Με αφορμή τη μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει ως πρωταγωνιστής στη δημοφιλή ξένη σειρά «Οι φόνοι της κίσσας» ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μας μιλάει για την εμπειρία του στη διεθνή βιομηχανία του θεάματος, για την απώλεια του πατέρα του Ηλία Λογοθέτη και για τη σχέση τους.
Δεν είναι πολύς καιρός που από την πλατφόρμα του Ertflix ξεκίνησε να προβάλλεται μια μοντέρνα αστυνομική σειρά, αγγλικής, αμερικανικής και ιρλανδικής συμπαραγωγής. Λέγεται «Magpie murders (Οι φόνοι της Κίσσας)» και δίπλα στη Λέσλι Μάνβιλ, τον Τιμ ΜακΜάλαν και τον Κόνλεθ Χιλ πρωταγωνιστεί και ο δικός μας Αλέξανδρος Λογοθέτης. Δεν πρωταγωνιστεί απλώς αλλά «κλέβει την παράσταση», στον ρόλο ενός Ελληνα καθηγητή που εργάζεται στην Αγγλία, με τα έξοχα αγγλικά του και κυρίως με την ποιότητα ενός ηθοποιού ικανού να σταθεί επάξια δίπλα σε κορυφαίους ξένους συναδέλφους του. Τον Λογοθέτη δεν τον συνάντησα στο Λονδίνο, αλλά στο καφέ Goodhood των Ιλισίων και, μεταξύ άλλων, συζητήσαμε για τους «Φόνους της κίσσας», για τα απαραίτητα εφόδια ενός ηθοποιού μες στη διεθνή βιομηχανία του θεάματος και, φυσικά, για τον Ηλία, τον πατέρα του που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Σας έβλεπα στους «Φόνους της κίσσας» και σκεφτόμουν πως διαθέτετε τη στόφα Βρετανού ηθοποιού. Σας το έχουν ξαναπεί;
Ναι, γιατί μιλούσα καλά αγγλικά από πολύ μικρός. Είχα μια τρομερήδα σκάλα με σπουδές στην Οξφόρδη, την Κωστούλα Μητροπούλου. Ηταν φίλη της μάνας μου και ξεκίνησα αγγλικά μαζί της από πολύ νωρίς. Ηθελα μάλιστα να έκανε αγγλικά και στον γιο μου, αλλά δεν κατάφερα να τη βρω. Θα είναι και μεγάλη γυναίκα πια. Εγώ όμως τότε ήμουν πέντε έξι ετών και πήρα τη βρετανική προφορά της. Πάντα ήθελα να φύγω στην Αγγλία για να σπουδάσω και αφού η Αμερική έπεφτε λίγο πιο μακριά, το 1998 κατάφερα και πήγα στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό στην υποκριτική. Μου λένε ότι στέκομαι επάξια δίπλα στους Αγγλους συμπρωταγωνιστές μου, θεωρώ όμως ότι έχω δουλέψει πολύ, επί πολλά χρόνια, για να μπορώ να το κάνω. Αυτό επεδίωκα πάντα, να στέκομαι δίπλα σ’ ένα μεγάλο ξένο ηθοποιό και να μην πουν «ο Ελληνας», όπως έγραψε και ο Αχιλλέας Κυριακίδης στο Facebook του! Ωστόσο, τώρα δεν δουλεύω όσο παλαιότερα. Σκεφτόμουν, να φανταστείτε, πώς θα ήταν να ξαναπατήσω στη σκηνή του θεάτρου, αφού έχω να το κάνω από πριν από την πανδημία. Κακά τα ψέματα όμως, με τις ανάγκες που έχω εγώ ως γονιός και επαγγελματίας δεν μπορώ να επιβιώσω από το θέατρο. Γι’ αυτό και άρπαξα τώρα τη συγκεκριμένη ευκαιρία που μου δόθηκε στην τηλεόραση, αφού επί πολλά χρόνια δεν το έκανα.
Από σνομπισμό;
Οχι από σνομπισμό. Από θέση, από άποψη. Οταν λόγου χάρη πήγε καλά το «Νησί» και ανέβηκαν οι μετοχές μας, δεν έκανα απόσβεση. Θα μπορούσα να έχω χωθεί στην τηλεόραση και να έχω βγάλει πολλά φράγκα. Το πληρώνω το τίμημα, αλλά όλα κάνουν κύκλους. Εσείς βλέπετε στο Ertflix τα γυρίσματα του 2022, αλλά πέρσι ολοκληρώσαμε και τη δεύτερη σεζόν της σειράς.
Και πώς βρεθήκατε στη σειρά;
Από τύχη. Καθαρή τύχη! Η ατζέντισσά μου με ειδοποίησε ως casting director γι’ αυτήν τη σειρά. Παράλληλα ο δικηγόρος μου έκανε το ίδιο. Τους έβαλα να συνεργαστούν και η casting director έγινε η ατζέντισσά μου. Διάβασα το βιβλίο αρχικά και είδα ότι δεν είχα καμία σχέση με τον ρόλο. Αυτός ήταν ψηλός με μεγάλες πλάτες, γαλανομάτης και κατσαρομάλλης Κρητικός. Εγώ πάλι είμαι αυτό που βλέπετε μπροστά σας. Λόγω Covid πέρασα από casting σε self-tape.
Ηταν καλό ή κακό αυτό;
Καλό, διότι μπορείς σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον να φτιάξεις ένα ωραίο self-tape και να το στείλεις χωρίς το άγχος του λάθους ή της παρουσίας μπροστά σ’ ένα σωρό από άλλους ανθρώπους. Η μόνη τους παρατήρηση ήταν αν μπορώ να πω το κρασί «σαμπάνια», όπως ήταν γραμμένο στο σενάριο. Με αυτό ένιωσα μ’ έναν τρόπο ότι πάμε καλά. Ο σκηνοθέτης με επέλεξε τελικά, αυτός που είχε κάνει και το «Αντρες με τα όλα τους», αφού η παραγωγός εταιρεία δεν είχε λόγο στο κάστινγκ. Εκ των υστέρων έμαθα από την παραγωγό ότι ήθελαν άλλον ηθοποιό οι Αμερικανοί, ένα γνωστό Ελληνα ευρωβουλευτή. Τους έκανε προφανώς το «αντρουά» στιλ του, κάτι που εγώ δεν είχα ποτέ κι αν το είχα, θα το πουλούσα. Θα επένδυα πάνω σ’ αυτό ίσως με διαφορετική ποιότητα.
Επενδύει ένας ηθοποιός στην εξωτερική του εμφάνιση πιο πολύ απ’ ό,τι στο ταλέντο του;
Ολα πλέον κινούνται με βάση την εικόνα. Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ηθοποιών που δουλεύουν φουλ στη βιομηχανία και που είναι ταλαντούχοι, όμορφοι και φυσικά αρκετά τυχεροί για να επιβιώσουν και να καταξιωθούν στον χώρο. Υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο ποσοστό ατάλαντων που δουλεύουν εξαιτίας της κοινωνικής δικτύωσης. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε όσο και να προσπαθήσουμε. Ετσι είναι και ας μη μας αρέσει. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που δεν στηρίζονται στην εικόνα, αλλά στη σκληρή δουλειά και στο ταλέντο τους. Εγώ νομίζω ότι βρίσκομαι κάπου στη μέση κι αυτό πολλές φορές είναι πιο δύσκολο: Ούτε όμορφος ούτε με κουσούρια, αλλά ένας κανονικός, σχεδόν βαρετά κανονικός Ελληνας, που δεν θυμίζει και Ελληνα, άρα δύσκολο να βρει τον χώρο του στο παγκόσμιο industry. Ομως δεν απελπίστηκα ποτέ και τώρα που μεγάλωσα βλέπω ότι όλα έχουν τον χρόνο τους.
Ισως αυτό όμως σας οδήγησε σε πιο συγκεκριμένες επιλογές.
Ναι, μπορεί, αλλά η ουσία ποια είναι; Οπως με ρώτησε ο Κόνλεθ Χιλ μια μέρα που περπατούσαμε σ’ ένα break των γυρισμάτων και τα λέγαμε καπνίζοντας: «Είσαι επιτυχημένος;». «Τι εννοείς “επιτυχημένος”;» του απάντησα και με ξαναρώτησε πόσα χρόνια υπάρχω στον χώρο. Οταν του είπα σχεδόν 35 χρόνια, απεφάνθη: «Αρα είσαι επιτυχημένος». Πού να του εξηγούσα βέβαια, ότι η επιτυχία είναι διαφορετική στην Ελλάδα. Διότι αν παίζεις στο «Games of thrones» και ξαφνικά γίνεσαι… κουκλάκι στις βιτρίνες, βγάζεις λεφτά κι από κει και λύνεις το βιοποριστικό σου κομμάτι.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Αγγλο σκηνοθέτη;
Στο πρώτο διάβασμα που κάναμε μέσω Zoom οι ξένοι ηθοποιοί ήταν έτοιμοι. Είχαν σκεφτεί έστω και λίγο τι θα κάνουν, οπότε όταν φτάνουν στο γύρισμα τέτοιοι ηθοποιοί δεν έχει να κάνει πολλά πράγματα ο σκηνοθέτης. Δεν τον είδα δηλαδή να διδάσκει τους ηθοποιούς του. Ακόμη και η Ρεμπέκα, που ανέλαβε τη δεύτερη σεζόν, μου έκανε κάποιες αμελητέες υποδείξεις του στιλ «μήπως αυτό μπορείς να το πεις χωρίς να ’σαι τόσο αυστηρός;». Δουλειά του ηθοποιού είναι να ακούει ακόμη κι αν έχει φτιάξει μες στο κεφάλι του κάτι άλλο, το οποίο θα αλλάξει κι έτσι αμέσως θα χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης που τον κάνει καλό συνεργάτη. Κατά τα άλλα, ο ηθοποιός είναι ο βασιλιάς στο γύρισμα, αφού πληρώνεται αρκετά καλά και γνωρίζει τι πρέπει να κάνει σωστά.
Και ο Χρήστος Στέργιογλου πηγαινοερχόταν στο Λονδίνο για μια σειρά του Channel Four.
Ακριβώς. Εχει γίνει μεγάλη φίρμα ο Στέργιογλου στην Αγγλία!
Και δεν πολυμιλάει γι’ αυτό κιόλας.
Καλά κάνει. Γιατί να μιλήσει; Κι εγώ δεν μιλάω, ποτέ δεν έχω βγει να πω ότι για μία δεκαετία έλεγα συνέχεια όχι σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση, δουλεύοντας φουλ στο σπικάζ. Εβγαζα τόσο πολλά λεφτά κι αυτό ενίσχυσε την ψυχική μου αναπηρία σε κάποια πράγματα, με οδήγησε όμως εδώ που είμαι. Δεν με αφορά να μιλάω για όσα έχω κάνει, προτιμώ να προχωράω σ’ έναν χώρο με μια μόνιμη αμφιβολία. Διότι αμέσως μετά την κρίση το ’12 το σπικάζ κόπηκε ως διά μαγείας για μένα. Δεν ξέρω γιατί. Ισως γιατί πρέπει να είσαι «επίκαιρος» στη διαφήμιση. Διαφορετικά πέφτεις μ’ έναν τρόπο στα αζήτητα, παρόλο που εγώ ήμουν τυχερός αφού μες στον Covid κατάφερα να δουλέψω και να κρατηθώ σ’ ένα επίπεδο όχι πείνας αλλά επιβίωσης.
«Μου λένε ότι στέκομαι επάξια δίπλα στους Αγγλους συμπρωταγωνιστές μου, θεωρώ όμως ότι έχω δουλέψει πολύ, επί πολλά χρόνια, για να μπορώ να το κάνω», λέει ο Αλέξανδρος Λογοθέτης στον Αντώνη Μποσκοΐτη
Είναι μια εικόνα αυτή που αντικατοπτρίζει τον μέσο Ελληνα ηθοποιό;
Χειρότερα είναι ο μέσος Ελληνας ηθοποιός, πολύ χειρότερα. Θα πω ότι εγώ είμαι προνομιούχος, δεν θα έλεγα τη λέξη «τυχερός». Και η τύχη παίζει ένα ρόλο, αλλά δεν είναι όλα τύχη. Κέρδος είναι ότι εσείς δεν θα ακούσετε από συνεργάτη άσχημα λόγια για μένα, γι’ αυτό δουλεύω και όχι για να βγάλω τρία τέσσερα χρόνια μπροστά. «Να δουλεύεις με ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλειά και όχι τον εαυτό τους» είχε πει για το σινεμά ο Νόλαν, νομίζω. Αγαπάω, λοιπόν, τη δουλειά.
Και τον εαυτό σας.
Ναι, συμφωνώ, αφού προσέχω πώς θα πάω στη δουλειά, αν θα είμαι διαβασμένος ή όχι. Δεν θα κάνω και θέατρο και διαφήμιση και κάτι ακόμη. Δεν το αντέχω και μπράβο σε αυτούς που το κάνουν, αλλά πιστεύω πως δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Εκτός αν ζούσαμε στο εξωτερικό όπου όλα είναι προγραμματισμένα καιρό πριν. Τα πράγματα, όμως, στην Ελλάδα είναι τόσο αβέβαια όσο και ο καιρός έτσι που έχει γίνει.
Σας λείπει ο πατέρας σας τώρα που πέρασε καιρός απ’ την αναχώρησή του;
Ναι, μου λείπει, γιατί τα τελευταία δέκα χρόνια είχαμε καταφέρει να φτάσουμε σ’ ένα ωραίο σημείο στο «ποιος είμαι» και στο «ποιος είσαι για μένα». Μου πήρε πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω ποια είναι τελικά η σχέση μου με τον πατέρα μου. Μέχρι τα 40 μου πίστευα πως έγινα ηθοποιός γιατί με διάλεξε η τέχνη. Μετά κατάλαβα ότι το έκανα για να είμαι κοντά στον πατέρα μου, τον οποίο δεν έζησα, αφού χώρισαν με τη μητέρα μου όταν ήμουν τριών ετών. Μεγάλωσα με τη μάνα μου και τον πατριό μου, τον ποιητή Κώστα Παπαγεωργίου, με τον οποίο επίσης χώρισε αργότερα η μητέρα μου. Μεγάλωσα στην ουσία χωρίς πατέρα και ο Ηλίας δεν ήταν εκεί. Ηταν δηλαδή μ’ έναν τρόπο άλλο. Εμένα μου πήρε χρόνια να συγχωρήσω, να κατανοήσω, να πλησιάσω, ώστε να συνδέσω τον κρίκο της αλυσίδας που είχε σπάσει και που πάντα μας ένωνε. Τα καταφέραμε ακόμη κι αν δεν προλάβαμε να χαρούμε κάποια πράγματα.
Ηταν το πρότυπό σας;
Τον είχα πρότυπο για το ταλέντο του, για το μυαλό του, για το ποιος ήταν. Για τη φωνή του, που την έβρισκα πάντα πολύ τεχνική, αδιανόητη, αλλά και υπέροχη. Για τη γνώση του στα πάντα επίσης, αφού ήταν τέρας μορφώσεως. Διάβαζε απίστευτα πολύ. Τον είχα και ως μη πρότυπο, όμως, για τις επιλογές του, όπως για τις βιντεοκασέτες και κάποια πράγματα που έπαιξε και που δεν ήταν αντάξιά του. Μετά πάλι, όταν έγινα κι εγώ γονιός, κατάλαβα πως σημασία έχει να είσαι καλά εσύ με τον εαυτό σου και «δεν πά’ να…» οι υπόλοιποι. Και ο Ηλίας το είχε αυτό το «δεν πά’ να»… Μπορεί να είχε μέσα του κάποιες πίκρες, αλλά γενικά ήταν ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Ολα του τα δικαιολόγησα τώρα. Ελάχιστες φορές ήρθαμε σε κόντρα περί τέχνης και φιλοδοξιών, αλλά ξέρω πως αλληλοθαυμαζόμασταν. Οι παρατηρήσεις του γι’ αυτά που έκανα δεν ήταν «πατέρα προς παιδί», αλλά «επαγγελματία προς επαγγελματία». Το ένιωσα απ’ όταν έκανα τον Κρέοντα σε σχολική παράσταση της «Αντιγόνης» του Ανούιγ και ήρθε το θέμα τού τι θα έκανα στη ζωή μου. «Κάνε ό,τι θες» μου είπε, όχι επειδή βαριόταν, αλλά επειδή προφανώς κάτι είχε δει. Πήρα το ΟΚ πολύ νωρίς κι απ’ τους δύο γονείς μου για τις επιλογές μου.
Εχετε ζηλέψει ερμηνείες Ελλήνων συναδέλφων σας;
Εχω στηθεί έξω από θέατρο για να πω στον Γιώργο Χρυσοστόμου: «Ρε συ, πώς το έκανες αυτό; Chapeau!». Το λέω, δεν έχω θέμα, όμως το πρόβλημα είναι όταν πρέπει να πεις και το ανάποδο. Πρέπει να είσαι έξυπνος και να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να το πεις. Δεν είναι όλες οι στιγμές κατάλληλες, όπως αντιλαμβάνεστε.
Είστε από τους ανθρώπους που πέφτουν για ύπνο με ήσυχη τη συνείδησή τους;
Εκτός από κάποιες παρατυπίες στην ερωτική μου ζωή, που μπορεί να πλήγωσα κάποιους ανθρώπους, ναι, έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Οσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ καθαρίζω εντός μου. Εάν δεν πάθει κάτι το μυαλό μου, θα είμαι έτοιμος ακόμη και στο νεκροκρέβατο να αλλάξω ολόκληρη την κοσμοθεωρία μου.
