Ασλανίδης στον Βέβηλο: «Φταίει το πολιτικό σύστημα που κάνει μπίζνες με τις ζωές μας» (Video)

Ο «θερισμός» του Βέβηλου έφερε τον Παύλο Ασλανίδη, πατέρα του Δημήτρη, θύματος του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, στη σκηνή του Universe Multivenue «όχι για να κάνει εισαγωγή σε ένα τραγούδι, αλλά για να κάνει μια καταγγελία».

Λίγο πριν ραπάρει τον «θερισμό» ο Βέβηλος, ανέβηκε στη σκηνή ο Παύλος Ασλανίδης, με το πλήθος να ησυχάζει, θέλοντας να ακούσει σχεδόν ευλαβικά τι θα πει ο πατέρας του Δημήτρη. Ο βυρωνιώτης ράπερ, φορώντας την κεφίγια στους ώμους, έδωσε το μικρόφωνο στον Ασλανίδη ο οποίος ξεκαθάρισε ότι «θα κάνει καταγγελία».

«Δεν ψάχνω για συμπόνια, δεν ψάχνω για συγγνώμη, ψάχνω τους υπευθύνους και θα τους βρίσκω έναν έναν. Κουράστηκα να ακούω ότι φταίει το ανθρώπινο λάθος, όχι!», υπογράμμισε και συνέχισε «φταίει το πολιτικό σύστημα που κάνει μπίζνες με τις ζωές μας».

Ευχαρίστησε τον Βέβηλο για το κομμάτι που αποκάλεσε «μουσική διαμαρτυρίας» και είπε χαρακτηριστικά πως «Θέλω να τον ευχαριστήσω που δεν φοβήθηκε να τα πει όλα με το όνομά τους, που δεν χάιδεψε αυτιά, που διάλεξε να τραγουδήσει για τους ζωντανούς και τους νεκρούς μας»

«Ο θερισμός που θα ακούσετε τώρα δεν είναι τραγούδι, είναι προσευχή και απειλή μαζί, και η απειλή είναι μία: ” δεν τελειώσαμε, μόλις αρχίσαμε”» κατέληξε, και το πλήθος στη συναυλία ξέσπασε σε χειροκροτήματα, ευφημισμούς και φώναξε δυνατά το σύνθημα «Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί».

Ο Βέβηλος, είναι ένας ράπερ με σαφή πολιτική θέση και αντιφασιστική στάση σε όλη του την πορεία, έχει γράψει για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και του Παύλου Φύσσα, τη χρυσή αυγή, τον φασισμό και τον σεξισμό σε κάθε έκφανσή τους, δεν θα μπορούσε να μη γράψει για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.

Στο καινούργιο του άλμπουμ «Το βιβλίο των σκιών», ανάμεσα στα 12 tracks, ξεχωρίζει το κομμάτι «θερισμός» που περιγράφει με δυνατή αφηγηματική ροή και το δικό του ηλεκτρισμένο flow, την τραγωδία των Τεμπών με τη συγκάλυψη που επιχειρείται, την ασφυξία που προκαλεί στην κοινωνία, και την οργή που γεννούν αντίσταση.

Η παρέμβαση του Παύλου Ασλανίδη

« Δεν ανέβηκα εδώ για να κάνω εισαγωγή σε ένα τραγούδι. Ανέβηκα για να κάνω καταγγελία. Είμαι ο Πάνος Ασλανίδης, είμαι πατέρας, και από τις 23 Φλεβάρη του 23 είμαι και κάτι άλλο, μάρτυρας ενός προμελετημένου εγκλήματος. Δεν ψάχνω για συμπόνια, δεν ψάχνω για συγγνώμη, ψάχνω τους υπευθύνους και θα τους βρίσκω έναν έναν. Κουράστηκα να ακούω φταίει το ανθρώπινο λάθος, όχι!

Φταίει το πολιτικό σύστημα που κάνει μπίζνες με τις ζωές μας. Φταίνε αυτοί που υπέγραψαν, Φταίνε αυτοί που συγκάλυψαν. Φταίνε αυτοί που βγήκαν στα κανάλια και μίλησαν για μοίρα, μοίρα δεν είναι να πεθαίνουν τα παιδιά μας. Μοίρα είναι να έρθει η ώρα να λογοδοτήσουν. Απόψε δεν ήρθα για να ζητήσω δικαιοσύνη, ήρθα για να προειδοποιήσω: ‘Δεν θα περιμένουμε άλλο, δεν θα το αφήσουμε να περάσει, δεν θα γίνουμε η γενιά που ξέχασε’. Θα γίνουμε και θα γίνετε η γενιά που θα τους ανατρέψει.

Οι φωνές μας δεν ζητάνε, απαιτούν. Οι γροθιές μας δεν υψώνονται για φωτογραφία, υψώνονται για να σπάσουν ότι μας σκότωσε. Αυτά τα τέσσερα λεπτά, το τραγούδι του Βέβηλου, αντιπροσωπεύουν το απόλυτο ζενίθ που μπορεί να μας οδηγήσει η μουσική διαμαρτυρίας, είναι εκπαιδευτικό, είναι σπλαχνικό, είναι πρωταρχικό, είναι επείγον, μυρίζει αυθεντικότητα. Θέλω να τον ευχαριστήσω που δεν φοβήθηκε να τα πει όλα με το όνομά τους, που δεν χάιδεψε αυτιά, που διάλεξε να τραγουδήσει για τους ζωντανούς και τους νεκρούς μας.

Ο «θερισμός» που θα ακούσετε τώρα δεν είναι τραγούδι, είναι προσευχή και απειλή μαζί, και η απειλή είναι μία, δεν τελειώσαμε, μόλις αρχίσαμε».

Θερισμός στίχοι

Η οργή μας τραγούδια στο σήμερα
Η φωνή μας τους σπάει τα σίδερα
Η φωτιά μας που καίει τα σύνορα
Σαν θεριά ξεχυνόμαστε, ανήμερα
Τις ζωές μας μετράνε με χρήματα
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε τμήματα
Οι ψυχές που έχουν γίνει συνθήματα
Και μανάδες που κλαίνε σε μνήματα

[Verse 1]
Περιμένουμ’ απόψε στη σέντρα
Κι ένα-ένα μετράμε τα βήματα
Υψωμένες γροθιές, οι φωνές μας φωτιές
Σε ασπίδες πετάμε συνθήματα
Τα παιδιά το ‘χουν βάλει σκοπό τους
Να γκρεμίσουν αυτό το παλάτι
Δολοφόνους κοιτάζουν κατάματα
Μα δεν γυρίζουν ποτέ τους την πλάτη
Είναι ποίηση μέσα στους δρόμους
Και τραγούδια σε τοίχους γραμμένα
Δικαιοσύνη για κάθε συγκάλυψη
Που ‘χει γεμίσει τα πάντα με αίμα
Έτσι φουντώνει η οργή στις πλατείες
Και φυτρώνει στα πάρκα η αντίδραση
Η οργή κι η αντίδραση φτιάχνουνε τέχνη
Κι η τέχνη γεννά την αντίσταση
Γιατί πλέον κηρύξαμε πόλεμο
Γιατί ζούμε μια νέα ιντιφάντα
Γιατί ακόμα κι αν δε νικήσουμε
Θα πολεμάμε για πάντα
Δε ζητάμε στο όχημα σύγκριση
Σ’ έναν κόσμο που μόνο αρνείται
Ψάχνουμε νόημα μέσα στο χάος
Μα όσο κι αν ψάχνουμε αυτό αγνοείται
Η εξέγερση δεν είναι βία
Είναι κραυγή στην κοινή ησυχία
Ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου
Που ακούγεται απ’ τα ηχεία
Είναι το μήνυμα μίας γενιάς
Που σ’ όλο τον κόσμο εκπέμπει
Είναι τα λόγια μιας μάνας που δύο φορές
Πεθαίνει μια μέρα στα Τέμπη

[Chorus]
Η οργή μας τραγούδια στο σήμερα
Η φωνή μας τους σπάει τα σίδερα
Η φωτιά μας που καίει τα σύνορα
Σαν θεριά ξεχυνόμαστε, ανήμερα
Τις ζωές μας μετράνε με χρήματα
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε τμήματα
Οι ψυχές που έχουν γίνει συνθήματα
Και μανάδες που κλαίνε σε μνήματα

[Verse 2]
Χειροπέδες ή ξύλο στους δρόμους
Προφυλάκιση για ένα αποτύπωμα
Προβολή σε οθόνη πενήντα ιντσών
Χορηγία του κράτους, επίδομα
Lifestyle, [?], reality
Περηφάνεια μπροστά στη σημαία
Προσευχή με λιβάνι κι αντίδωρο
Με κασκόλ και τσιγάρα λαθραία
Τα παιδιά ζωγραφίζουν ονόματα
Των παιδιών που χαθήκαν για πάντα
Τα παιδιά κουβαλάνε ελπίδες και χρώματα
Στη σχολική τους τη τσάντα
Τα παιδιά φωνάζουν ονόματα
Των παιδιών που ‘χουν γίνει τραγούδια
Τα παιδιά δεν μασάνε σε τίποτα
Και στους μπάτσους φέρνουν λουλούδια
Γιατί πλέον κηρύξαμε πόλεμο
Και στην άσφαλτο μοιάζουμε κύματα
Γιατί οι φίλοι μας έχουνε γίνει σταυροί
Και στιχάκια επάνω σε μνήματα
Γιατί έβαλαν pixel στο σήμερα
Και καλύπτουν με φώτα το ψέμα
Πειραγμένες εικόνες, ειδήσεις πολλές
Για να μη δούμε το αίμα
Γι’ αυτό βγήκαμ’ απόψε στη σέντρα
Δεν θα χάσουμε αυτόν τον αγώνα
Γιατί πλέον οι νύχτες μας έχουνε φως
Από όνειρα και καπνογόνα
Γι’ αυτό πήραμ’ απόψε μικρόφωνο
Και φωνάζουμε πάλι στον δρόμο
Καληνύχτα Κεμάλ (Καληνύχτα Κεμάλ)
Δεν έχω οξυγόνο

[Chorus]
Η οργή μας τραγούδια στο σήμερα
Η φωνή μας τους σπάει τα σίδερα
Η φωτιά μας που καίει τα σύνορα
Σαν θεριά ξεχυνόμαστε, ανήμερα
Τις ζωές μας μετράνε με χρήματα
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε τμήματα
Οι ψυχές που έχουν γίνει συνθήματα
Και μανάδες που κλαίνε σε μνήματα

[Outro: Μάνος Λοΐζος]
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
Κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά