Η Μέση Ανατολή φλέγεται. Και δεν είναι δημοσιογραφικό κλισέ. Αρκεί κανείς να στρέψει το βλέμμα του λίγο πιο πέρα από την ούτως ή άλλως φλεγόμενη Γάζα, εκεί που ο αραβικός κόσμος «βράζει» με την ασύλληπτη σφαγή στα παλαιστινιακά εδάφη. Ειδικά μετά και το χτύπημα στο νοσοκομείο Αλ Αχλί.
Διαχρονικά, τα μεγάλα διεθνή προβλήματα επιζητούν και γενναίες λύσεις. Με παρρησία. Ειδάλλως όσο περισσότερο παραμένουν άλυτα κινδυνεύουν να κακοφορμίσουν. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το Παλαιστινιακό. Η τεράστια διαφορά, εν συγκρίσει με άλλα, είναι πως η αδιάκοπη εμπόλεμη κατάσταση έχει κανονικοποιήσει απολύτως στα μάτια της κοινής γνώμης το αιματοκύλισμα, κάτι που κινδυνεύει να συμβεί (αν δεν έχει ήδη συμβεί) και στην εμπόλεμη Ουκρανία. Ποιον συμφέρει η συνεχής κρίση;
Στα παλαιστινιακά εδάφη ο φαύλος κύκλος αίματος και τυφλής βίας δεν έχει φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα εδώ και σχεδόν επτά δεκαετίες. Όποιος πιστεύει, λοιπόν, πως θα λυθεί με ακόμα περισσότερη βία, με περισσότερα φέρετρα, με μία οριστική ισοπέδωση της ήδη βομβαρδισμένης Γάζας, πλάναται πλάνην οικτράν. Το μόνο που θα προκαλέσει είναι να «γεννήσει» ένα νέο κύκλο αίματος. Μία καινούρια Χαμάς, ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγεται.
Άρα λοιπόν είναι πιο σημαντικό από ποτέ, όχι μόνο να κηρυχθεί κατάπαυση του πυρός αλλά, μέσω της διπλωματίας να αναζητηθεί η χρυσή τομή, για μία βιώσιμη λύση. Μία «καλή» λύση, όχι απλά για να παύσουν οι βομβαρδισμοί και να υπάρξει μία βαλβίδα «εκτόνωσης» της κρίσης. Εκεί χρειάζονται οι «διαμεσολαβητές». Όχι για να υιοθετήσουν και να στηρίξουν άκριτα την άποψη του συμμάχου τους. Αλλά για να φροντίσουν ώστε να μην υπάρξουν νέα αιματοβαμμένα φεστιβάλ, ακόμα περισσότερα βομβαρισμένα νοσοκομεία. Δια της διπλωματικής οδού και όχι δια της διπλωματίας των όπλων.
Έως τότε, ας μην κανονικοποιήσουμε τη φρίκη. Ας μη νομιμοποιήσουμε τις σφαγές με την παθητικότητα, με τη σιωπή. Εκεί που κάποιος χαϊδεύει τον διακόπτη του νερού και του ρεύματος. Εκεί που βομβαρδίζονται σχολεία. Εκεί που κάποιος αποφασίζει πότε παιδιά θα «σβήνουν» αβοήθητα, μπροστά στα μάτια των γονιών τους. Εκεί που ο αδερφός βγάζει τον αδερφό από τα ερείπια ενός κτιρίου. Τραυματισμένο ή νεκρό.
Αλλά ειδικά όταν πεθαίνουν παιδιά, δεν είναι ώρα για σιωπή αλλά για την πιο δυνατή φωνή. Είτε είναι στη Γάζα, είτε στο Ισραήλ, είτε στην «πολιτισμένη» Ευρώπη ή στο κέντρο της Αθήνας. Πόσω μάλλον για το αιματοκύλισμα χωρίς τέλος στη Μέση Ανατολή, για αυτό το διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία.
