Είναι το ίδιο ένας αστυνομικός να δολοφονεί έναν άοπλο 15χρονο με έναν χρυσαυγίτη που δολοφονεί έναν αντιφασίστα τραγουδοποιό; Προφανώς! Αν είσαι ο αρχηγός του Ποταμιού και όλα τα βλέπεις ως την ίδια βία.
Έτσι, ο Σταύρος Θεοδωράκης που επικοινωνιακά δεν μπορούσε να “λείπει” από την σημερινή επέτειο γράφει έναν αχταρμά που εξισώνει κάθε μορφή βίας με αθώα (ομολογουμένως) θύματα “απ’ όπου κι αν προέρχεται”.
Διαβάστε την ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη:
6 Δεκεμβρίου του 2008, Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από όπλο αστυνομικού. Ένα παιδί χάνεται και η Αθήνα καίγεται για μέρες. Θύμα παράλογων πράξεων με πολιτική επικάλυψη. Όχι το μόνο, όμως. Το καλοκαίρι του ‘92, στο Σύνταγμα σκοτώνεται από την 17Ν ένας άλλος νεαρός. Ο Θάνος Αξαρλιάν. Αλλά και μετά τον Γρηγορόπουλο, το 2010 στην Σταδίου δολοφονούνται η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσακάλης και η Αγγελική Παπαθανασοπούλου. Οι νεκροί της Μαρφίν. Και μερικά χιλιόμετρα προς τη θάλασσα, στο Κερατσίνι, δολοφονείται το ‘13 ο Παύλος Φύσσας. Η λίστα αν συνεχίσεις να κοιτάς με προσοχή το ματωμένο ημερολόγιο μοιάζει ατέλειωτη. Βία χωρίς όρια. Βία που σιγοκαίει. Βία που συχνά μένει ατιμώρητη. Βία και εγκλήματα – πότε με περίστροφο, πότε με ρουκέτα, πότε με μπιτόνι, πότε με μαχαίρι – που θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει. Αν… Αν η κοινωνία μας σεβόταν περισσότερο το δικαίωμα στη ζωή. Όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Στην εκπαίδευση των αστυνομικών, στην ασφάλεια των πολιτών, στην ελευθερία της έκφρασης, στην απονομή της δικαιοσύνης.
https://www.facebook.com/TheodorakisStavros/photos/a.1152593441472128.1073741828.1151439938254145/1733648613366605/?type=3&theater
