Οταν τον Μάιο του 2024 επισκέφτηκα με αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ την κατεχόμενη Δυτική Οχθη, αυτό που αμέσως αντιλήφθηκα ήταν το πείσμα και η αγωνιστικότητα του παλαιστινιακού λαού. Οτι αυτός ο μαρτυρικός λαός θα επιβιώσει, παρά τα συνεχή εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ εναντίον του.
Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό που συντελείται, εδώ και 19 μήνες, στη Λωρίδα της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μια γενοκτονία του 21ου αιώνα, όπως αναφέρει και ο ΟΗΕ. Με την ανοχή και τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας, η οποία μόλις τις τελευταίες μέρες άρχισε να αντιδρά. Γιατί, σε αντίθεση με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του κόσμου, με αποκορύφωμα αυτές στα αμερικανικά πανεπιστήμια, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί, από τον ΟΗΕ μέχρι την ΕΕ, κάθε άλλο παρά στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Πάνω από 61.000 νεκροί, 119.000 τραυματίες και εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι –στην πλειονότητά τους άμαχοι– συνθέτουν το χρονικό της σφαγής. Στο πλαίσιο ενός οργανωμένου σχεδίου από την ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου για την εκδίωξη του πληθυσμού της περιοχής διά της καταστροφής και της πείνας. Σε τέτοιο σημείο που τα Ηνωμένα Εθνη προειδοποιούν πως 14.000 παιδιά κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από ασιτία ή ασθένειες, αν δεν επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ποια «ασφάλεια» χτίζεται πάνω στο αίμα των παιδιών και στα ερείπια νοσοκομείων;
Μέσα σε αυτό το σκηνικό φρίκης, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι εξοργιστικά ανάλγητη και ηθικά αδικαιολόγητη. Η Ελλάδα, μαζί με την Ουγγαρία του Ορμπάν και την Ιταλία της Μελόνι, καταψήφισε την πρόταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αναθεώρηση των εμπορικών σχέσεων με το Ισραήλ – μια πρόταση-μοχλό πίεσης, ώστε να σταματήσoυν ο λιμός και οι επιθέσεις στους αμάχους.
Ακόμη πιο ντροπιαστικό για τη χώρα μας είναι ότι η Ελλάδα, η οποία ασκεί από την 1η Μαΐου την προεδρία του Συμβουλίου
Ασφαλείας του ΟΗΕ, αρνήθηκε να συμμετάσχει τόσο στην κοινή πρωτοβουλία επτά Ευρωπαίων πρωθυπουργών για τον τερματισμό της ανθρωπιστικής καταστροφής στη Γάζα όσο και στην πρωτοβουλία των 24 –στην πλειοψηφία τους ευρωπαϊκών– κρατών που ζητούν το ίδιο πράγμα. Η εκκωφαντική σιωπή του κ. Μητσοτάκη ενώπιον της ιστορικής πρόκλησης να ταχθεί με την πλευρά του δικαίου δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή.
Η σιωπή της κυβέρνησης και η αποφυγή κάθε σαφούς καταγγελίας των εγκλημάτων που συντελούνται μπροστά στα μάτια μας βρίσκονται σε κατάφωρη αντίθεση τόσο με το διεθνές δίκαιο όσο και με τα αισθήματα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που στέκεται αλληλέγγυος στον μαρτυρικό παλαιστινιακό λαό.
Σε άλλες εποχές, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξη Τσίπρα, το 2015, η ολομέλεια της ελληνικής Βουλής αποφάσισε ομόφωνα την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Σήμερα ήρθε η ώρα αυτή η απόφαση να υλοποιηθεί, ως ελάχιστη κίνηση συμπαράστασης.
Ομως, αυτό που οφείλει, πλέον, να λάβει η διεθνής κοινότητα είναι άμεσα και δραστικά μέσα πίεσης για να σταματήσει η εν εξελίξει γενοκτονία. Από την αναστολή της Συμφωνίας Σύνδεσης Ευρωπαϊκής Ενωσης – Ισραήλ, την απαγόρευση εξαγωγής όπλων μέχρι και την επιβολή πλήρους εμπάργκο, έως ότου υπάρξουν κατάπαυση του πυρός και απρόσκοπτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Και κάτι τελευταίο και εξόχως λυπηρό. Δεν είναι δυνατόν στη χώρα μας να επικρατεί πολυδιάσπαση στον προοδευτικό χώρο απέναντι στο παλαιστινιακό. Οφείλουμε να παραμερίσουμε τις διαφορές μας και να κατανοήσουμε ότι κάθε παιδί που χάνεται στη Γάζα είναι μια ντροπή που μας βαραίνει όλους. Απαιτείται συμπαράταξη του συνόλου των προοδευτικών δυνάμεων, με κοινές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης με τον λαό της Παλαιστίνης. Απαιτείται συνεννόηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και φορέων για κοινή θέση και δράσεις. Για να δηλώσουμε μαζικά και δυνατά ότι δεν πρόκειται να συνθηκολογήσουμε με τη βαρβαρότητα ούτε να συνηθίσουμε τη φρίκη.
