Τρία νέα τραγούδια έκαναν τη διαδικτυακή τους πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες. Τα ακούσαμε και τα προτείνουμε.
01 – Χρώμα παντού»
Ορθότατα ο Κώστας Λειβαδάς, ένας απ’ τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Ελληνες συνθέτες, βοήθησε με τη συμμετοχή του στο τραγούδι «Χρώμα παντού» τον παλιό φίλο και συνεργάτη του Δημήτρη Ιωαννίδη. Εν αναμονή του επερχόμενου δίσκου του για την Ελένη Τσαλιγοπούλου έπειτα από πολλά χρόνια, ο Λειβαδάς τραγουδά ντουέτο με τον Ιωαννίδη, συστήνοντάς μας κι έναν συνάδελφό του, γνωστό για τις ιδιότητές του ως πιανίστα και ως μουσικού παραγωγού. Το κομμάτι του Ιωαννίδη ξεχωρίζει γιατί, αν και θα χαρακτηριζόταν «κεφάτο», «καλοκαιρινό» ή απλώς «ρυθμικό», διαθέτει ιδιαίτερους στίχους έξω απ’ την ατέρμονη συναισθηματολογία. Επιπλέον φλερτάρει έως και με το χιπ χοπ, παραπέμποντας στις Ρόδες ή στους Locomondo, έτοιμο σαν να λέμε για φετινή καλοκαιρινή εξόρμηση απ’ τα ραδιόφωνα που θα το ανακαλύψουν και θα το τιμήσουν.
02 – «Πες, η αγάπη τι έχει γίνει»
Προπομπός του άλμπουμ «Κάνε τον πόνο σου άρπα» είναι το τραγούδι «Πες, η αγάπη τι έχει γίνει» της συνθέτριας και δασκάλας φωνητικής Μαρίας Φιρλίγκου. Πρόκειται για μελοποίηση ενός ποιήματος του Χάινριχ Χάινε, έτσι όπως το μετέφρασε όμως ο Κώστας Καρυωτάκης. Η μελοποίηση της Φιρλίγκου είναι ιδιαίτερη, αφού απ’ τη μια βασίζεται στις κλασικές αρμονίες της συνθήκης πιάνο – φωνή, απ’ την άλλη χρησιμοποιεί όμως και ατμοσφαιρικά πειραματικά electronics. Το αποτέλεσμα είναι κάτι μεταξύ λόγιου και dark τραγουδιού, εμφανώς επηρεασμένο από τον θρυλικό άλλο «Καρυωτάκη» της Λένας Πλάτωνος. Διαθέτει όμως μια επαναληπτικότητα στην απόδοση των στίχων των Χάινε – Καρυωτάκη, που του προσδίδει μια συνθετική ταυτότητα εκ μέρους της Φιρλίγκου και δεν γίνεται έτσι να περάσει απαρατήρητο.
03 – «Ανάσες»
Οι «Ανάσες», που βγήκαν στον αέρα προ ημερών, είναι η δεύτερη συνεργασία του συνθέτη Στέλιου Αγακίδη και της στιχουργού Τότας Βελησσάρη με την ερμηνεύτρια Ναταλία Ρασούλη, τη μοναχοκόρη του Μανώλη Ρασούλη. Μια καθαρόαιμη ροκ μπαλάντα με την ηλεκτρική κιθάρα του Αριστείδη Χατζησταύρου σε πρώτο επίπεδο, το πιάνο του συνθέτη και τα έγχορδα, τσέλο και βιολί. «Παίζω με ανάσες που μετράω/ τον ήχο της αγάπης μου με πανικό ξεσπάω/ και σπάω» τραγουδά η Ρασούλη με μια ερμηνεία ψυχωμένη, που αντιλαμβάνεσαι πόσο εντός βρίσκεται αυτού που κάνει.
