Η συζήτηση είναι παλιά –αλλά επανέρχεται φρέσκια κάθε φορά που εκδηλώνονται οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις– και αφορά την «κυβερνώσα Αριστερά».
Η διαμάχη, ως συνήθως, εκδηλώνεται από μικρές κοινωνικές μειοψηφίες, οι οποίες ωστόσο είναι δυσανάλογα μαχητικές συγκριτικά με την κοινωνική τους απήχηση.
Οι «ορθόδοξοι εικονολάτρες της Αριστεράς» τάσσονται a priori απέναντι στην κυβερνησιμότητα και αναδεικνύονται σε «εικονοκλάστες» του κυβερνητισμού.
Θεωρούν καταστροφικό και αυτοκτονικό τον προσδιορισμό «κυβερνώσα», επειδή θεωρούν ότι ακυρώνει αυτόματα το ουσιαστικό «Αριστερά».
Πιστεύουν ακράδαντα ότι η Αριστερά σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού και μεγάλων υφεσιακών κρίσεων που οδηγούν σε συσσώρευση του πλούτου σε λιγότερα χέρια (με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται ζάμπλουτοι και οι φτωχοί να εξαθλιώνονται) μπορεί –από τη θέση της κυβερνητικής ευθύνης– να αποδειχθεί μόνο ως η βολική εκείνη δύναμη που θα «μεταρρυθμίσει» την εικόνα του συστήματος, εξαερώνοντας τον κοινωνικό βρασμό.
Πιστεύουν ακράδαντα ότι τα ανοίγματα στις ευρείες κοινωνικές μάζες ενέχουν τον κίνδυνο να μετατρέψουν το μέλος σε απλό οπαδό, τον οπαδό σε συγκυριακό ψηφοφόρο, τον ψηφοφόρο σε απαιτητικό πελάτη και το αριστερό κόμμα του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού σε μεταπράτη της πολιτικής συγκυρίας.
Από την άλλη, πολλοί από τους κομματικά ανέστιους του μεσαίου χώρου, που στο παρελθόν ακολουθούσαν την προοδευτική εκδοχή του δίπολου κυβερνητισμού, νιώθουν σήμερα αποδιοπομπαίοι τράγοι και είδος προς εκμετάλλευση, το οποίο χρησιμοποιείται μόνο για να γεμίζει την κάλπη των θεματοφυλάκων της «αριστερής καθαρότητας».
Κάποιοι από αυτούς (ευτυχώς πολλοί λίγοι) περνάνε στην αντεπίθεση και με πύρινα άρθρα σχεδόν απαιτούν από τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα την απάλειψη του όρου «Αριστερά» από τους λόγους ή τα γραπτά του (πολύ περισσότερο του προσδιοριστικού «ριζοσπαστική») προκειμένου «να συνενώσει το πλατύ πλειοψηφικό ρεύμα της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης και να αναχθεί σε ηγέτη εθνικού διαμετρήματος».
Ομως όσο επικίνδυνες είναι (για τον πολιτικό φορέα της Αριστεράς που υπάρχει και πράττει για να μετασχηματίσει τις παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις υπέρ των παραγωγών και δημιουργών τους) οι κομματικές επετηρίδες και οι πιστοποιήσεις αριστεροφροσύνης άλλο τόσο επικίνδυνο είναι εκείνο το πολιτικό νεφέλωμα που χάριν του κυβερνητισμού και της «ανατροπής» απαλείφει τα αριστερά ταυτοτικά του στοιχεία, για να μην εγείρει τα αειθαλή καλλιεργημένα φοβικά σύνδρομα.
Στο πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετήθηκε από την αρχή ξεκάθαρα και επικαλέστηκε «τον Νορμπέρτο Μπόμπιο, με το βιβλίο του “Δεξιά και Αριστερά”, ο οποίος θέλησε να αποκωδικοποιήσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο παρατάξεις».
Συνεχίζοντας, σημειώνει ο Αλέξης Τσίπρας: «Σύμφωνα με αυτόν, η στάση τους απέναντι στις ανισότητες ορίζει τη διαφορά τους. Η Δεξιά θεωρεί τις ανισότητες “ιερές ή απαραβίαστες, φυσικές ή αναπόφευκτες”. Ενώ η Αριστερά “θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να περιοριστούν ή να εξαλειφθούν”».
Ακριβώς γι’ αυτό στο έργο του «Κριτική της πολιτικής οικονομίας» ο Καρλ Μαρξ υποστηρίζει: «Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους».
