Η Ανιές Βαρντά ήταν μάχιμη κινηματογραφίστρια μέχρι το τέλος της ζωής της. Στα 90 της έκανε ακόμη ταινίες (συνολικά γύρισε 54 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους) και μάλιστα πριν από δύο χρόνια κατάκτησε και τα Όσκαρ καθώς το ντοκιμαντέρ της «Πρόσωπα και ιστορίες» που συνσκηνοθέτησε με τον εικαστικό καλλιτέχνη JR ήταν υποψήφιο στη συγκεκριμένη κατηγορία της Αμερικανικής Ακαδημίας των Τεχνών.
Γεννημένη στις Βρυξέλλες το Μάιο του 1928 από γαλλίδα μητέρα και έλληνα μικρασιαστικής καταγωγής πατέρα, σπούδασε λογοτεχνία και κοινωνιολογία στη Σορβόννη αλλά η μεγάλη της αγάπη ήταν η φωτογραφία. «Χάρη στη φωτογραφία έμαθα πολλά για το σινεμά» εξομολογήθηκε σε συνέντευξη της όπου αποκάλυπτε ακόμη ότι ο μαγικός φακός άργησε να την κερδίσει. Μέχρι τα 25-26 της, ζήτημα ήταν να είχε δει καμιά τριανταριά ταινίες μέχρι τότε. Τα μαθήματα στη σχολή Καλών Τεχνών και το ανερχόμενο ‘Νέο κύμα’ επέδρασαν πάνω της καταλυτικά. Το 1955 σε ηλικία μόλις 27 ετών κάνει την πρώτη της ταινία με τίτλο «La Pointe-Courte» ένα ερωτικό δράμα που από μερίδα της κριτικής θεωρείται κάπως υπερβολικά ως η αφετηρία της nouvelle vague, αντί του εμβληματικού “Ωραίου Σέργιου”, του Κλόντ Σαμπρόλ που γυρίστηκε τρία χρόνια αργότερα.
Το 1958 γνωρίζει τον Ζακ Ντεμί. Με τον δημιουργό του κλασικού μιούζικαλ «Οι ομπρέλες του Χερβούργου» έγιναν ζευγάρι για μια ολόκληρη ζωή και απέκτησαν δύο παιδιά, πριν τους χωρίσει ο θάνατος του Ντεμί το 1990. Από τις ταινίες της που είχαν σταθερά έντονο το χαρακτήρα του ψευδοντοκιμαντέρ και του άκρατου συμβολισμού, ξεχωρίζει φυσικά το «Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο» (Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 1985 ) και το «Η Κλεό από τις 5 έως τις 7». Στο φιλμ του 1962 η ταύτιση πραγματικού και μυθοπλαστικού χρόνου δίνεται με φρεσκάδα και απλότητα. Η Κλεό είναι μια γαλλίδα τραγουδίστρια που περιμένει τα αποτελέσματα κάποιων ιατρικών εξετάσεων που έκανε. Πιστεύει ότι έχει καρκίνο και ότι θα πεθάνει σύντομα. Σε δυο ώρες έχει ραντεβού με το γιατρό και μέχρι τότε περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού. Μέσα από την ιστορία της Κλεό, η Βαρντά μιλάει για τις δικές της ανησυχίες (γυναικεία χειραφέτηση, καταναλωτισμός, οι μηχανισμοί της σόου μπιζ, οι διδαχές του υπαρξισμού, η σεξουαλικότητα κ.α.) και επιχειρεί να διατυπώσει νέα γλώσσα στα κινηματογραφικά πεπραγμένα χρησιμοποιώντας κάμερα στο χέρι και έντονο αυτοσχεδιασμό. Ταυτόχρονα η Βαρντά μιλά για την σχέση αγάπης-μίσους που είχε με το Παρίσι, το οποίο στην ταινία της μοιάζει πολύ απλά με μητρόπολη του χάους!
Η τελευταία ταινία της με τίτλο «Varda par Agnes» είναι ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ στο οποίο μιλά η ίδια για τις εμπειρίες της στο σινεμά, που έκανε πρεμιέρα πριν από δύο μήνες στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
