Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει εβδομαδιαία χιουμοριστική στήλη του Politico και σίγουρα περνάει από το μυαλό όλων μας.
Είναι πλούσιοι και τα έχουν όλα, γιατί να κατεβαίνουν στην πολιτική, να παιδεύονται και να στοχοποιούνται από τον κόσμο;
Γράφει ο Paul Dallison στην εβδομαδιαία στήλη του «Declassified» στο Politico και ίσως σας απαντήσει στο ερώτημα με μια προσέγγιση που θυμίζει τη θεωρία της σχετικότητας:
Οι πολιτικοί μπορεί να παίζουν μακροπρόθεσμα και να ελπίζουν ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα δώσουν το όνομά τους στα παιδιά τους.
Σε μια προηγούμενη ζωή, ο συγγραφέας σας εργαζόταν για το Ταχυδρομείο στο Ηνωμένο Βασίλειο και είχε τα κλειδιά ενός θησαυροφυλακίου που περιείχε περίπου 150 εκατομμύρια λίρες.
Για να το θέσουμε αλλιώς, αυτά είναι περίπου τα χρήματα που θα μπορούσε να βρει ο Σίσι Σούνακ στην πλάτη του καναπέ του.
Ο Σούνακ είναι απίστευτα πλούσιος. Ο κατάλογος πλουσίων των Sunday Times εκτίμησε την προσωπική περιουσία του Σούνακ και της συζύγου του, Akshata Murty, σε περίπου 651 εκατομμύρια λίρες.
Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι στην ίδια κατηγορία όσον αφορά τα μετρητά, αλλά με οποιοδήποτε φυσιολογικό μέτρο, ο Γάλλος πρόεδρος εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά πλούσιος (οι πρώην επενδυτικοί τραπεζίτες της Rothschild τείνουν να μπορούν να αντέξουν οικονομικά τα ακριβότερα σάντουιτς στο γεύμα).
Τώρα, τίποτα δεν εμποδίζει τους πολύ πλούσιους να είναι επιτυχημένοι στην πολιτική. Αλλά το μεγαλύτερο ερώτημα είναι: γιατί να ανεχτείς όλες τις προσβολές και το καθημερινό μαστίγωμα, αν δεν το χρειάζεσαι;
Η απόφαση του Μακρόν να κάνει τις ευρωεκλογές ενδιαφέρουσες, προκηρύσσοντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές ακριβώς στη μέση της μεγάλης βραδιάς της Ευρώπης, οδήγησε σε μαζικές προσβολές που εκτοξεύτηκαν προς το πρόσωπό του. Ο Σουνάκ, εν τω μεταξύ, έχει γίνει αντικείμενο σχεδόν συνεχούς χλευασμού από τότε που ξεκίνησε μια προεκλογική εκστρατεία τόσο κακή που πρέπει να προσπαθεί να αυξήσει τον πλούτο του, έχοντας βάλει στοίχημα για το πόσες έδρες θα κερδίσουν οι Συντηρητικοί – με τον αριθμό αυτό να είναι μικρότερος από 10.
Ίσως το σκεπτικό είναι ότι, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες της διακυβέρνησης, μόλις φύγεις από το αξίωμα και περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, ο κόσμος σε θυμάται τουλάχιστον με κάποια αγάπη. Θυμάστε τον Τζορτζ Μπους; Κανείς τόσο χαζός δεν θα ξαναγίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, είπαμε συλλογικά. Μετά ήρθε ο Ντόναλντ Τραμπ και έκανε τον Μπους να μοιάζει με τον Στίβεν Χόκινγκ!
Και υπάρχει και ο Τόνι Μπλερ. Αγαπήθηκε, και μετά μισήθηκε, από πολλούς στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά εξακολουθεί να είναι ήρωας στο Κοσσυφοπέδιο χάρη στον ρόλο που έπαιξε στην απελευθέρωση της χώρας. Αυτή την εβδομάδα, ο Μπλερ βρέθηκε στη χώρα και συνάντησε πέντε άνδρες που ονομάστηκαν Tonibler προς τιμήν του. Για πολλούς, η συνάντηση με ανθρώπους που έχουν το όνομά τους μπορεί να είναι λίγο αμήχανη, αλλά ο Μπλερ έχει εγωισμό στο μέγεθος των Βαλκανίων, οπότε μάλλον χάρηκε.
Δώστε του 10 χρόνια και μπορούμε να προσβλέπουμε σε σχολικές αυλές γεμάτες από παιδιά που θα τα έχουν βγάλει Manucrons και Risunaks.
Διαβάστε επίσης:
G7: Ο Μπάιντεν πάλι «χάνεται στο κενό» – Το video που κάνει το γύρο του κόσμου
Κολομβία: Προσφέρει ιατρική περίθαλψη σε παιδιά που έχουν τραυματιστεί στη Γάζα
