Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τη μεγαλύτερη βραδιά στην ιστορία του Ολυμπιακού. Τη νύχτα που το όνειρο το «τρελό» έγινε πραγματικότητα. Τη νύχτα που το ελληνικό ποδόσφαιρο πάγωσε τον χρόνο και όλη η Ευρώπη υποκλίθηκε στον Πειραιά. Στις 29 Μαΐου 2024, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Conference League και σήκωσε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο ελληνικής ομάδας.
Ήταν μια βραδιά που οι καρδιές χτυπούσαν ασταμάτητα, που η ανάσα κοβόταν σε κάθε πάσα, σε κάθε απόκρουση, σε κάθε φάση. Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς φίλος του Ολυμπιακού — γιατί εκείνη τη νύχτα, ο Ολυμπιακός έγινε θρύλος της Ευρώπης.
Η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, με ψυχή από ατσάλι και καρδιά από φωτιά, δεν μπήκε στο γήπεδο για να συμμετάσχει. Μπήκε για να γράψει ιστορία. Και το έκανε.
Από τα πρώτα λεπτά, κάθε σπιθαμή του γηπέδου φλεγόταν από πάθος. Οι Ποντένσε και Φορτούνης με βλέμμα killer, ο Τζολάκης σαν τοίχος από γρανίτη, οι Ρέτσος και Κάρμο να παλεύουν με όλο τους το είναι. Ήταν όλοι εκεί, όχι μόνο για τη νίκη, αλλά για το όνειρο εκατομμυρίων.
Ο χρόνος έμοιαζε να κυλάει αργά, ενώ το 0-0 κράταγε τους παλμούς στα ύψη. Και τότε… το 116ο λεπτό. Μια σέντρα του Έσε και μια κεφαλιά – φωτιά από τον πιο φονικό επιθετικό της διοργάνωσης. Ο Ελ Κααμπί στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του. Το VAR καθυστερεί… Ο χρόνος σταματά. Η ερώτηση στα χείλη όλων: «Θα μετρήσει;» Και τότε… λύτρωση. Η μπάλα στη σέντρα. Ο ουρανός σκίζεται από τα ντεσιμπέλ. Τα δάκρυα χαράς, οι αγκαλιές, η νίκη και το τρόπαιο που είναι τόσο κοντά.
Το τελικό σφύριγμα δεν σήμανε απλώς το τέλος του αγώνα. Σήμανε την αρχή ενός νέου κεφαλαίου για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε απλά έναν τελικό, κατέκτησε την ψυχή ενός έθνους.
Κόρνες, φωτοβολίδες, καπνογόνα και βεγγαλικά γέμισαν τον αέρα μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό σκηνικό χαράς και υπερηφάνειας, που εξαπλώθηκε από τον Πειραιά μέχρι την καρδιά της Αθήνας και πέρα από αυτήν, σε όλη την Ελλάδα. Μέσα στους καπνούς και τα φώτα, ο κόσμος βίωσε το μεγαλείο του Ολυμπιακού σε μία από τις πιο ιστορικές στιγμές του. Στα μπαλκόνια, στις πλατείες, στα καφενεία, ένα έθνος πανηγύριζε κάτι περισσότερο από έναν τίτλο: την απόδειξη πως το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί.
Γιατί εκείνο το βράδυ, νιώσαμε όλοι ζωντανοί. Και όποιος λέει πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ζωή… απλώς δεν έχει ζήσει μια τέτοια νύχτα.
