί να φθάσουν σε υψηλές θέσεις, όμως αυτό δεν είναι ο κανόνας.
Μέχρι στιγμής, αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται συνήθως μη θεραπεύσιμοι (ούτε από φάρμακα, ούτε από την ψυχοθεραπεία) και συχνά, μετά την τιμωρία του νόμου, υποπίπτουν στα ίδια εγκλήματα. Εναλλακτικά, για την ψυχοπάθεια χρησιμοποιούνται οι όροι «αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας» και «δυσλειτουργία αντικοινωνικής προσωπικότητας».
