Ανεπιθύμητος ο Πλεύρης από τον Χαφτάρ, που ο Μητσοτακης τάιζε... κοψίδια

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται – μόνο που αυτή τη φορά, ως φάρσα και τραγωδία μαζί. Πέντε χρόνια μετά την ταπεινωτική απουσία της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη το 2020, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αναζητήσει «διέξοδο αξιοπρέπειας» φωτογραφιζόμενος με τον Χαλίφα Χαφτάρ στη Βάρη, ήρθε η στιγμή της εκδίκησης. Από τον υποτιθέμενο «εκφραστή των ελληνικών συμφερόντων», στον άνθρωπο που χαρακτήρισε «persona non grata» τον Θάνο Πλεύρη και τον πέταξε έξω κακήν κακώς από τη Βεγγάζη.

Τότε, το Documento είχε καταγγείλει την υποκρισία και την αυταπάτη της ελληνικής κυβέρνησης. Τότε ήμασταν «προδότες» και «εχθροί της πατρίδας», επειδή γράφαμε το προφανές: ότι η επίσκεψη Χαφτάρ στην Αθήνα ήταν επικοινωνιακό τέχνασμα για να χρυσωθεί το χάπι της διεθνούς απομόνωσης. Ο Μητσοτάκης τον τάιζε κοψίδια και τον παρουσίαζε ως «απεσταλμένο» της Ελλάδας στο Βερολίνο – λες και μπορούσε ένας στρατάρχης-φύλαρχος, μη αναγνωρισμένος διεθνώς, να υποκαταστήσει τον θεσμικό ρόλο μιας χώρας-μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Πέντε χρόνια μετά, η πραγματικότητα εκδικείται. Ο ίδιος ο Χαφτάρ, που τότε προβαλλόταν ως σύμμαχος, έκλεισε την πόρτα στα μούτρα των Ευρωπαίων υπουργών, συμπεριλαμβανομένου του Θάνου Πλεύρη. Και δεν τους την έκλεισε με «ευγένεια». Τους χαρακτήρισε ανεπιθύμητους, κατηγορώντας τους ότι εισήλθαν σε λιβυκό έδαφος χωρίς έγκριση. Την ίδια στιγμή, οι υπουργοί επιστρέφουν άρον-άρον με στρατιωτικό αεροσκάφος, μακριά από τα φώτα των καμερών. Η «παρουσία» της Ελλάδας μέσω του Χαφτάρ, όπως διακήρυττε το 2020 ο Μητσοτάκης, κατέρρευσε με πάταγο.

Δεν είναι μόνο η διπλωματική ήττα. Είναι και η απογύμνωση μιας πολιτικής που χτίστηκε πάνω σε αυταπάτες, δημόσιες σχέσεις και μεγάλες κουβέντες για «γεωπολιτικό ρόλο». Όπως είχε γράψει το Documento, ο Χαφτάρ δεν ήταν ούτε φίλος ούτε σύμμαχος. Ήταν απλώς ένας απομονωμένος ισχυρός της Ανατολικής Λιβύης που χρησιμοποίησε τη φιλοξενία στην Αθήνα για δικούς του σκοπούς – και σήμερα, με το που διαπίστωσε ότι η ΕΕ προτιμά την κυβέρνηση της Τρίπολης, πέταξε τους πάντες έξω σαν να ήταν ανεπιθύμητοι τουρίστες.

Η εξέλιξη δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό επεισόδιο. Είναι πλήγμα στο ευρωπαϊκό σχέδιο περιορισμού των μεταναστευτικών ροών, καθώς η ανατολική Λιβύη αποτελεί βασικό σημείο αναχώρησης προσφύγων και μεταναστών προς την Κρήτη, τη Γαύδο, την Ιταλία και τη Μάλτα. Η αποστολή Πλεύρη και Μπρούνερ είχε στόχο να «πείσει» τον Χαφτάρ με ανταλλάγματα. Αντί για συμφωνία, ήρθε το φτύσιμο.

Κι έτσι, ο πρωθυπουργός ενημερώνεται από τον Πλεύρη για μια ακόμα διεθνή «επιτυχία». Ο ίδιος που είχε κάνει λόγο για «γεωπολιτικό πρωταθλητισμό», βλέπει την Ελλάδα να εξευτελίζεται σε μια υπόθεση που ο ίδιος ανέδειξε σε μείζον εθνικό ζήτημα. Ο ίδιος που ανέμιζε τη σημαία της εθνικής περηφάνιας πίσω από τις πλάτες του Χαφτάρ, τώρα καλείται να διαχειριστεί μια διπλωματική ρατσιστική αποπομπή από τον… πρώην οικοδεσπότη του.

Το Documento δεν χαίρεται με την κατάντια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά οφείλει να θυμίζει ότι η αλαζονεία, ο πολιτικαντισμός και η μετατροπή της διπλωματίας σε σκηνικό τηλεοπτικών εντυπώσεων δεν συγχωρούνται από την πραγματικότητα. Και κάποια στιγμή, η πραγματικότητα ζητά τον λογαριασμό.