«Θα περιμένουμε ως την τελευταία στιγμή. Θα περιμένουμε ως το παραβάν. Κι όπου δούμε ότι κάθεται η μπίλια θα το ρίξουμε. Όχι για να στηρίξουμε, αλλά για να ξεφορτωθούμε. Για να ξεφορτωθούμε, ρεπόρτερ. Γκέγκε;»
Με τον Πάρη γνωριζόμαστε σαράντα χρόνια.
Αποκαλύπτω ηλικίες τώρα, αλλά είναι λουλού ο Πάρης, άμα τον ρωτήσεις θα σου πει ότι με ξέρει από την πρώτη δημοτικού, διπλανό θρανίο κι έτσι.
Ξεκινήσαμε το παρεάκι λόγω δουλειά, γραφίστας γαρ το φιλαράκι, συνεχίσαμε λόγω χαρακτήρων.
Ντιπ μυαλό αμφότεροι, αρσενικοί μπουμπουνοκέφαλοι, αλλά πλάσματα αισιόδοξα, με το χαμόγελο στα χείλη.
Νταξ, έχει παγώσει πλέον ο γέλωτας κι έχει κάπως στραβώσει ο στόμας με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και πάλι αφορμή ψάχνουμε για να χαχανίσουμε.
Χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα…
Μιλάμε, λοιπόν, με τον Πάρη προχτές το πρωί, ξεκινάμε με το μπάσκετ γιατί αυτός είναι Ολυμπιακός κι εγώ Παναθηναϊκός, γελάμε με τα χάλια μας φυσικά, συνεχίζουμε με την ακρίβεια και το σουβλάκι πέντε ευρώ, δεν γελάμε καθόλου, μου λέει ο Πάρης τα αισθηματικά του, καθότι όνομα και πράμα, φτάνει η κουβέντα και στα πολιτικά.
Δώσε κουτσομπολιό, γιατί εννοείται ότι ξέρουμε τι τρέχει στην πιάτσα και όσα δεν ξέρουμε, μπορώ να σας το ορκιστώ, ένα τηλεφωνάκι μακριά είναι.
Αρκεί να ξέρεις που να τηλεφωνήσεις κι ο Πάρης έχει περάσει από ΔΟΛ στις δόξες του, όλα τα σωστά νούμερα τα κατέχει.
Κι άμα λάχει, το δουλεύει το κινητό…
Αλλά κάποια στιγμή, τελειώνουν οι “σκαμπρόζικες λεπτομέρειες”.
Κι ακόμη κι ο Πάρης, που είναι πλάσμα φωτεινό και απροβλημάτιστο, καταλήγει στο φλέγον ερώτημα των ημερών:
“Ρε μαλάκα ρεπόρτερ, άμα γίνουν εκλογές τι στο δγιάλο θα ψηφίσουμε;”
Σημείωση:
Όταν ρωτάει ο Πάρης “ρε μαλάκα ρεπόρτερ, άμα γίνουν εκλογές τι στο δγιάλο θα ψηφίσουμε;”, αυτό που εννοεί είναι:
“Ρε μαλάκα ρεπόρτερ, άμα γίνουν εκλογές τι στο δγιάλο θα ψηφίσουμε από τη δικιά μας τη μεριά;”
Όπου “δικιά μας” η μεριά από ΠΑΣΟΚ και δώθε, γιατί ο Πάρης είναι από αριστερή οικογένεια και μπορεί να μην έχει διαβάσει ούτε σελίδα, ούτε γραμμή καν από το “Κράτος και Επανάσταση” και να ορκιζόταν πάντοτε στα υλικά αγαθά και στις επίγειες απολαύσεις, αλλά δεξιά ή κεντροδεξιά δεν πάει το χέρι του να ψηφίσει.
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι τον όρκισε ο παππούς του, εγώ καταλαβαίνω ότι του το λέει η καρδιά του.
Η καλή του η καρδιά…
Και απαντώ εγώ στον Πάρη:
“Γάμησέ με κολλητέ, ιδέα δεν έχω. Πρώτη φορά στη ζωή μου τα τελευταία 30 χρόνια που ιδέα δεν έχω…”
“Τι να σου πω”, συνεχίζει ο Πάρης, “εγώ μια ζωή ψήφιζα ΚΚΕ για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, αλλά τώρα θέλω να φύγουν αυτοί, άμα ψηφίσω ΚΚΕ ούτε πλειοψηφία θα πάρει, ούτε σε κυβέρνηση θα μπει, τζάμπα θα πάει η ψήφος”.
“Και τι να ψηφίσουμε;”, τον ρωτάω. “Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη;”
“Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη”, μου απαντάει, “ούτε με σφαίρες. Το ΠΑΣΟΚ του Δούκα, έστω. Το ΠΑΣΟΚ, του Γερουλάνου, ας είναι. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…”
“Κι ο ΣΥΡΙΖΑ;”, τον ξαναρωτάω.
“Ναι, να τους ψηφίσω, αυτούς, τον Κασσελάκη, την Έφη, για να διασπαστούν πάλι, να γίνουν χίλια κομμάτια, να πλακώνονται μεταξύ τους όλη την ώρα, να κάθομαι εγώ στη γωνία να μασουλάω πασατέμπο. Πας καλά;”
“Οπότε Πάρη τι κάνουμε;”, του λέω εγώ.
“Οπότε”, καταλήγει ο Πάρης, “θα περιμένουμε ως την τελευταία στιγμή. Θα περιμένουμε ως το παραβάν. Κι όπου δούμε ότι κάθεται η μπίλια θα το ρίξουμε. Όχι για να στηρίξουμε, αλλά για να ξεφορτωθούμε. Για να ξεφορτωθούμε, ρεπόρτερ. Γκέγκε;”
“Άει μαρή τσουτσού, που παριστάνεις το αρβανιταριό”, του πέταξα και επιστρέψαμε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις:
Σκάσαμε στα γέλια!
Υ.Γ.: Για Ζωή, δεν ρώτησα. Είναι υπεράνω προσδιορισμών και το φτωχό μας το μυαλό ως κεντροαριστερά και αριστερά φτάνει…
Πηγή: Newpost.gr
Διαβάστε επίσης:
