Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η εκλογική ήττα επίσης. Η οποία άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου με αποτέλεσμα πολλοί από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του προέδρου να ρίχνουν το ανάθεμα –σ’ αυλές και σε ρουμάνια– στον Αλέξη Τσίπρα.
Για τους «αριστερούς της Αριστεράς» αποκλειστικά ένας ήταν ο ένοχος και πολλαπλά τα αίτια που τον βαρύνουν:
Μεσσιανική και προσωποπαγής λειτουργία του κόμματος που το κατέστησε αρχηγοκεντρικό.
Δεν επέτρεψε να γίνει καμία σε βάθος συζήτηση για τα αίτια της ήττας μετά τις εκλογές του 2019.
Εκανε άνοιγμα στο κέντρο και αλλάζοντας το καταστατικό επέτρεψε να εκλέγεται ο πρόεδρος από όποιον με 2 ευρώ εγγραφόταν στο κόμμα (την ίδια ημέρα της εκλογής).
Οτι ένα αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα πρέπει να αντιστοιχείται με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται, ότι πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του για να γίνει πραγματικά λαϊκό κόμμα, ότι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δύο φορές το 2015 δεν ήταν και δεν έγιναν κατ’ ανάγκη αριστεροί, ότι η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να μην τους αντιμετωπίζει ως εκλογική πελατεία και μόνο πέρασαν από το μυαλό κανενός ή αποξηραίνει την επιδερμίδα στο αριστερό τους προφίλ;
Στη συνέχεια, βέβαια, μετά την παραίτηση Τσίπρα και τη στάση ουδετερότητας που τήρησε στη διαδικασία διαδοχής του, πέρασε η περίοδος του μήνα του μέλιτος για την πλευρά της βέβαιης επικράτησης (σε συσκευασία καλοκαιρινού διμήνου).
Ομως ο Σεπτέμβρης έφερε την «Kinder έκπληξη» Κασσελάκη και τότε θυμήθηκαν οι «αριστεροί της Αριστεράς» τον «μεγάλο τιμονιέρη» Τσίπρα, τον οποίο βγάλανε από τη ναφθαλίνη της απενοχοποίησης ζητώντας του να παρέμβει για να διαψεύσει τα περί υπονόμευσής του.
Αλλωστε σωστά ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι ήταν διαρκώς στο κάδρο με τον Τσίπρα, άρα δεν τον υπονόμευαν.
Δεν εξήγησαν όμως γιατί οι ίδιοι ενώ ήταν στο πάνω ράφι του κόμματος σήμερα το καταγγέλλουν με χειρότερα λόγια από τα top 10 του Αδωνη.
Κάποιοι στην Αριστερά που προσδοκούσαν δαχτυλίδι και δεν το κέρδισαν στη συνέχεια μίλησαν για βούρκο.
Κάποιοι άλλοι παλαιότερα (οι άγιοι της Αριστεράς) σαν τον Νίκο Πλουμπίδη, που κατέκτησαν με αγώνες «νεκροτάμπελο» (μεταλλική ταυτότητα κρεμασμένη στον λαιμό), ακόμη και στους στρατοδίκες του όταν τον καταδίκαζαν σε θάνατο, ακόμη και όταν το κόμμα του τον θεωρούσε χαφιέ, τους απευθύνθηκε λέγοντας:
«Για να λέει έτσι το κόμμα μου, θα είναι στα πλαίσια μιας σωστής πολιτικής και τακτικής, που ούτε εγώ ούτε εσείς τη γνωρίζουμε. Και εσείς ξέρετε πολύ καλά ότι δεν είμαι χαφιές σας, όπως ξέρω και εγώ ότι μια μέρα το κόμμα μου θα με δικαιώσει».
