Τραγική είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η δημόσια υγεία στην Κεφαλονιά, μια συνθήκη που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους ασθενείς καταγγέλλουν αγροτικοί γιατροί από το Κ.Υ Σάμης.
Οι γιατροί καταγγέλλουν ότι το νοσοκομείο στο Αργοστόλι είναι πλήρως υποστελεχωμένο, οπως και το «νοσοκομείο» στο Ληξούρι που έχει μετατραπεί σε κέντρο υγείας, ένα κέντρο υγείας στη Σάμη με ελάχιστο προσωπικό, εγκαταλελειμμένα Περιφερειακά Ιατρεία, 2 ασθενοφόρα και κατοίκους που πολλές φορές αναγκάζονται να καταφύγουν σε ιδιώτες λόγω των πολυάριθμων ελλείψεων. Αυτή είναι η κατάσταση που συνθέτει την εικόνα της πλήρους διάλυσης της δημόσιας υγείας στην Κεφαλονιά, ένα νησί το οποίο έχει περισσότερους από 35.000 κατοίκους, χιλιάδες επισκέπτες και τεράστιες αποστάσεις (μιας και μιλάμε για το μεγαλύτερο σε έκταση νησί του Ιονίου).
Οι γιατροί εξηγούν οτι η κατάσταση που επικρατεί διαπερνά όλες τις βαθμίδες της υγείας. Στο νοσοκομείο του Αργοστολίου υπηρετεί ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΝΑΣ ΜΟΝΙΜΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, ενώ τεράστιες ελλείψεις παρατηρούνται και στην χειρουργική κλινική του νοσοκομείου. Η λύση που δίνεται στην υποστελέχωση δεν είναι ούτε προσλήψεις, ούτε κίνητρα στους υγειονομικούς προκειμένου να εργαστούν στο νοσοκομείο, αλλά η μετακίνηση αγροτικών ιατρών από το κέντρο υγείας και τα περιφερειακά ιατρεία του νησιού προκειμένου να μπαλώσουν όπως-όπως τα κενά στο νοσοκομείο. Η κατάσταση αυτή, πέραν του ότι αφήνει εκτεθειμένο τον νέο ιατρό ο οποίος δεν έχει εκπαιδευτεί ακόμα για αυτή τη δουλειά, αφήνει και εντελώς απογυμνωμένο τόσο το κέντρο υγείας, όσο και τα περιφερειακά ιατρεία από τα οποία δε λειτουργεί σχεδόν κανένα.
Μετακινείται γιατρός με δικά του έξοδα
Οι αγροτικοί γιατροί περιγράφουν την τραγική κατάσταση που βρισκεται η δημόσια υγεία στο νησί “με 19 αγροτικούς να υπηρετούν την θητεία τους λειτουργεί ολοκληρωμένα μόνο ένα περιφερικό ιατρείο (αντι για 12 που θα έπρεπε) ενώ μια ακόμα συνάδελφος μετακινείται μεταξύ κέντρου υγείας Σάμης και νοσοκομείου Αργοστολίου (με αποκλειστικά δικά της έξοδα) έπειτα από την υποχρεωτική μετακίνηση που διέταξε μόλις πριν από λίγες μέρες η διοίκηση της 6ης Υ.ΠΕ, μετά από πιέσεις του διοικητή του νοσοκομείου. Σαν να μην έφτανε αυτό, μόλις χθες, με νέο έγγραφο μας ενημερώνουν για την προσεχή μετακίνηση ενός ακόμα συναδέλφου από το κέντρο υγείας, αυτή τη φορά στο νοσοκομείο του Ληξουρίου (μια απόσταση σχεδόν μίας ώρας), ενός νοσοκομείου το οποίο απαξιώνεται εδώ και αρκετά χρόνια και έχει καταλήξει να λειτουργεί σαν κέντρο υγείας, με αρκετούς συναδέλφους να παραιτούνται καταγγέλλοντας τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν”.
Οι γιατροί αναρωτιούνται αν είναι προς όφελος της κοινωνίας να καλύπτονται τα επείγοντα και οι κλινικές ενός νοσοκομείου από αγροτικούς ιατρούς που οι περισσότεροι μόλις ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και όχι από ειδικευμένο προσωπικό;
Αν είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας να μένουν εντελώς ακάλυπτα τα χωριά από ιατρούς και να τρέμουν οι κάτοικοι μην χρειαστεί να αναζητήσουν ιατρό;
Ή μήπως είναι προς το δημόσιο συμφέρον να καλύπτεται ένα νησί τέτοιου μεγέθους από 2 ασθενοφόρα και να περιμένουν οι ασθενείς ακόμα και για περισσότερο από 3 ώρες;
“Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Ο μοναδικός λόγος που δεν έχουμε καθημερινούς θανάτους ασθενών στην αναμονή για το ΕΚΑΒ ή εξαιτίας των ελλείψεων, είναι οι υπέρ του δέοντος προσπάθειες που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι σε όλο το νησί προκειμένου να περιθάλψουν όσους βρίσκονται σε ανάγκη”.
Γνωρίζουν -όπως λένε- ότι αυτή η κατάσταση δεν αποτελεί ιδιαιτερότητα του νησιού, αλλά τον κανόνα για όλη τη χώρα. Τα δημόσια νοσοκομεία αναβαθμίζονται ΜΟΝΟ με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και όχι με τη διάλυση της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, η οποία οφείλει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος υγείας. Οι αγροτικοί ιατροί αλλά και όλο το προσωπικό στην υγεία δεν είμαστε αναλώσιμοι.
Απαιτούν να εργάζονται υπό ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες, στις θέσεις που κατέχουν και να μη γίνονται έρμαια μιας υποτιθέμενης προσπάθειας κάλυψης των ελλείψεων η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να διαιωνίζει την ισχύουσα επικίνδυνη κατάσταση. “Δεν δεχόμαστε να τίθεται σε κίνδυνο η ψυχική και σωματική υγεία ούτε η δικιά μας ούτε των ασθενών” καταλήγουν .
