Ενας θαυμαστός νέος κόσμος γεννήθηκε μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η πτώση της ΕΣΣΔ που τερμάτισε τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο παρήγαγε ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας στην Ευρώπη που έμοιαζε με αυτό που έστησε η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Ο Πούτιν επιχειρεί να αναιρέσει αυτή την ισορροπία. Oσο το ΝΑΤΟ πλησίαζε τα σύνορα της Ρωσίας τόσο το Κρεμλίνο έχανε την αθωότητα και την υποτέλειά του προς τη Δύση.
Οι άνθρωποι του βαθέος σοβιετικού κράτους που κατέλαβαν την οικονομική και πολιτική εξουσία αποζητούν πλέον εκδίκηση, διότι θεωρούν πως η Δύση τους έχει στριμώξει στη γωνία. Κάτι παρόμοιο συνέβη το 1962 με την κρίση των πυραύλων της Κούβας, όταν η ΕΣΣΔ του Χρουστσόφ ένιωσε πως βρίσκεται στριμωγμένη από το ΝΑΤΟ.
Τότε όμως ήταν το απόγειο του Ψυχρού Πολέμου. Το ξεκίνημά του καταγράφηκε στον ελληνικό Εμφύλιο με το δόγμα Τρούμαν καθώς επίσης και με την ομιλία του Τσόρτσιλ το ’46 στις ΗΠΑ, με την οποία διαιρούσε τον κόσμο κατά μήκος του «σιδηρού παραπετάσματος» από το Στετίν στη Βαλτική έως την Τεργέστη στην Αδριατική.
Τότε ήταν η ελεύθερη Δύση εναντίον της σοσιαλιστικής Ανατολής. Τώρα ο κόσμος είναι σαφέστατα περιπλοκότερος, χωρίς σαφή όρια και ιδεολογικά επίδικα. Ρωσία και Κίνα συμπαρατάσσονται εναντίον της Δύσης συν τους συμμάχους τους στον Ειρηνικό ενόσω περιφερειακές δυνάμεις όπως η Τουρκία, το Ιράν και η Βενεζουέλα ισορροπούν και συμμαχούν είτε με τον έναν είτε με τον άλλο. Εάν στον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο οι δύο υπερδυνάμεις έλεγχαν τον κόσμο, τώρα οι περιφερειακές θα τον καθορίσουν και αυτό είναι που καθιστά τον νέο κόσμο πολύ επικίνδυνο.
