Δύσκολοι καιροί για νέους «Μεσσίες»

Αν το ημερολόγιο την περασμένη εβδομάδα έγραφε 10 Φεβρουαρίου 2008, οπότε και ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε για πρώτη φορά πρόεδρος του τότε Συνασπισμού, όλα ίσως θα ήταν αλλιώς για το διαφαινόμενο νέο πολιτικό εγχείρημα του τέως πρωθυπουργού. Δυστυχώς γι’ αυτόν ωστόσο τη μέρα της αποχώρησής του από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ το ημερολόγιο έγραφε 6 Οκτωβρίου 2025 και –ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια– ο ίδιος έχει ήδη καταχωρηθεί για τα καλά, τόσο στο πολιτικό ληξιαρχείο της χώρας όσο και στη συλλογική μνήμη των πολιτών.

Με μια νέα, έκτη (!) διάσπαση του πάλαι ποτέ κραταιού κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ στα σκαριά, είναι εξαιρετικά απίθανο ωστόσο ο κ. Τσίπρας να αποκτήσει αυτό που θέλει, που μάλλον είναι η επαναφορά του στη θέση του πρωθυπουργού. Κι αυτό γιατί καταρχάς θα πρέπει να εξηγήσει πειστικά, εκτεταμένα, σε βάθος και σε πάρα πολλούς τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει, αλλά κυρίως πώς θα το πετύχει. Ο κ. Τσίπρας τόσο στις δημόσιες δηλώσεις του, στις ομιλίες του, αλλά και σε διάφορα φόρουμ –εγχώρια και διεθνή– έχει μιλήσει γενικόλογα για την «πατρίδα» και τον «πατριωτισμό». Εχει αναφερθεί γενικόλογα στον χώρο του κέντρου, στο «τόξο της κεντροαριστεράς», στους απογοητευμένους πολίτες που απέχουν από τις κάλπες, όπως και στους αναποφάσιστους, χωρίς ωστόσο να δηλώνει καθαρά με ποιον τρόπο θα τους εκπροσωπήσει και με ποιο παράδειγμα θα κυβερνήσει, εάν ποτέ κληθεί να (ξανα)κυβερνήσει. Δεν έχει ξεκαθαρίσει σε ποιους απ’ όλους –αλλά και πρωτίστως– απευθύνεται, ούτε έχει προβεί σε κάποιου είδους αυτοκριτική για τον τρόπο με τον οποίο πλέον αντιμετωπίζει το πολιτικό παρελθόν του, το οποίο –δυστυχώς για τον ίδιο– και υπάρχει και τον ακολουθεί.

Και βέβαια το ξεκαθάρισμα του «νέου πολιτικού σχεδίου» του κ. Τσίπρα ουδόλως επιτεύχθηκε από τις… ποιητικές αναφορές που ο πρώην πρωθυπουργός έκανε στο κείμενο αποχώρησής του, μιλώντας γενικά για την απαρέσκειά του στην ασφάλεια που προσφέρουν τα «ορεινά έδρανα», για τα από κοινού ταξίδια σε «πιο όμορφες θάλασσες» (που δεν προσδιορίστηκαν), αλλά και για τη μη πίστη του σε «Μεσσίες» (sic), παρότι ο ίδιος έδειχνε να νιώθει ότι φόραγε… το φωτοστέφανο.

Και όμως, ο μοναχικός, πολιτικός δρόμος που ο κ. Τσίπρας φαίνεται αρχικά να επιλέγει, πιστεύοντας «στη δύναμη του λαϊκού κινήματος» για να «ξανασυναντηθεί» προοπτικά με αυτούς που και «παλεύουν συλλογικά για κοινωνική δικαιοσύνη», έχει αναμφισβήτητα κάτι το μεσσιανικό. Η πλήρης «απομόνωση» του «εκλεκτού» πριν από την επανεμφάνισή του ως «Μεσσία» αποτελεί κοινό μοτίβο θρησκειών, όπως π.χ. του χριστιανισμού ή του μωαμεθανισμού και έχει μεταφερθεί εξαιρετικά πειστικά στη μεγάλη οθόνη μέσω blockbuster ταινιών όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» ή ακόμη και το… φουτουριστικό «Dune». Και βέβαια όλα αυτά –τα στοιχειώδη– ο κειμενογράφος του κ. Τσίπρα θα έπρεπε να τα γνωρίζει.

Είναι όμως ένας «Μεσσίας» αυτό που πράγματι χρειάζεται ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας; Είναι ένας νέος πολιτικός φορέας ενός «σφυρηλατημένου», όσο και «αναγεννημένου» μέσα από την «κάμινο» της κοινοβουλευτικής απομόνωσης πρώην πολιτικού αρχηγού, αυτός που θα ενώσει τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα με τις μικρομεσαίες και μεσαίες τάξεις, προκειμένου να γεννηθεί μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, η οποία θα βάλει τέλος στην ευρισκόμενη σε αποδρομή ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, των απανωτών σκανδάλων και των αυξανόμενων οικονομικών ανισοτήτων; Πιθανόν, είναι η απάντηση, αν το ημερολόγιο δεν έγραφε Οκτώβριος του 2025, αλλά Φεβρουάριος του 2008. Οι «Μεσσίες», που είναι εδώ και χρόνια καταγεγραμμένοι στα πολιτικά ληξιαρχεία, σπανίως ευδοκιμούν γιατί το μεγάλο όπλο τους είναι ο πρότερος άγνωστος, όσο και άσπιλος βίος, όπως και ο αιφνιδιασμός, το λεγόμενο momentum. Και αυτά στην περίπτωση του κ. Τσίπρα αποδεδειγμένα δεν υπάρχουν.

Οι «Μεσσίες» σπανίως ευδοκιμούν γιατί το μεγάλο όπλο τους είναι ο πρότερος άσπιλος βίος, όπως και ο αιφνιδιασμός. Και αυτά στην περίπτωση του κ. Τσίπρα αποδεδειγμένα δεν υπάρχουν

Η Ευαγγελία Λιακούλη είναι μαχόμενη ποινικολόγος, τομεάρχης Δικαιοσύνης, Θεσμών & Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και βουλευτής Λάρισας