Οι περισσότεροι κομματικοί σχηματισμοί, συντηρητικοί τε και προοδευτικοί, πίνουν νερό στο όνομα του λαού όταν χρειάζονται την ψήφο του και εκδηλώνουν τη δυσφορία τους όταν δεν τους προτιμά.
Δήθεν ότι δεν καταλαβαίνει, ότι δεν είναι ακόμη ώριμος κ.λπ… Ναι, δεν είναι άμωμος ο λαός. Φέρεται όπως τον μάθεις. Λειτουργεί επιβιωτικά, προτιμώντας τη σχεδία του ρεαλισμού κι ας τον διαψεύδει συχνά και τον πνίγει… Ο φίλος μας ο Νίκος, προς τον οποίο απευθύνεται η επιστολή, ανήκει σ’ εκείνους που θεωρούν σοφό ή ανώριμο τον λαό ανάλογα με το αν ψηφίζει ή αποδοκιμάζει τις (συντηρητικές) επιλογές τους.
Σοφός ο λαός ή μάζα που άγεται και φέρεται;
Αγαπητέ Νίκο,
Οταν κάλπαζε ο ΣΥΡΙΖΑ κι όλα έδειχναν ότι θα κυβερνήσει, έριχνες θυμωμένος την ευθύνη στον λαό. Θυμάσαι τους χαρακτηρισμούς; Μωρός, άσοφος, επιπόλαιος – τέτοια… Τώρα που βγάζει Μητσοτάκη, σαν να ’βαλες βολική σουρντίνα. Τι λέω; Τον αποθεώνεις τον λαό. Που «κατάλαβε επιτέλους τι είναι ο Τσίπρας και η Αριστερά και τους τιμωρεί».
Δεν πρωτοτυπείς, φίλε μου. Συντηρητικοί, όπως εσύ, αλλά και λογής προοδευτικοί βλέπουν –και αντιμετωπίζουν– τον λαό όπως τους συμφέρει. Πότε τον υμνούν και πότε τον απαξιώνουν. Είτε διακριτικά και κομψά («Δεν κατάλαβε την πολιτική μας») είτε ευθέως περιφρονητικά.
Βέβαια, υπάρχουν και κάτι ασύστολοι πολιτικοί που επιχειρούν να φορτώσουν στον λαό τις δικές τους ευθύνες για την κατάντια της χώρας. Για εκείνο το φρικώδες «Μαζί τα φάγαμε» λέω. Γι’ αυτή την προκλητική απόπειρα να θεωρηθεί η κοινωνία συνένοχη για ολέθριες επιλογές και για πολιτική εκμαυλισμού, προκειμένου να είναι εξαρτημένη και όμηρος της αδίστακτης εξουσίας.
Για έλα όμως, πέραν αυτών, να δούμε τι βιώνει –και υπομένει– ο λαός από παλιά: υποσχέσεις και διαψεύσεις, αδιάφορο και εχθρικό κράτος που τον ταλαιπωρεί και τον δυναστεύει, λαμογιές των εκάστοτε κρατούντων, παντοκρατορία των ισχυρών, ανασφάλεια και αγωνία για επιβίωση.
Αναρωτήθηκες πώς επενεργούν αυτά στον κόσμο; Τι δημιουργούν μέσα του η εφιαλτική επανάληψη παθογενειών, οι σιδερωμένες εκφράσεις, οι χαμηλού επιπέδου μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συναφή; Απογοήτευση και εναντίωση που μετατρέπονται σε απώθηση και αποστροφή, φίλε μου.
Αυτά δημιουργεί το καθ’ ημέραν του πολιτικού βίου. Γι’ αυτό ξεμακραίνει αηδιασμένος ο κόσμος . Και είτε αδιαφορεί παντελώς για την πολιτική είτε απέχει από τις εκλογές είτε ψηφίζει με βαριά καρδιά, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση και θετική προοπτική. Πού πάει αυτός κόσμος –αποκαρδιωμένος ή αδιάφορος– θα το δούμε παρακάτω…
Αλλά να ’ταν μόνα αυτά; Τι βλέπει ένας πολίτης να κυριαρχεί σε ολόκληρο τον κόσμο; Βλέπει το 1% να συγκεντρώνει στα χέρια του τον πλούτο της υφηλίου. Βλέπει να επιβάλλεται κυνικά «το δίκιο του ισχυρότερου». Να καταδικάζονται χώρες και κοινωνίες σε διαρκή φτώχεια. Να τους αρπάζουν εν ψυχρώ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές οι επικυρίαρχοι. Να σαρώνονται όσοι αντιδρούν. Να καθηλώνονται βιαίως με πολέμους ή με την απειλή ωμής βίας.
Μην πας μακριά. Αυτά δεν συμβαίνουν μονάχα στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Για δες τη δαφνοστεφή Ευρώπη του Διαφωτισμού. Σκληρή αποικιοκρατία και απροκάλυπτες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις… Ξέρω, δεν σ’ αρέσει η λέξη ιμπεριαλισμός γιατί τη χρησιμοποιούν οι αφορεσμένοι, αλλά τι να κάνουμε; Αποδίδει πλήρως και επακριβώς την πραγματικότητα.
Γι’ αυτό σου λέω. Πρώτον, μια κοινωνία συμπεριφέρεται/είναι όπως τη μάθεις. Οπως την έμαθε να φέρεται (και) το δυσμενές μιας ιστορικής διαδρομής που κατέλιπεν πλείστα όσα παθογενή. Κι έτσι, σ’ ένα ασύντακτο και διεφθαρμένο κράτος αναζητεί τρόπους επιβίωσης ή/και πλουτισμού. Επομένως μην την κακολογείς επειδή ψάχνει κι αυτή πλάγιους δρόμους για «να κάνει τη δουλειά της».
Και, δεύτερον, οι κοινωνίες δεν είναι αφετηριακώς συντηρητικές ή προοδευτικές. Ξέρουν τι θα ήθελαν, αλλά επιλέγουν εκείνο που θεωρούν ρεαλιστικό ή κάτι που ξεφεύγει από το όριο του συστημικού συνήθους και λειτουργεί μαυλιστικά με τις ευκολίες του. Γι’ αυτό καταφεύγουν στον λαϊκισμό της Ακροδεξιάς ή σπανίως στο ιλιγγιώδες της επαναστατικής ουτοπίας.
Ξέρω, ξέρω. Ανοίγω μεγάλο κεφάλαιο τώρα, το οποίο «σηκώνει πολλή συζήτηση». Χαίρε, λοιπόν. Και καλή ψήφο!
