Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι σκιές του σύμπαντος. Όψεις της ελληνικότητας» (εκδ. Καστανιώτη) στο οποίο ο Θανάσης Θ. Νιάρχος συγκεντρώνει κείμενα του Αλέκου Φασιανού που εξέδωσε από το 1985 έως τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν κυρίως στα περιοδικό «Η λέξη» και «Οδός Πανός» αλλά και σε καταλόγους μουσείων και ιδρυμάτων.
Από αυτά προέρχονται τα ακόλουθα αποσπάσματα που περικλείουν τη σκέψη του κορυφαίου ζωγράφου.
«Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι άραγε είναι η ζωή. Να είναι άραγε αυτό το απαλό αεράκι που κάνει τα κλαδιά ενός δέντρου να κινούνται, να είναι αυτό το αεράκι που, όπως καθόμαστε πάνω σ’ ένα βραχάκι στο νησί, περνάει ξαφνικά και μας χαϊδεύει το πρόσωπο; Μου φαίνεται πως η ζωή είναι ακριβώς αυτό το αεράκι, αυτό το φαινομενικά τίποτε που όμως το αισθανόμαστε σαν μια καταπληκτική στιγμή».
«Το φως και η λάμψη, αυτά τα δύο γεννιούνται στην Ελλάδα. Ο μύθος ταυτίζεται με την πραγματικότητα. Από αυτή τη λάμψη, λένε οι ποιητές, γεννιέται η μουσική.
Όπου και να πας σε άλλες χώρες, σε άλλους τόπους, αυτό το φως θα σε ακολουθεί. Ακόμη και με κλειστά μάτια, το φως της Ελλάδας θα μένει μέσα σου. Το αισθάνεσαι απόλυτα αν μείνεις καιρό στην ξενιτιά. Θα σου λείπει αυτή η λάμψη των μαρμάρων της θεϊκής μας γης, του δελφικού φωτός».
«Ήταν μια μέρα του 1944. Οι Γερμανοί ακόμη κατείχαν την Ελλάδα. Εγώ έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μας, ήμουν μικρός, περίπου οκτώ ετών. Όταν μεγαλώσεις σ’ ένα περιβάλλον, νομίζεις ότι έτσι είναι το φυσικό. Δεν αισθανόμουνα δυστυχία για την πείνα και τις στερήσεις. Νόμιζα ότι έτσι είναι το φυσικό. Πρέπει να γνωρίσει κανείς τη διαφορά για να δυστυχήσει».
«Ένας ζωγράφος είναι μεγάλος όταν μπορεί να εκφράζει αυτό που θέλει με το χρώμα και το σχέδιο, και ένας ποιητής με τις λέξεις. Πριν από χρόνια μού ζήτησαν να γράψω την αυτοβιογραφία μου. Έγραψα ότι μου άρεσε να περιπλανώμαι στους αθηναϊκούς δρόμους την περίοδο ’60-’63. Δεν τους άρεσε όμως και μου το έσβησαν.
Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Έβλεπα τις πόρτες, τις αυλές, τη ζωή. Παρόλο που σήμερα πολλά έχουν αλλάξει, πάλι εγώ περιδιαβάζω και θυμάμαι ότι μια μέρα στη Μεσογείων έγινε μια σύγκρουση και όλοι βγήκαν στη λεωφόρο, στα παράθυρα και στα μπαλκόνια. Τότε είδα ένα νέο και μου φάνηκε σαν Ερμής, έτσι όπως ήταν ψηλά στο μπαλκόνι. Πάντα βρίσκεις την έμπνευση μέσα από την πόλη».
«Δεν ονειρεύομαι τίποτε για το αύριο. Εξακολουθώ πάντα να ζωγραφίζω τον άνθρωπο και τις ασχολίες του. Έχω ζωγραφίσει ελάχιστα τοπία και λίγες νεκρές φύσεις. Εκείνο που με απασχολούσε και με απασχολεί είναι ο άνθρωπος. Προσπαθώ πάντα να απαλλαγώ από τους φόβους μου, να μην φοβάμαι τη ζωή».
Διαβάστε επίσης
Ιράν: Οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τρεις πυρηνικές εγκαταστάσεις – «Εξαλείφθηκαν» δήλωσε ο Τραμπ
Αποκάλυψη Αxios: Η επικοινωνία Τραμπ με Ιράν απέτυχε μετά την απώλεια επαφής με τον Χαμενεΐ
