Ανεπηρέαστος από την σφοδρότητα της πανδημίας παρουσιάζεται ο υποψήφιος καγκελάριος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, Άρμιν Λάσετ, που φιλοδοξεί να είναι ο διάδοχος της Μέρκελ μετά τις εθνικές εκλογές στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο.
Ο πρωτοπόρος στις δημοσκοπήσεις Λάσετ, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα που έχασε το προβάδισμα από τους Πράσινους, καλεί για μια επιστροφή στη δημοσιονομική πειθαρχία και προαναγγέλλει το τέλος του επεμβατικού κράτους, «που ρυθμίζει κάθε πτυχή της ζωής των ανθρώπων». Κάπως έτσι, προοικονομεί την υποχώρηση του ρόλου του κράτους που ενισχύθηκε μες την πανδημία για να υποστηρίξει πολιτικές που επί νεοφιλελεύθερης κανονικότητας θα ήταν αδιανόητες.
Επιστροφή στην προτέρα κατάσταση
«Το ταμείο ανάκαμψης, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από χρέος που ανέλαβε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ήταν μια εφ άπαξ επιλογή που δεν πρέπει να επαναληφθεί», είπε στην συνέντευξη του στους Financial Times την Δευτέρα. «Υπό τους κανόνες του Μάαστριχτ, κάθε χώρα είναι υπεύθυνη για τα δικά της χρέη. Η βασική ιδέα είναι να αποφύγει μια χώρα να είναι υπόλογη για τα χρέη κάποιας άλλης… και αυτή η αρχή ακόμα ισχύει». Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΕ έχει θέσει σε αναστολή την επίτευξη των στόχων του δημοσιονομικού συμφώνου μέχρι το 2022.
Ο Λάσετ φαίνεται να επιθυμεί την επιστροφή στην κατάσταση προ της πανδημίας, στο πλαίσιο της επιμονής του να δείχνει σε κάθε ευκαιρία ότι επιθυμεί τη συνέχιση του πολιτικού πνεύματος της καγκελαρίου Μέρκελ. Παρά το γεγονός ότι παραδέχεται πως η πολιτική «δεν είναι ένα μπουκάλι από το οποίο βάζεις και βγάζεις πράγματα», δεν εντοπίζει, ωστόσο, καμία αντίφαση στην πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να γυρίσουν πίσω, στις συντηρητικές πολιτικές που ανέδειξαν την Γερμανία στην ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης.
Μάχη ισχύος
Η πορεία του Λάσετ για την ανάδειξή του σε υποψήφιο καγκελάριο πέρασε πολλές φουρτούνες που ανέδειξε παλιά -και δημιούργησε καινούρια- ρήγματα τόσο μέσα στην CDU, όσο και ανάμεσα στην CDU και το αδερφό κόμμα της στην Βαυαρία, CSU.
Στη διαδικασία επιλογής της CDU, κέρδισε με βραχεία κεφαλή τον συντηρητικό επιχειρηματία Φρίντριχ Μερτς, αγαπημένος ανάμεσα στα παλιά στελέχη του κόμματος. Έπειτα ακολούθησε μια τραυματική μάχη με τον φιλόδοξο, και αρκετά νεότερο, επικεφαλής της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης (CSU) Μάρκους Ζέντερ. Οι αρχικές αντιδράσεις των πολιτών στην επιλογή Λάσετ ήταν χλιαρές με αποτέλεσμα η νεαρή διεκδικήτρια των Πρασίνων για τη θέση της καγκελαρίου, Ανναλένα Μπέρμποκ να πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις.
Το μομέντουμ δεν κράτησε πολύ και πλέον η CDU προηγείται με 28% έναντι 20% των Πρασίνων. Ο Λάσετ το αποδίδει στο ότι «οι πολίτες αρχίζουν και κοιτάνε την ουσία» και στηρίζουν το πιο αξιόπιστο κόμμα, ειδικά στα οικονομικά θέματα. Η ‘ουσία’ για την οποία μίλησε πήρε σάρκα και οστά την περασμένη Κυριακή, όταν η Ένωση παρουσίασε το 139 σελίδων εκλογικό της πρόγραμμα.
Κλιματική πολιτική
«Τώρα το ζήτημα είναι ποιος θα οδηγήσει την Γερμανία έξω από την πανδημία. Ποιος θα λύσει τα οικονομικά προβλήματα; Ποιος θα υιοθετήσει κλιματικές πολιτικές που δεν θα πληγώσουν την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας;», αναρωτήθηκε ο Λάσετ, δίνοντας μια πρόγευση της περιβαλλοντικής πολιτικής που θα ακολουθήσει.
Έχει δεχθεί τον στόχο για κλιματική ουδετερότητα μέχρι το 2045, αλλά φοβάται να υιοθετήσει μέτρα που θα επηρέαζαν τη θέση της χώρας σαν βιομηχανική δύναμη. «Είκοσι τοις εκατό των θέσεων εργασίας είναι στην βιομηχανία. Στην χαλυβουργία, στη χημική βιομηχανία και την αυτοκινητοβιομηχανία», λέει, και συμπληρώνει ότι είναι «σημαντικοί οικονομικοί τομείς και βιομηχανίες-κλειδιά της χώρας μας. Και θέλουμε να είναι εκεί και τα επόμενα είκοσι χρόνια».
Κίνα και Ρωσία
Όπως και η Μέρκελ, ο Λάσετ είναι υπέρ μιας πιο προσεκτικής προσέγγισης με την Κίνα, η οποία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας. Εκφράζει την ανησυχία του ότι κάποιοι στις ΗΠΑ επιθυμούν έναν νέο ψυχρό πόλεμο με το Πεκίνο. Ακολουθώντας και πάλι το παράδειγμα της Μέρκελ, είναι υπέρ του αγωγού Nord Stream 2 που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο στην Γερμανία, αυξάνοντας τους φόβους για μεγαλύτερη εξάρτηση από την Ρωσία.
Σχετικά με τον αγωγό δέχτηκε κριτική από τους Πράσινους, παρόλο που δεν είναι από θέση αρχής αντίθετοι με την ιδέα. «Η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς αγωγό καθώς κλείνει τα ηλεκτρικά εργοστάσιά της που καίνε κάρβουνο και τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, θα γίνει ολοένα και πιο εξαρτημένη από το φυσικό αέριο». Ωστόσο, παραδέχεται ότι ο αγωγός δεν μπορεί να γίνει «γεωπολιτικό εργαλείο εναντίον της Ουκρανίας», την οποία ο αγωγός παρακάμπτει.
