Η γνωστοποίηση των ρυθμίσεων που εισάγει το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων για τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία έχει καλλιεργήσει υψηλότατες προσδοκίες σε εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένους.
Τόσο η Έφη Αχτσιόγλου όσο και ο Τάσος Πετρόπουλος έκαναν λαμπρή δουλειά και κυρίως ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες αυτών που γονάτισε μεν η κρίση, δεν έχασαν δε την περηφάνια τους και ζητούσαν εδώ και χρόνια μια δεύτερη ευκαιρία. Οι οφειλέτες των ταμείων δεν αντιμετωπίστηκαν ως «στρατηγικοί κακοπληρωτές», ως οι πονηροί Ελληναράδες που θέλουν να κλέψουν το δημόσιο και τα ταμεία. Όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτοί. Είναι, όμως, όπως αποδείχτηκε πανηγυρικά, η αισχρότατη μειοψηφία (οι τράπεζες, όπως αποκαλύφθηκε, στο 99% των λογαριασμών των «κόκκινων» δανειοληπτών βρήκαν υπόλοιπο «μηδέν»).
Σε αντίθεση με τη ρύθμιση για τα ταμεία (οσονούπω προωθείται στη Βουλή), η ρύθμιση για τα χρέη προς την εφορία, βάσει των όσων γνωστοποίησε η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, θα περιέχει κριτήρια ανάλογα της αντίστοιχης για τα «κόκκινα» δάνεια. Αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Στα κλιμάκια εισοδήματος, για παράδειγμα. Ας περιμένουμε λοιπόν να τις δούμε (ειρήσθω εν παρόδω, οι πρόσφατες στατιστικές περί κατάρρευσης της μεσαίας τάξης πρέπει να προβληματίσουν)… Πάντως (αν τελικά επιβεβαιωθεί) η εισαγωγή ως πάγιας ρύθμισης αυτής των 36 δόσεων (αντί των 12 που ισχύουν σήμερα) θα είναι οπωσδήποτε πολύ θετική εξέλιξη.
Μακάρι κάποια τέτοια ρύθμιση να είχε γίνει νωρίτερα. Γιατί έτσι η ΑΑΔΕ δεν θα άδειαζε τους γλίσχρους κατά κανόνα τραπεζικούς λογαριασμούς 500.000 οφειλετών του δημοσίου (έχουν και οικογένειες και ίσως να επηρεάζονται περισσότεροι από 1.000.000 ψηφοφόροι…).
