Απαραίτητη εισαγωγή: όσα περιέχονται στο παρακάτω κείμενο, γράφονται με σκοπό να προσπαθήσουν να εκφράσουν όσο πιο άμεσα και κατανοητά γίνεται προσωπικές μου σκέψεις γύρω από ένα θέμα που αισθάνομαι ότι εμμέσως ή αμέσως με αφορά.
Γράφει ο Γιάννης– Αλέξανδρος Μορφούλης*
Μιλάω για την υποψηφιότητα του κυρίου Σ. Κυμπουρόπουλου στις ευρωεκλογές με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Ο λόγος που αισθάνομαι ότι αυτή η επιλογή της υποψηφιότητας εκ μέρους και των δύο (κ. Κυμπουρόπουλου και Ν.Δ.) με αφορά με έναν τρόπο, είναι κυρίως το ότι αυτή η υποψηφιότητα φέρνει πίσω της μια σειρά από πράγματα που θέλει να σηματοδοτήσει όσο αναφορά την αναπηρία ως κατάσταση ζωής. Και εξηγούμαι αμέσως τι εννοώ.
Το πρόσωπο του συγκεκριμένου υποψηφίου δεν είναι με κανέναν τρόπο καινούργιο στη δημόσια ζωή, μία αναζήτηση στο google μπορεί να το επιβεβαιώσει ακόμα και για όσους ήταν πολύ μικροί τη δεκαετία του ’90(ανήκω σε αυτούς) όταν και πρωτοεμφανίστηκε ως ένα παράδειγμα αριστείας για την ελληνική κοινωνία. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί και χωρίς να μπορεί να καταλάβει ακριβώς αυτό που συμβαίνει (ήμουν τότε 8 χρονών) να παρακολουθεί ένα δεκαπεντάχρονο μαθητή να σηκώνει σημαία οντάς ο ίδιος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Από τότε ο κύριος Κυμπουρόπουλος με διαφόρους τρόπους (δημιουργία ταινίας με θέμα την ζωή του παρουσία των μέσων στις κατά διαστήματα αποφοιτήσεις του) αποτέλεσε ίσως το κεντρικό success story στο χώρο της αναπηρίας, ίσως άθελά του ίσως και όχι, έδωσε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο κάτι που είχε μεγάλη ανάγκη, ένα πολύ καλά χτισμένο άλλοθι ώστε να μπορέσουμε να κρυφτούμε από πίσω του ή από κάτω του όντας χαλί για την συνείδησή μας για τα έτσι και αλλιώς μεγάλα και δύσκολα ζητήματα που φέρνει μαζί της μία τόσο βαριάς μορφής αναπηρία σαν αυτήν που έχει ο κ. Κυμπουρόπουλος και ένας μεγάλος αριθμός άλλων ανθρώπων.
Κάποια από αυτά τα ζητήματα προκύπτουν απευθείας και μόνο από το μέγεθος της εκάστοτε αναπηρίας, και όταν μιλάμε για βαριές αναπηρίες, τα προβλήματα που δεν μπορείς να αγνοήσεις ούτε να ελαφρύνεις, είτε είσαι αυτός που έχει την αναπηρία είτε μέλος από το υποστηρικτικό του περιβάλλον, είναι και περισσότερα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν δυσκολεύει στον απόλυτο βαθμό και όσο μπορεί την καθημερινότητά πολιτών με αναπηρία, θα ήταν αστείο να το ισχυριστώ. Αυτό που λέω είναι ότι σίγουρα θα μπορούσε η κατάσταση που έχει να κάνει με άτομα με αναπηρία και την ύπαρξή τους στην ελληνική κοινωνία, να βελτιωθεί πάρα πολύ και θα ήταν ιδανικό αυτό να γίνει από έναν άνθρωπο που ξέρει αυτή την κατάσταση από μέσα. Στο δικό μου μυαλό όμως όποιο άτομο θα προσπαθούσε διεκδικώντας οποιοδήποτε αξίωμα να λάβει μία θέση ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση καλό θα ήτανε να παρουσιάσει στους ανθρώπους των οποίων την ψήφο ζητάει την όσο πιο ρεαλιστική εικόνα γίνεται, του τι σημαίνει ζωή με βαριά αναπηρία.
Επειδή πολλοί που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο μπορεί να κάνουν αυτόματα σκέψεις (όπως ποιός είναι αυτός που γράφει το άρθρο, για ποιο λόγο κρίνει με αυτόν τον τρόπο μια υποψηφιότητα), τεκμηριώνω τη θέση μου ως εξής. Είμαι άνθρωπος με παρόμοιας βαρύτητας αναπηρία με τον κ. Κυμπουρόπουλο και θεωρώ ότι οι συνθήκες ζωής μου, προσομοιάζουν πολύ περισσότερο με τις συνθήκες ζωής οποιουδήποτε άλλου ανάπηρου στην Ελλάδα από αυτές του κ. Κυμπουρόπουλου.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι η υποψηφιότητα του κ. Κυμπουρόπουλου με την Ν.Δ. δεν είναι μια υποψηφιότητα που μπορεί να αντικατοπτρίσει ούτε στον ελάχιστο βαθμό αυτό που θα λέγαμε την κατάσταση που αντιμετωπίζει ο μέσος ανάπηρος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις του, και μόνο, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ο συγκεκριμένος κύριος δεν δυσκολεύτηκε για κανένα από τα αξιοπρόσεκτα ακαδημαϊκά του επιτεύγματα, όσο θα δυσκολευόταν ο μέσος ανάπηρος στην Ελλάδα με αντίστοιχου βαθμού κινητική αναπηρία. Αν ο κ. Κυμπουρόπουλος δεν είχε κάνει χρήση όλων αυτών των προνομίων που δικαιούται να έχει σαν πολίτης με αναπηρία, σίγουρα δε θα βρισκόταν εδώ που είναι σήμερα. Είναι, το λιγότερο, εξοργιστικό, έχοντας ο ίδιος κάνει χρήση έστω και μίας παροχής (πχ. δυνατότητα αξιοποίησης παροχής για δημιουργία προσωποπαγούς θέσης εργασίας) από αυτές που δικαιούται και που με κόπο έχουν κερδηθεί μετά από πολλά χρόνια αγώνων. Θα ήταν λάθος να πιστεύει κανείς ότι μια σειρά από παροχές που συνιστούν το κοινωνικό κράτος όπως το ξέρουμε, προήλθαν από ελεημοσύνη και μεγαθυμία του κράτους απέναντι στους ανάπηρους.
Εάν αυτό το ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος και πόσο μάλλον ανάπηρος, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Πρώτον, να έχει εξασφαλίσει ο ίδιος τον εαυτό του σε όλα τα επίπεδα και δεύτερον να βρίσκεται σε εντεταλμένη υπηρεσία από κέντρα που θέλουν να εξαϋλώσουν ακόμη και αυτό το αδύναμο και ασθμένον κοινωνικό κράτος που μας έχει απομείνει εν έτη 2019 για να εξασφαλίζει την πιθανότητα όποιας τυχόν ισοτιμίας ευκαιριών και πρόσβασης στην κοινωνική πραγματικότητα.
Για να γίνω ακόμα πιο κατανοητός, το παράδειγμα της παροχής του προσωπικού βοηθού των ΑμεΑ σε μοντέλα ανεξάρτητης διαβίωσης υπό το καθεστώς που τα συναντάμε στην Ευρώπη, αν υποθέσουμε ότι έρχεται μια μέρα που θα ήμασταν σε θέση να αντιγράψουμε έστω και κάποιο από αυτά (πληρωμή των βοηθών από το κράτος), αυτό που θα συνέβαινε θα ήταν να αλλάξει απλά η μορφή της παροχής στους ΑμεΑ (Η Ανεξάρτητη Διαβίωση στην Ελλάδα του 2019, του Στέλιου Κυμπουρόπουλου). Σκεφτείτε όμως τι θα συνέβαινε αν αυτό που οραματίζεται και επιθυμεί (όπως έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ) ο κ. Κυμπουρόπολοε γινόταν πράξη, αν δηλαδή ξημέρωνε μια μέρα που δε θα υπήρχαν αυτές οι παροχές που ο ίδιος με τόση ευκολία απαξιώνει για τον εαυτό του, πιστεύοντας ότι εκφράζει κι άλλους.
Τότε σίγουρα θα μιλούσαμε για την αρχή της εφαρμογής του κοινωνικού δαρβινισμού που θέλει τον ισχυρότερο να επικρατεί χωρίς να νοιάζεται και σίγουρα χωρίς να έχει καμία πρόνοια για την ύπαρξη κανενός είδους διχτυού προστασίας για όσους αποδειχτούν πιο αδύναμοι. Γι αυτό και η κριτική αυτή δεν ασκείται ούτε στην προσπάθεια που κάνει, όντως, ο κ. Κυμπουρόπουλος μέσα από τον ΟΑΔΕ (Οργανισμός Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας), ή οποία μπορεί να αποτελεί και μια εξαιρετική προσπάθεια χειραφέτησης των ανθρώπων με αναπηρία, αλλά έχει να κάνει με τον τρόπο που ενδεχομένως ο ίδιος να αποκομίσει προσωπική προβολή και ιδιαιτέρως τώρα που του είναι για άλλη μια φορά απαραίτητη προκειμένου να εκλεγεί.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, πιστεύω τυχόν εκλογή του κ. Κυμπουροπουλου, θα στείλει στην Ευρώπη λάθος εικόνα για τον τρόπο διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα και με δεδομένο ότι εφόσον εκλεγεί θα είναι ο πρώτος ευρωβουλευτής με τόσο βαριά αναπηρία στην ιστορία ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αυτό το μήνυμα θα ενισχυθεί ακόμη παραπάνω.
Και αν ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει τη δημόσια και το λόγο του και εν γένει την επιρροή που έχει στα χέρια των οπαδών του κοινωνικού δαρβινισμού για να τη χρησιμοποιήσουν ως όχημα για την κατάργηση εκ των έσω του κοινωνικού κράτους, πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι απ’ αυτούς των οποίων την ψήφο ζητάει που δε θα του δίναν την ευκαιρία, ποτέ και με κανέναν τρόπο να εφαρμόσει όσα ο ίδιος ευαγγελίζεται.
Υ.Γ. Πρέπει να πω ότι συμφωνώ με το πνεύμα της δήλωσης του κ. Πολάκη γιατί θεωρώ ότι αυτή είναι η πραγματική ισότητα, να αντιμετωπίζεις δηλαδή τον πολιτικό σου αντίπαλο Κυμπουρόπουλο όπως θα αντιμετώπιζες και οποιοδήποτε άλλον. Το ύφος της δήλωσης έχει να κάνει με τον προσωπικό τρόπο έκφρασης του ανθρώπου που την κάνει.
* Ο Γιάννης – Αλέξανδρος Μορφούλης, είναι φοιτητής επί πτυχίω Τμήματος Ψυχολολγίας Α.Π.Θ.
