Αγαπητέ μου Νίκο;
Το ξέρεις από την εποχή της συνύπαρξής μας στην «Ελευθεροτυπία»: εκτιμώ τις γνώσεις, την πένα σου, την ανιδιοτέλεια του λόγου σου και τη συνέπεια στις αρχές σου. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπάρχουν ατόφια και στο κείμενό σου για το προσφυγικό υπό τον τίτλο «Συγγνώμη, αλλά είμαι με τους άλλους».
Με τους άλλους. Δηλαδή με τους πρόσφυγες κι όχι με τον εσμό των χυδαίων που προπηλακίζουν ετοιμόρροπες μανάδες και παιδιά στη Θερμή της Λέσβου. Οχι με τους φασίστες που ξυλοκοπούν μετανάστες και δέρνουν μέλη των ΜΚΟ στη Χίο. Οχι με τους οπλισμένους στρατόκαυλους του Εβρου που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Οχι με τα εμέσματα των φαιών στα σόσιαλ μίντια.
Καλά τα λες. Ομως, φίλε μου, γλιστράς ανεπίγνωστα σε μιαν ανεπίτρεπτη γενίκευση. Στην καταδίκη της ελληνικής κοινωνίας. Στρέφεσαι με οργή εναντίον του λαού. Και μετατρέπεις την οργή –κι εσύ και αρκετοί άλλοι τούτες τις μέρες– σε απέχθεια, που συνοψίζεται σε αγανακτισμένες, εξόχως κρημνιστικές διατυπώσεις.
Ενδεικτικώς, από κείμενα άλλων, που γειτνιάζουν με το δικό σου: «Ντρέπομαι για τη χώρα μου» – «Η Ελλάδα επιστρέφει στα χρόνια της πανούκλας» – «Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την σκατοψυχιά του Ελληνα. Του Ελληνα πολιτικού. Του Ελληνα δημοσιογράφου. Του Ελληνα αστυνομικού. Του Ελληνα νοικοκυραίου».
Και σε ρωτώ, φίλε μου, ευθέως και απαιτητικά: από πού κι ως πού οι υπαρκτές ωμότητες, οι βεβαιωμένες αγριότητες και οι φρικώδεις χυδαιότητες ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ, συγκεκριμένων και σεσημασμένων, μπορούν να συγκροτήσουν δριμύ κατηγορώ και βαριά καταδίκη για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της;
Ποιος κανόνας, ποιας λογικής, αν όχι η εισαγγελική μονομέρεια, η απελπιστική ρηχότης, η ιδιοκτησιακή και αλαζονική αντίληψη περί ανθρωπιάς μπορούν να καταδικάσουν συλλήβδην μια κοινωνία που έχει δώσει πολλές φορές απτά δείγματα περί του αντιθέτου; Να θυμηθούμε ορισμένες από αυτές; Πάμε.
Ο λαός αυτός δεν μεγαλούργησε στα χρόνια του φασιστικού και ναζιστικού ζόφου με τη μνημειώδη Αντίστασή του; Υπήρχαν και τότε στίγματα. Κουκουλοφόροι συνεργάτες των Γερμανών, καταδότες και μαυραγορίτες. Ομως κανείς δεν διανοήθηκε να εγκαλέσει συνολικά την ελληνική κοινωνία επειδή στους κόλπους της υπήρχαν έχιδνες και μαύρες ψυχές – όπως υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες της υφηλίου.
Ο λαός αυτός δεν ήταν που αγκάλιασε συγκινητικά τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα νησιά του Αιγαίου; Τι έγινε ξαφνικά και αντιδρά η πλειονότης; Εκτός κι αν θεωρείς ότι έχουν μολυνθεί οι περισσότεροι εκεί κάτω από τον ιό του φασισμού και της ακροδεξιάς τις αρχές.
Πάντως, αν θέλεις πετάξου στη Σάμο και ρώτα εκείνες τις υπέροχες γυναίκες που είχαν αυτοβούλως στρατευτεί στην υπόθεση του προσφυγικού. Ρώτησέ τες γιατί τώρα στέκουν παγωμένες και μελαγχολικές… Ρώτα επίσης τους γιατρούς στο νοσοκομείο στο Βαθύ, ρώτα τις γυναίκες που δουλεύουν για τρεις κι εξήντα στο hotspot. Αυτοί θα σου πουν.
Τέλος, για πες μου. Ο ίδιος αυτός λαός δεν είναι που αγκάλιασε δύο φορές τον ΣΥΡΙΖΑ και στάθηκε δίπλα του με υψηλό ποσοστό στις τελευταίες εκλογές; Ναι, αυτός είναι. Αυτός που, επειδή τον Σεπτέμβριο του 2015 ψήφισε ξανά Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, εισέπραξε από έναν επιφανή θεατρικό συγγραφέα τον εξής χαρακτηρισμό:
Βδέλυγμα! Λαός με χαλασμένο DNA που ξέρει μόνο να κυοφορεί τέρατα! Καταλαβαίνεις, Νίκο, πού οδηγούν οι γενικεύσεις και οι λογής αφορισμοί;
