«Διονύση Σαββόπουλε, παιδικέ μου ήρωα, η πρώτη μου μεγάλη συναυλία που παρακολούθησα ήταν δική σου την εποχή που δεν πάταγε καλλιτέχνης στην Κύπρο. Χωρίς εσένα άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν και εμείς, υπάρχουμε γιατί προϋπήρξες μας πήρες παιδάκια από το πικ απ τους σπιτιού μας και μας πήγες σε ένα περιβόλι του τρελού γεμάτο τραγούδια», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στον επικήδειο λόγο του για τον μεγάλο δημιουργό.
«Σου άρεσαν οι γιορτές, τα μπουλούκια, τα συμπόσια, οι φιέστες, τα περίμενες σαν παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα», ανέφερε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ενθυμούμενος ότι η πρώτη συναυλία που πήγε, ως παιδί στη Λευκωσία, ήταν του Διονύση Σαββόπουλου, όταν κανείς δεν υπήρχε.
«Μας ανέθρεψες, μας στήριξες, μας ελευθέρωσες. Μαζί με τους αγαπημένους σου δασκάλους, τον Μάνο Χατζηδάκι και τον Τσιτσάνη, ανέδειξες το πολύτιμο, ανέβασες το επίπεδο της χώρας συλλογικά και το επίπεδο του καθενός».
Στη συνέχεια, επικαλούμενος τον αδελφό του, που του είπε ότι «ο Σαββόπουλος καταργεί το πένθος», ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αναρωτήθηκε: «Γιατί έκλαψα τόσο; Για ποιον; Για σένα ή για μένα;». Παράλληλα, αναφέρθηκε στις αντιφάσεις του, λέγοντας ότι ήταν ένας ασκητής με ακριβά γούστα, ένας αμήχανος σοφός. «Δεν ξέραμε πότε ήσουν ρόλος και πότε ο εαυτός σου».
«Μόνο ένας απείθαρχος θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε, ήσουν ανεξήγητος. Στην τελευταία σου συναυλία ήσουν πιο ευάλωτος και πιο σίγουρος από ποτέ», θυμάται χαρακτηριστικά.
