Επιβάλλεται, όποτε ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη, μία συνάντηση με την ερμηνεύτρια Βούλα Σαββίδη.
Δίνουμε συνήθως ραντεβού στην πλατεία Αριστοτέλους, χαμηλά, στο «Ολύμπιον», λες και στην πραγματικότητα επιθυμώ να ξαναδώ την ίδια εικόνα: Τη Σαββίδη να κατηφορίζει τυλιγμένη στη μαύρη εσάρπα της δίχως να κοιτάει δεξιά κι αριστερά.
Σαν να μην ενδιαφέρεται για τα επίγεια. Έπειτα διαλέγουμε ένα καφέ στην παραλία, απέναντι απ’ τις αποθήκες στο λιμάνι, κι αρχίζουμε να μιλάμε σαν να γράφουμε οι δυο μας το βιβλίο της ζωής της – από’να κεφάλαιο κάθε φορά!
