Εκεχειρία δεν σημαίνει ειρήνη
Ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης δημοσιογράφοι περπατούν στους σκοτεινούς δρόμους της Γάζας προκειμένου να μεταφέρουν στους κατοίκους της τα χαρμόσυνα νέα για την κατάπαυση του πυρός. Δεν μπορούσαν να τα πληροφορηθούν ούτε από τις τηλεοράσεις ούτε από το Διαδίκτυο, εφόσον συνεχιζόταν η γενική διακοπή ρεύματος. Μια ασήμαντη ίσως λεπτομέρεια αλλά κι ένας φόρος τιμής στους 250 δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν από τις IDF, σε όσους ενημέρωναν επί δύο χρόνια την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις θηριωδίες των Ισραηλινών, αναχαιτίζοντας την πληρωμένη προπαγάνδα.
Ακριβώς δύο χρόνια μετά την αποφράδα ημέρα της 7ης Οκτωβρίου και την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς έπεσαν οι υπογραφές μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Βάρυναν πολλά για να φτάσουμε σ’ αυτή την –έστω και εύθραυστη– εκεχειρία. Η ματαιοδοξία του Τραμπ να πάρει το Νόμπελ ειρήνης. Οι ολοένα διογκούμενες διεθνείς κινητοποιήσεις με εκατομμύρια ανθρώπους να μπλοκάρουν δρόμους και λιμάνια, να συλλαμβάνονται στα καταστρώματα των στολίσκων, να κολλάνε αφίσες και να χαλάνε με κάθε τρόπο τη μακάβρια ηρεμία της δυτικής συνενοχής. Η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από αρκετές χώρες και οι συνεχείς καταδίκες από τον ΟΗΕ και άλλους οργανισμούς που άρχισαν σιγά σιγά να βάζουν στο λεξιλόγιό τους τη λέξη γενοκτονία. Η αντίσταση και η αντοχή του παλαιστινιακού λαού. Η κατάρρευση του επιχειρήματος του αντισημιτισμού, που όσο ξεδιπλωνόταν η βαρβαρότητα τόσο φανέρωνε ένα μελετημένο σχέδιο εξόντωσης. Οι αντιπολιτευτικές φωνές εντός και εκτός Ισραήλ που δεν ξέχασαν το δικό τους Ολοκαύτωμα. Πιθανόν και οι «επενδυτές» που σχηματίζουν ουρές για την ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης Παλαιστίνης.
Για να φτάσουμε ωστόσο μέχρι εδώ κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και κυρίως πολύ αίμα. Από εκατόμβη σε εκατόμβη, από βομβαρδισμένο νοσοκομείο σε πυρπολημένο βρεφοκομείο και από ενορχηστρωμένη λιμοκτονία σε μαζικές εκτελέσεις.
Η συμφωνία στο πρώτο άκουσμα συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς. Πόσο θα κρατήσουν και πώς μπορούν να εξαλείψουν τον ιό της βίας με τον οποίο μεγάλωσαν όσα παιδιά επέζησαν; Αλλωστε, το μόνο σαφές χρονοδιάγραμμα είναι για την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων και την αποφυλάκιση Παλαιστίνιων κρατουμένων. Τα«αγκάθια» προς διευθέτηση παραμένουν. Δεν καθορίζεται η αποχώρηση των IDF, δεν συμπεριλαμβάνεται η Παλαιστινιακή Αρχή στο νέο διοικητικό σχήμα. Δεν υπάρχει αναφορά περί μη προσάρτησης της Δυτικής Οχθης από το Ισραήλ.
Ο παλαιστινιακός λαός επομένως στέκεται ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία, ανάμεσα στο αδιέξοδο και τον μονόδρομο του «ναι». Περικυκλωμένος από το «σχέδιο Τραμπ», σαν ένα προδιαγεγραμμένο πεπρωμένο, χωρίς επιλογή. Παρακολουθεί τα διεθνή χειροκροτήματα, αλλά ξέρει ότι η αποδοχή δεν σημαίνει δικαιοσύνη, ότι εκεχειρία δεν σημαίνει ειρήνη. Πρόκειται για μια προσπάθεια αναδιαμόρφωσης του ζητήματος σύμφωνα με το ζύγι της ισχύος. Τα δικαιώματά του για ελευθερία και αυτοδιάθεση συμπυκνώνονται σε αστική διοίκηση υπό αμερικανική κηδεμονία. Οι διπλωματικές παγίδες μπορεί να κρύβονται στις λεπτομέρειες ή στην τελευταία υποσημείωση.
Ο παλαιστινιακός λαός στέκει πάνω στα ερείπια, χαμογελά για μια στιγμή σωτηρίας, μα φοβάται ότι η προσωρινή ειρήνευση αποτελεί απλώς τη μάσκα για τη νομιμοποίηση της κατοχής. Ξέρει κατά βάθος ότι κουβαλάει την κατάρα του Σίσυφου: Κυλάει τον βράχο του που δεν φτάνει ποτέ στην κορυφή, αλλά και δεν ηττάται.
