Μερικά πράγματα περνάνε στα ψιλά χωρίς να πρέπει, όπως οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο τελευταίο μήνυμά του για τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέσων όταν δήλωσε ότι μας… εμπιστεύτηκε!
Ή, όπως το διατύπωσε συγκεκριμένα: «Σας εμπιστεύτηκα και εσείς εμπιστευτήκατε όχι μόνο εμένα, αλλά και την ελληνική πολιτεία». Μπορεί να μην αρέσει στους επικοινωνιολόγους και τους λογογράφους του και οπωσδήποτε δεν θα αρέσει σε αυτόν, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Καταρχάς ποιος μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον που η κυβέρνησή του θεωρεί «επιστημονικό» ότι στους κλειστούς χώρους πρέπει να φοράμε μάσκες αλλά στα… σχολεία όχι, επειδή στους «κλειστούς χώρους» γενικά η υποχρέωση της αγοράς μασκών είναι δική μας ενώ στα σχολεία δική του;
Αλλωστε ουδείς μπορεί να εμπιστευτεί μια κυβέρνηση που έχει μόνο πρωθυπουργό και… υφυπουργούς, με εξαφανισμένους εν μέσω πανδημίας όλους τους υπουργούς πλην της (μεσαιωνικών απόψεων) Κεραμέως.
Είναι φανερό ότι τα πάντα υποτάσσονται στην προβολή της εικόνας του Μητσοτάκη πότε ως… Μωυσή και πότε ως Τσόρτσιλ, με τους υφυπουργούς να είναι αυτοί που κουβαλάνε τις πλάκες με τις εντολές του. Και επειδή είναι τόσο φανερό απαιτούνται συνεχώς νέες ενέσεις κονδυλίων στα ενσωματωμένα ΜΜΕ για να συνεχίσουν να χτυπούν παλαμάκια.
Πολιτικά πάντως η δήλωση του πρωθυπουργού ότι μας «εμπιστεύτηκε» οδηγεί σε πολλές παράπλευρες σκέψεις. Τι θα έκανε λ.χ. εάν δεν μας εμπιστευόταν; Θα… εξέλεγε άλλο λαό; Και τι πρόκειται να συμβεί εάν αύριο κάποιοι χάσουν την εμπιστοσύνη του; Θα τους κάνει αποσυνάγωγους με τη μία ή θα τους φορέσει πρώτα κάνα σηματάκι του τύπου «αφερέγγυος, μην τον πλησιάζετε»;
Με άλλα λόγια, η δημοκρατία και η ζωή μας είναι πολύ σοβαρές υποθέσεις για να τις αφήνουμε στις τηλεοπτικές ατάκες και τις νεοφιλελεύθερες ακροβασίες.
