Τα γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας σχετικά με την κάθε μορφής κακοποίηση παιδιών επιβεβαιώνουν τις φοβερές ελλείψεις του κράτους στον τομέα της παιδικής προστασίας, τις ελλείψεις σε υπηρεσίες και τα μεγάλα κενά σε εξειδικευμένο προσωπικό. Τα φαινόμενα παιδικής κακοποίησης πυκνώνουν, οι δομές προστασίας των παιδιών είναι περισσότερο από ανεπαρκείς κι αυτό πλέον δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις και ευχολόγια των δημοσιογράφων για την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης.
Είναι πολλά όσα έχουν συμβεί, τα οποία στην κυριολεξία μάς αφήνουν άφωνους. Αρχικά η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων κακοποίησης στον χώρο του αθλητισμού και της τέχνης, αργότερα η ανατριχιαστική περίπτωση των θανάτων-φόνων των τριών παιδιών από την Πάτρα που κατηγορούμενη είναι η ίδια η μητέρα τους. Μάθαμε ότι αυτή η οικογένεια είχε απασχολήσει την αστυνομία και την κοινωνική υπηρεσία του δήμου, ότι υπήρχαν υποψίες από το ιατρικό προσωπικό στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν τα παιδιά αλλά το κακό έγινε και ξανάγινε.
Αργότερα ενημερωθήκαμε για την υπόθεση με τη 12χρονη από τον Κολωνό, στην οποία άρχισε να ξετυλίγεται ένα βρομερό κουβάρι με παιδόφιλους, μαστροπούς και παραβατικές οικογένειες. Προσωπικά με ξένισε η ολιγωρία των υπηρεσιών κοινωνικής μέριμνας του δήμου και προστασίας του πολίτη που έκαναν ότι δεν έβλεπαν και η έλλειψη κάθε ευαισθησίας και επαγγελματικής ευσυνειδησίας.
Το τελευταίο περιστατικό με τις καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου και τα όσα φρικαλέα λέγεται ότι γίνονταν μες στη δομή, η οποία θα προστάτευε τα ταλαιπωρημένα και παραμελημένα παιδιά, μόνο τρόμο και αποτροπιασμό προκαλούν αν αληθεύουν και κάποιοι που παρίσταναν τους παιδαγωγούς και τους φιλάνθρωπους τα επέτρεπαν και επιπλέον κάποιοι τα έπρατταν.
Το δεδομένο είναι ότι ιδιώτες και ΜΚΟ εκμεταλλεύτηκαν την εγκατάλειψη των κρατικών δομών και παρουσιάστηκαν ως σωτήρες, χρησιμοποιώντας ακόμη και την αγνή διάθεση προσφοράς του κόσμου κάθε είδους, από λίγα τρόφιμα μέχρι και δωρεά πολυτελών σπιτιών, χρησιμοποιώντας τα όχι για τα παιδιά, αλλά από ό,τι όλα δείχνουν για προσωπικό πλουτισμό.
Στη Χίο η δομή της Κιβωτού είναι γνωστή για τη μακροχρόνια συμβολή της, όπως επίσης και η ανιδιοτελής προσφορά των κατοίκων τόσο υλικά όσο και με εθελοντική εργασία. Δεν ήταν γνωστές οι καταγγελίες που γίνονταν για κακοποιήσεις παιδιών ούτε ο πακτωλός χρημάτων που υπήρχε, ενώ αυτοί ζητούσαν βοήθεια από τον κόσμο για τα πάντα.
Το κράτος συνολικά για τις δομές αδιαφόρησε, δεν υπήρχε κανένας έλεγχος, καμιά εποπτεία και οι όποιοι έλεγχοι ήταν διεκπεραιωτικού χαρακτήρα. Νιώθω ότι ζούσαμε σε μια πλάνη και από ό,τι φαίνεται πολλά από αυτά που καταγγέλλονται ήταν γνωστά και η κυβέρνηση αδρανούσε. Τα χρησιμοποιεί όμως τη στιγμή που επιλέγει να μας βομβαρδίζει και να μας αποπροσανατολίζει από τα ζητήματα της ακρίβειας και των υποκλοπών, τα οποία θέλει να ξεχάσουμε γιατί την πλήττουν. Σε όλα αυτά τα θλιβερά κοινός παρονομαστής είναι το παιδί, η ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική και η καταπάτηση δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες κι αυτό δεν αλλάζει όσα και αν λένε και όσο και αν προσπαθούν να μας κοιμίσουν με τα καταγγελλόμενα.
Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, απαιτούνται αναβαθμισμένες κοινωνικές δομές και υπηρεσίες, ουσιαστική εποπτεία και λογοδοσία, στοχευμένο πρόγραμμα και σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Χρειάζεται οι εκάστοτε κυβερνήσεις να κάνουν τα λόγια πράξη, να μην επενδύουν στο «φαίνεσθαι» και στις εξαγγελίες με φανταχτερό περιτύλιγμα. Είναι ειρωνικό και εξοργιστικό οι κυβερνώντες να μιλούν για τα δικαιώματα των παιδιών όταν αυτά καταπατούνται κατάφωρα εξαιτίας των επιλογών και των ανεπαρκειών τους.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
