Ως πότε θα θυσιάζονται τα καλύτερα παιδιά με
όραμα και κοινωνικά ιδανικά για να γυρίσει ο Ήλιος…;
Θέλω να θυμάμαι…
…τους αγώνες και τα συλλαλητήρια για τη δημοκρατία, το 114 και το 15% για την παιδεία, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον σύντροφό μας Σωτήρη Πέτρουλα, που πηγαίναμε δίπλα-δίπλα στην ίδια διαδήλωση όταν τον δολοφόνησαν,
…την αποφασιστικότητα της οικογένειας, των συντρόφων και όλων εκείνων που τον είχαν γνωρίσει, ζήσει και αγαπήσει, αλλά και του προοδευτικού κόσμου, να μην τον θάψουν στα κρυφά,
…τα τραγούδια που λέγαμε όλη τη νύχτα έξω από το σπίτι του, τραγούδια που άρμοζαν στα νιάτα του και τη θυσία του. Το φέρετρο που κουβαλούσαμε στους ώμους μας, για να τον πάμε στην τελευταία του κατοικία, μαζί με χιλιάδες λαού, αυτό το γελαστό παιδί, που πολιτικούς αντιπάλους είχε, προσωπικό εχθρό κανέναν.
Ένα μικρό αφιέρωμα για την πραγματική πολιτική ταυτότητα του Σωτ. Πέτρουλα
Πολλά έχουν γραφτεί για τον Σωτήρη ως άνθρωπο, ως αγωνιστή και για τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγική απώλειά του.
Εγώ θέλω να δώσω μια άλλη διάσταση, που αφορά τη συμμετοχή του σε μια ΟΜΑΔΑ της τότε εποχής, η οποία με την ύπαρξή της συνέβαλε στην ολοκλήρωση των Αγωνιστικών του χαρακτηριστικών.
Η ΟΜΑΔΑ ή ΣΟ.ΣΥΝ (Σοσιαλιστική συνειδητοποίηση) έκανε την εμφάνισή της δημόσια μετά τη μεταπολίτευση, με την ονομασία Νέα Αριστερά – Ε.ΠΟΙ.ΖΩ. σε ένα αρκετά ικανοποιητικό αριθμό ανθρώπων, όχι όμως στον πολύ κόσμο.
Ο Σωτήρης ανήκε στη Νεολαία της Ε.Δ.Α. και στη συνέχεια στη Νεολαία Λαμπράκη. Ήταν υπεύθυνος για τις εξωπανεπιστημιακές σχολές και τον Μάρτιο του ’65 με απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Ε.Δ.Α. καθαιρέθηκε από την «Σπουδάζουσα» για τη διαφωνία του στη διάλυση της Νεολαίας Ε.Δ.Α. και στη συγχώνευσή της με τη Νεολαία Λαμπράκη, όπως και πολλοί άλλοι. Συμφωνούσαμε στη δημιουργία Νεολαίας Λαμπράκη, πιστεύαμε όμως, ότι θα έπρεπε για το συμφέρων του κινήματος, να συνυπάρχουν και οι δύο νεολαίες, με πολύ στενή συνεργασία.
Ξεχώριζε για το ήθος του, τις αξίες του, την ψυχολογία του, τα ευγενικά του χαρακτηριστικά, την ήρεμη και αποφασιστική συμπεριφορά του. «Ήταν αυστηρός απέναντι στον εαυτό του. Στις ελεύθερες σχέσεις με τους συντρόφους του, ένας ορμητικός χείμαρρος χαράς και ευτυχίας. Ήθελε όλοι να είναι χαρούμενοι και γελαστοί σαν και τον ίδιο» (Από την «Επιθεώρηση Νέας Αριστεράς», τεύχος 8 Ιούλης ’76. Αφιέρωμα στον Σωτήρη Πέτρουλα).
Ξεχώριζε, επίσης, για την πλατιά μόρφωσή του, το ιδεολογικό του επίπεδο, τον βαθύ προβληματισμό και την οξύνοιά του, την ποιότητα της πολιτικής του δράσης, την αγωνιστικότητα, τη συνέπεια του.
Τον χαρακτήριζε η διαλλακτικότητα, προσπαθούσε να πείσει τον άλλο για τις ιδέες του με πληθώρα επιχειρημάτων, γι’ αυτό και ήταν αγαπητός ακόμα και στους πολιτικούς του αντιπάλους. Πρόβαλλε πρώτα το εμείς και σε δεύτερη φάση το εγώ.
Ξεχώριζε για την επιμονή του στην υλοποίηση των πανανθρώπινων ιδανικών του, που δεν ήταν άλλα από έναν κόσμο δίκαιο, έναν κόσμο με ισότητα, ειρηνικό κι ευτυχισμένο.
Ήταν πρότυπο ενός νέου Αγωνιστή, γι’ αυτό και επικίνδυνος (!) για τους εχθρούς της Δημοκρατίας, όπως και πολλοί άλλοι, και……..
Επρεπε : Nα σιωπήσει!
Πολλά χαρακτηριστικά του ήταν κληρονομικά, άλλα επίκτητα.
Η οικογένειά του, το γένος του, είχαν δώσει πολλά θύματα στους μακροχρόνιους αγώνες για την ελευθερία της αγαπημένης τους πατρίδας.
Όπως είπε και ο Μ. Θεοδωράκης (Πρόεδρος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη) σε συνέντευξη στους ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ με θέμα «Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΥΛΑ»: «Ο Σωτήρης ανήκε σε μια ομάδα … θα λέγαμε πολύ πούρων – καθαρών επαναστατών».
Ο Μίκης αγαπούσε και εκτιμούσε πολύ τον Σωτήρη όπως και ο Σωτήρης τον Μίκη, συζητούσαν αρκετά για τους αγώνες, αλλά και τα λάθη της Αριστεράς, και ανέπτυσσαν σκέψεις και προβληματισμούς, για το πώς θα προχωρήσει το κίνημα. Ο χαμός του τον συγκλόνισε. Γι’ αυτό έγραψε τραγούδι για τον Σωτήρη. […μάρτυρες ήρωες οδηγούνε, τα γαλάζια μάτια σου μας καλούνε, Σωτήρη Πέτρουλα – Σωτήρη Πέτρουλα…].
Αξίζει πιστεύω να δούμε ποια ήταν αυτή η πολιτική οργάνωση. Ποια η ιδιαιτερότητά της μέσα στον Αριστερό χώρο και πώς συνέβαλε σε μεγάλο ποσοστό, στη διαμόρφωση αγωνιστικών χαρακτηριστικών, όπως αυτά του συντρόφου μας Σωτήρη Πέτρουλα.
Τα συμπεράσματα είναι πάντα χρήσιμα για εκείνους που: πολεμούν το άδικο και ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, ειρηνικό, δίκαιο, ευτυχισμένο και αντλούν εμπειρίες από παλαιότερες αγωνιστικές προσπάθειες.
Το Αριστερό κίνημα, καρπός του Αστικού συστήματος, συνέβαλε τα μέγιστα για τη βελτίωση της ζωής των λαών με όραμα: την κατάργηση της ταξικότητας στην κοινωνία.
Θέλησε να κλείσει για πάντα την προϊστορία της ανθρωπότητας, η οποία ήταν συνυφασμένη με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (με εξαίρεση, το πρωτόγονο κοινοκτημονικό σύστημα, που έζησε εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, και ήταν αποτέλεσμα των πρώτων βημάτων του ανθρώπου πάνω στη ΓΗ, ως μια αναγκαία συνθήκη στις αντίξοες φυσικές συνθήκες στις οποίες διαβίωνε) και να αρχίσει να γράφει την επόμενη φάση της ιστορίας της με γνώση, με συνειδητές επιλογές, με πρόβλεψη και όνειρο: τη Δημοκρατία, την Ισότητα, τη Δικαιοσύνη, την καλύτερη και πιο άνετη ζωή, αποδίδοντας ταυτόχρονα τον αντίστοιχο σεβασμό στη ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ.
Αν το πετύχει αυτό, θα εισπράξει ως αντάλλαγμα την ευτυχία της ως κοινωνία! Όμως αυτό δεν είναι εύκολο.
Η ζωή προχωρά, η κοινωνία εξελίσσεται, νέα προβλήματα συνεχώς προβάλλουν και απαιτούν νέα προσέγγιση και αντιμετώπιση.
Το Σοσιαλιστικό κίνημα ήταν υποχρεωμένο για πολλά χρόνια να αντιμετωπίζει τα πολύ οξυμμένα προβλήματα επιβίωσης των Λαών, στη συνέχεια ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ήρθε η αντίσταση στους κατακτητές φασίστες, και μετά, πάλι αγώνας για τη Δημοκρατία και βελτίωση των συνθήκων ζωής.
Έτσι, η πολιτική, τακτική και οργανωτική συγκρότηση των Αριστερών κόμματων και οργανώσεων σε μεγάλο βαθμό ήταν προσαρμοσμένη σε έναν τέτοιο αγώνα και τα αποτελέσματα τους δικαίωναν.
Η ύπαρξη του Σοσιαλιστικού συνασπισμού (μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο), με τους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και την επιρροή του στον τρίτο κόσμο αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο για τον Δυτικό κόσμο. Κάτι που όμως δεν διατηρήθηκε, για πολλούς και διαφόρους λόγους…
Η αλματώδης, τεχνοκρατική ανάπτυξη των Δυτικών χωρών, έδωσε τη δυνατότητα για παροχές καταναλωτικών αγαθών στους λαούς και με αυτήν την τακτική πολέμησε τόσο τον υπαρκτό Σοσιαλισμό όσο και το κίνημα.
Σταδιακά και συνειδητά, οδήγησε ώστε να επικρατήσει στους αναπτυγμένους λαούς η τάση για υπερκατανάλωση, με αποτέλεσμα όχι την κατανάλωση των πραγματικά αναγκαίων για αυτοσυντήρηση και εξέλιξη, αλλά την κατανάλωση για την κατανάλωση (από εκεί αντλούνται τα τεράστια κέρδη στη σημερινή εποχή) και σαν επακόλουθο, τη συνειδησιακή αλλοτρίωση των λαών, με αποτέλεσμα την αδράνεια, την παθητικοποίηση, τον ατομισμό, την απώλεια των αξιών, την ιστορική λήθη και την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Τα προβλήματα που ήταν συνυφασμένα με την ανέχεια και το χαμηλό επίπεδο του κόσμου σταδιακά άρχισαν να υποχωρούν και, μετά την πτώση του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου, το κίνημα, με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς, άρχισε να χάνει έδαφος διεθνώς.
Ο κόσμος πλέον έπαψε να κινητοποιείται με συνθήματα όπως: ψωμί, παιδεία, Δημοκρατία, ελευθερία. Αλλά, τι ποιότητα ψωμιού; τι παιδεία; και τι μορφή παίρνει η Δημοκρατία και η ελευθερία;
Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Προβλήματα που άπτονται όμως, της ποιότητας και του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου.
Αυτά, όμως, είναι πολύ μακριά από την συνείδηση των περισσοτέρων ανθρώπων, γι’ αυτό και δεν τους κινητοποιούν, διότι δεν τα αντιλαμβάνονται στον βαθμό που θα έπρεπε, και η σημερινή μη αντίδραση στα πολύ οξυμμένα προβλήματα, ατομικά, κοινωνίας – Δημοκρατίας και περιβάλλοντος, είναι αποτέλεσμα αυτής της αλλοτρίωσης.
Αντιδράσεις όπου και όποτε υπάρχουν, σε μεγάλο βαθμό, είναι αυθόρμητες και δείχνουν την τρομερή συμπίεση που υφίσταται ο κόσμος. Απέχουν όμως πολύ από μια συνειδητή και οργανωμένη αντίσταση με όραμα, γνώση, στόχο, πρόγραμμα και προοπτική.
Το κίνημα, δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνεται τη νέα μεταμόρφωση του συστήματος και συνεχίζει μορφές αγώνων και οργανωτικής συγκρότησης ξεπερασμένες, προσπαθώντας να εκφράσει τα άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα και να συλλάβει τη θέληση των μαζών, που ωστόσο, αυτή η θέληση, είναι δημιούργημα και αποτέλεσμα αυτής της υπάρχουσας πραγματικότητας. Γι’ αυτό βλέπουμε να είναι κυρίαρχος (ιδίως σε ανεπτυγμένες χώρες) ο συντηρητισμός και παράλληλα να αναπτύσσονται φασιστικά μορφώματα, ενώ η Αριστερά, τα προοδευτικά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα να υφίστανται σημαντική συρρίκνωση -σε αντίθεση με τα κυρίως προβλήματα που έχουν κτυπήσει κόκκινο προ πολλού για την ανθρωπότητα και το περιβάλλον.
Φυσικό ήταν αυτή η νέα κοινωνική πραγματικότητα να προβληματίσει.
Διότι η έκφραση του κάθε φορά νέου ποτέ δεν τελειώνει όσο υφίσταται ανθρώπινη κοινωνία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους νέα Κινήματα, για να εκφράσουν αυτήν τη νέα κατάσταση όπως: Ν. Αριστερά στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία, Λατινική Αμερική, ο Μάης του ’68, Οικολογικά κινήματα, κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης και άλλα.
Έτσι και στην Ελλάδα, αρχές του ’60, εμφανίζεται μια ομάδα νέων Αριστερών με έφεση να κατακτήσουν τη γνώση του κόσμου, να ανεβάσουν συστηματικά και οργανωμένα το ιδεολογικό τους επίπεδο, να κάνουν πιο αποτελεσματικό αγώνα και να δώσουν απαντήσεις στα εξής σημαντικά προβλήματα και ερωτήματα:
Ποια η νέα Ελλαδική και Παγκόσμια πραγματικότητα;
Γιατί η Αριστερά μετά από τόσους αγώνες και θυσίες βρίσκεται σε στάδιο συρρίκνωσης, ενώ τα πραγματικά προβλήματα οξύνονται;
Γιατί το Σοσιαλιστικό στρατόπεδο το χαρακτηρίζει μια γκρίζα ζωή, μετά από τόσες θυσίες, τόσα όνειρα και τόση θετική προσφορά στην ανθρωπότητα, ενώ θα έπρεπε να ήταν πρωτοπόρο για το σήμερα, πολύ περισσότερο για το αύριο;
Έτσι οδηγήθηκαν σε δύο βασικούς θεσμούς:
α) Εκπαιδευτικό.
Αν πράγματι θέλαμε να δώσουμε σωστές απαντήσεις στα παραπάνω προβλήματα και σε πολλά άλλα, έπρεπε να ξεκινήσουμε συστηματικά να μορφωνόμαστε, να αναπτύσσουμε το ιδεολογικό μας επίπεδο και με γνώμονα αυτά να χαράσσουμε τους αγώνες μας.
Η μέθοδος που ακολουθήσαμε ήταν: η πορεία εξέλιξης του κόσμου, από το γενικό στο ειδικό: Κοσμομεταβολή, Γνωσιολογία (σημαντική η γνώση δημιουργίας, εξέλιξης και λειτουργίας της συνείδησης, διότι δια μέσου αυτής έρχονται οι ανεπτυγμένοι οργανισμοί και ιδιαίτερα ο άνθρωπος σε επαφή με την γύρω πραγματικότητα), Φιλοσοφία = κατάκτηση διαλεκτικής μεθοδολογίας, Κοινωνιολογία (κοινωνικά συστήματα) = ιστορικός υλισμός και στη συνέχεια, Οικονομία.
Εξοπλισμένοι με αυτές τις γνώσεις περάσαμε στην κριτική ανασκόπηση της ιστορίας του Παγκόσμιου και Ελληνικού εργατικού κινήματος, για να βγουν συμπεράσματα για τον αγώνα μας και όχι αφορισμοί (!) όπως συνήθως γίνεται και τέλος, Οργανωτική θεωρία.
Οι συζητήσεις γίνονταν επισταμένα, με ερωτηματολόγια, αντίστοιχη βιβλιογραφία Μαρξιστική και άλλη, κράτημα σημειώσεων, συζήτηση, συμπεράσματα. Σαν ένα μικρό άτυπο Πανεπιστήμιο. Αυτά τα όργανα ήταν ολιγομελή των 4-5 ατόμων στα οποία συνυπήρχαν: φοιτητές, εργάτες και μαθητές.
Θέλαμε όλα τα μέλη μας -ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης- να αποκτήσουν υψηλό ιδεολογικό επίπεδο και μεθοδολογία σκέψης, και να μην έχουν μόνο οι σπουδασμένοι αυτό το προνόμιο. Έτσι, θα μπορούσαμε σαν οργάνωση να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε θέσει και ο αγώνας μας, να ανταποκρίνεται στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και να είναι πιο αποτελεσματικός.
Τα μέλη μας δραστηριοποιούνταν στο πλαίσιο της Ε.Δ.Α. (ο μόνος νόμιμος φορέας της Αριστεράς τότε), ιδιαίτερα στη Νεολαία Ε.Δ.Α. και στη συνέχεια στη Νεολαία Λαμπράκη.
Στόχος μας δεν ήταν η υπόσκαψη της Αριστεράς, -σεβόμαστε τους αγώνες και τις θυσίες του κινήματος και οι Αγωνιστές ήταν τα πρότυπα μας -, αλλά το να μεταφέρουμε τις προϋποθέσεις που αποκομίζαμε από την οργάνωση όπου ανήκαμε (θεωρητικές, οργανωτικές και ικανοτήτων) εκεί όπου δραστηριοποιούμαστε πολιτικά, συνδικαλιστικά και διά μέσου συλλόγων (φοιτητικών και μαθητικών). Με μοναδικό στόχο: πιο αποτελεσματικό έργο και κατάρτιση υψηλού ιδεολογικού επιπέδου στους νέους Αριστερούς (αγόρια και κορίτσια), γιατί αυτό διαπιστώναμε πως είχε ανάγκη η Αριστερά, καθώς προσφορά δυνάμεων υπήρχε από την Αριστερά και ήταν πολύ σημαντική.
Φυσικό αποτέλεσμα ήταν το επίσημο κίνημα να βλέπει πολλά μας μέλη ως πρότυπα αυτοδημιούργητων Νέων Αγωνιστών (μη γνωρίζοντας την ύπαρξη οργάνωσης), να τα εμπιστεύεται και να τους αναθέτει θέσεις στελέχους στη νεολαία, μέσα σε αυτούς και τον Σωτήρη.
β) Κοινή οικονομία.
Μια μεγάλη αλήθεια λέει:
‘‘Το είναι καθορίζει τη συνείδηση’’ – ‘‘Το νέο γεννιέται μέσα στο παλιό’’
Αυτό μας ακολουθούσε από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης μας.
Έτσι, αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε την κοινή οικονομία. Να μοιραζόμαστε τα πάντα! Δεν μπορούσαμε στα πλαίσιά μας να υπάρχουν ταξικές διαφορές, πλούσιοι και φτωχοί, εφόσον είχαμε τα ίδια ιδανικά και αγωνιζόμαστε όλοι για τον ίδιο σκοπό:
Για μια κοινωνία ισότητας!
Για πρώτη φορά συνέβαινε, οργανωμένα και συνειδητά στο κίνημα, «Ενδοκαπιταλιστικός» σοσιαλισμός, αν εξαιρέσουμε δύσκολες περιόδους, όπως: φυλακές, εξορίες, Αντίσταση…
Επιθυμία μας, να ζήσουμε το αύριο μέσα στο σήμερα. Και πράγματι, ήταν ωραίο αυτό το αύριο, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα.
Σ’ εκείνο το στάδιο, υπήρχε ανωνυμία της οργάνωσης. Γι’ αυτό και ο Μίκης περισσότερο διαισθανόταν ότι κάτι άλλο υπάρχει και το αντιλαμβανόταν με την υψηλή αγωνιστικότητα, τα χαρακτηριστικά, το ιδεολογικό επίπεδο, τον προβληματισμό και την αποτελεσματικότητα του έργου, παρά είχε γνώση του τι πραγματικά συντελούνταν και τι σκληρός και μεθοδευμένος αγώνας γινόταν για να υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα.
Οι λόγοι της ανωνυμίας: Στην πολιτική σκηνή συνέχιζε να υπάρχει κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας (παρότι το ’58 η ΕΔΑ ήταν αξιωματική Αντιπολίτευση παίρνοντας το 24,4%). Τους δημοκρατικούς πολίτες τους κυνηγούσαν, τους φυλάκιζαν, τους βασάνιζαν, υπήρχαν δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, κυρίως της Αριστεράς: 1961 Σ. Βελδεμίρη, Δ. Κερπινιώτη (μέλη της Νεολαίας ΕΔΑ), 1963 Γρ. Λαμπράκης, 1964 βόμβα στο Γοργοπόταμο (13 νεκροί, 45 τραυματίες), 1965 Σ. Πέτρουλας…
Πυκνά μαύρα σύννεφα ήταν πάνω από τη χώρα μας και, επειδή δεν είχαμε καμία εμπιστοσύνη στην εικονική Δημοκρατία τους, είχαμε πάρει τα αντίστοιχα μέτρα περιφρούρησης, διάγοντας περίοδο ανωνυμίας. Η εκτίμηση και η επιλογή μας δυστυχώς επαληθεύτηκε με την κατάλυση της αδύναμης Δημοκρατίας και τον ερχομό της Δικτατορίας στις 21 Απριλίου του 1967.
Στη διάρκεια της δικτατορίας ο αγώνας μας συνεχίστηκε από άλλο μετερίζι.
Μετά τη μεταπολίτευση δεν συνέτρεχαν τέτοιοι πολιτικοί λόγοι και εμφανιστήκαμε νόμιμα σαν Νέα Αριστερά. Σταδιακά, σταμάτησε και η οικονομική σύνδεση των μελών (η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ πρόωρη για την Ελληνική πραγματικότητα…), όπως και το εκπαιδευτικό σε ολιγομελή άτομα και γινόταν πλατιά, σε πολύ κόσμο μέσα από τους φορείς μας.
Η κοινωνία προχωρούσε και έπρεπε να αναπροσαρμοστούμε στις νέες απαιτήσεις. Κάθε νέο στάδιο ήταν ένα βήμα προς την ολοκλήρωση του παλιού.
Και το 1976 εμφανίσαμε την Ένωση για την Ποιότητα της Ζωής «Ε.ΠΟΙ.ΖΩ» (η πρώτη οικολογική οργάνωση στην Ελλάδα), με ξεκάθαρους οικολογικούς στόχους και με σημαντικό κοινωνικοπολιτιστικό έργο, με κύρια πολιτική κατεύθυνση να συμβάλουμε τα μέγιστα για απόκτηση υψηλού Πολιτιστικού επιπέδου του κόσμου – συνειδητότητα – πολιτική ωριμότητα, μέσω βιωματικών δράσεων και ενεργοποίησή του στα κοινά, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στη δημιουργική πολιτική.
Τεράστιο και σημαντικό έργο!
Εκεί πιστεύαμε ότι έπρεπε να δοθεί το βάρος από το κίνημα και δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το μόνο ικανό να καταπολεμήσει τη συνειδησιακή αλλοτρίωση των λαών, ώστε να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει και να πράξουν αντίστοιχα.
Συσπειρώνοντας όλους τους πραγματικά προοδευτικούς ανθρώπους ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Ευγενικό ΟΡΑΜΑ, πόθοι, στόχοι και αντίστοιχες προσπάθειες, αλλά ο κόσμος -και όχι μόνο- ήθελε και δυστυχώς εξακολουθεί να θέλει πολύ δρόμο ακόμα (παρότι δεν υπάρχει καθόλου αυτό το περιθώριο) για να συνειδητοποιήσει:
Τ ι εστί πραγματική Δημοκρατία!
Τ ι εστί ποιότητα στη ζωή τoυ!
Τ ι εστί προστασία περιβάλλοντος!
Και για το κίνημα
Τι εστί ανέβασμα Πολιτιστικού επιπέδου – συνειδητότητα, διά μέσου βιωματικών δράσεων!
Ο κόσμος είχε κυριολεκτικά χαθεί και αποπροσανατολιστεί μέσα στην καθημερινότητα και στην υπερκατανάλωση, στην κονόμα, στην ατομική προβολή, στο εγώ εις βάρος του εμείς, στον ατομισμό, στο βόλεμα, στην απραξία και στην παθητικοποίηση.
Εμείς, σαν οργάνωση, πρεσβεύαμε και πολύ περισσότερο παλεύαμε για: πολιτισμό και βιωματικές δραστηριότητες με σκοπό την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου, ποιότητα ζωής, προστασία περιβάλλοντος και καταναλωτή, ιστορική μνήμη, λαϊκό πολιτισμό, ανθρώπινες σχέσεις, ποιότητα στην πολιτική, πραγματική και όχι επίφαση Δημοκρατίας και πολλά άλλα.
Όμως, όλα αυτά δεν άγγιζαν τον λαό, δεν τον έκφραζαν, δεν τον προβλημάτιζαν και κατ’ επέκταση δεν τον κινητοποιούσαν. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, που πολλά από αυτά εμφανίζονται με πολύ μεγαλύτερη οξύτητα σε σχέση με το παρελθόν.
Έτσι, δεν υπήρξε η αναμενόμενη ανταπόκριση σε αυτή την πρωτοποριακή προσπάθεια και στο τέλος του προηγούμενου αιώνα σταμάτησε να υπάρχει ως πολιτική υπόσταση.
Όχι όμως και αυτά που πρέσβευε και πάλευε αυτό το κίνημα και που τα είχε πιστέψει και ενστερνιστεί και ο σύντροφός μας Σωτήρης.
Αυτά παραμένουν και θα παραμένουν στην επικαιρότητα μέχρι την δικαίωσή τους!
Σωτήρης
Ο Σωτήρης ήταν το νεότερο μέλος του Δ.Ο. (Διοικητικού Οργάνου) της οργάνωσής μας.
Μπορεί να μην ήτανε αυτός που συνέλαβε τις νέες ιδέες, αλλά το σύνολο των χαρακτηριστικών του, τού έδιναν τις προϋποθέσεις να γινόταν πολύ σύντομα ένας από τους πιο ουσιαστικούς εκφραστές των Νέων Ιδεών, συμβάλλοντας στην παραπέρα ολοκλήρωσή τους.
Ήταν από τους ανθρώπους που αναζητούσε να υλοποιήσει τα Ιδανικά του και, όταν αυτό το βρήκε (έστω και σε αυτόν τον λίγο χρόνο της ζωής του), το έζησε και το έζησε με όλο του το είναι, γι’ αυτό και ο πρόωρος θάνατός του ήταν μεγάλο πλήγμα και σοβαρή απώλεια για τους συντρόφους του και αναντικατάστατη για τη νεοσυσταθείσα οργάνωση.
Στρατολογήθηκε στην «Ομάδα» την άνοιξη του ’62. Μπήκε στην οργάνωση το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου και, χάρις στα χαρακτηριστικά του και στην ωριμότητά του, τοποθετήθηκε απευθείας στο Δ.Ο. συμμετέχοντας για μικρό χρονικό διάστημα στη λειτουργία του θεωρητικού και κατόπιν στις υπόλοιπες οργανωτικές λειτουργίες, αναλαμβάνοντας πολύ σύντομα καθοδήγηση οργάνου με θεωρητικό την οικονομία. Στο Δ.Ο. ήταν μέχρι τη δολοφονία του. Ο Σωτήρης συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση 2 χρόνια και κάτι.
Σημειώνει ο Παναγιώτης Γουλιέλμος (πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας) για τον Σωτήρη, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα και τον υπεραγαπούσε: «Διέθετε εντιμότητα και ευαισθησία, που γινόταν πράξη ζωής». Όταν έγραψε την «Παγκόσμια Πραγματικότητα 1800 -1970» και την εκδώσαμε το 1982 σαν Ε.ΠΟΙ.ΖΩ, την αφιέρωσε στον Σωτήρη γράφοντας: «Το έργο αυτό αφιερώνεται στην μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που, αν ζούσε, ή θα ήταν ο βασικός δημιουργός του, ή θα χαιρόταν περισσότερο από τον καθένα για το γεγονός της πραγματοποίησής του».
«…το παραμύθι της καλής ελπίδας,
θαρθώ στον τάφο σου και θα σου δώσω αναφορά∙
θαρθώ στον τάφο σου και θα σου πω απλά,
«νικήσαμε»…….
Τα μηνύματα της εποχής εκείνης
παραμένουν πάντα επίκαιρα και αναμένουν τη δικαίωσή τους
* Στέλεχος της Νεολαίας ΕΔΑ, της Νεολαίας Λαμπράκη και του ΣΕΜΜΕ. Μέλος και στέλεχος της Ομάδας ή ΣΟ.ΣΥΝ, της Νέας Αριστεράς και της Ε.ΠΟΙ.ΖΩ.
Σημείωση: Το φόντο και το ποίημα του Δ. Ιατρόπουλου είναι από το αφιέρωμα στον Σωτήρη Πέτρουλα, Αθήνα 1965. Εκδότης: Πανσπουδαστική Δημοκρατική Κίνηση «ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ»
Διαβάστε επίσης:
