Ενα 24ωρο στο πλευρό του Πάνου Ρούτσι

Σύνταγμα, μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Στο μνημείο για τα θύματα των Τεμπών. Νέοι, ηλικιωμένοι, μικρά παιδιά, άνθρωποι όλων των τάξεων και των φύλων, τουρίστες. Στρέφουν απότομα το βλέμμα τους από τη βουή του κέντρου και διαβάζουν τα ονόματα των 57 θυμάτων. Από τις 15 Σεπτεμβρίου ο Πάνος Ρούτσι έχει γίνει κι αυτός κομμάτι του χώρου. Κάνει απεργία πείνας με αίτημα την εκταφή και τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων στη σορό του γιου του Ντένις. Για να ξεκαθαριστεί, επιτέλους, από τι «έφυγε» το παλικάρι του. Τα μάτια που τον αντικρίζουν πολλές φορές δακρύζουν απέναντι στον παραλογισμό της Δικαιοσύνης, που αρνείται τη διενέργεια των απαραίτητων εξετάσεων οι οποίες θα αποκάλυπταν τι ήταν αυτό που κατέκαψε την πλειονότητα των θυμάτων. Ο Π. Ρούτσι δεν είναι μόνος του. Χιλιάδες πολίτες που περνούν για ένα «είμαστε μαζί σου μέχρι τέλους» του κρατούν συντροφιά. Του δίνουν κουράγιο, παρά την εξάντλησή του. Μετά τα εμβληματικά συλλαλητήρια του Φεβρουαρίου η απεργία πείνας του Π. Ρούτσι αποδεικνύει ότι οι γονείς των Τεμπών δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται μέχρι την τελική δικαίωση.

Οσο τα τρολ των social media χλεύαζαν τον αγώνα του τόσο μεγαλύτερη ήταν η προσέλευση του κόσμου στο 24ωρο που μείναμε μαζί του. Οσο κι αν προσπάθησε και προσπαθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να συγκαλύψει το έγκλημα των Τεμπών, ο Π. Ρούτσι με τον αγώνα του για δικαίωση επιβεβαιώνει τον στίχο του Γιάννη Ρίτσου: «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».

«Εχασα κι εγώ γιο»

Από τις 12.00 το μεσημέρι της Τρίτης 30 Σεπτεμβρίου μέχρι την ίδια ώρα της επομένης παραμείναμε κοντά στον απεργό πείνας. Είκοσι τέσσερις ώρες και τα τετράδια που βρίσκονται στον χώρο γέμισαν ολόκληρα με ευχές και μηνύματα υποστήριξης. Πλέον, κατόπιν υπόδειξης των γιατρών του, τηρούνται αποστάσεις ασφαλείας με ένα διαχωριστικό να έχει τοποθετηθεί στο κιόσκι. Ο φόβος να μην αρρωστήσει λόγω του εξασθενημένου ανοσοποιητικού του είναι μεγάλος. Ηταν 14.00 όταν ένας άντρας κοντά στα 50 τον πλησίασε. Δακρυσμένος του φώναξε: «Μαζί σου μέχρι τέλους. Εχω χάσει κι εγώ το αγόρι μου. 34 χρόνων. Επί Covid, εκτός ΜΕΘ. Μου τον άφησαν εκτός αυτοί που έλεγαν ότι θα πετάγαμε λεφτά αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ». Ακόμη ένας γονιός που έχασε τον γιο του στη χώρα που δεν μπορεί να προστατέψει τα παιδιά της. Φορώντας μάσκα, ο Πάνος και η Μιρέλα Ρούτσι αγκάλιασαν τον πατέρα που τους ευχήθηκε δύναμη στον αγώνα τους. Η σκηνή συγκίνησε όσους βρίσκονταν γύρω μας, αφού όλοι έχουν μια ιστορία από την πανδημία.

Λίγο μετά τις 15.30 ήρθε η λοιμωξιολόγος Ολγα Κοσμοπούλου, μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, για να τον εξετάσει. Μαζί της η συνήγορός του Ζωή Κωνσταντοπούλου.

«Ηρθα από τη Νέα Υόρκη»

Οσο ο Π. Ρούτσι εξεταζόταν ένας ομογενής από τις ΗΠΑ, ο Ηλίας Δήμαρχος φώναζε από μακριά: «Τρέμουν τον αγώνα σου για την αλήθεια. Μαζί σου». Ο ίδιος τόνισε στο Documento: «Ηρθα από τη Νέα Υόρκη εδώ για να δώσω την ηθική μου συμπαράσταση στον αγώνα για δικαιοσύνη στην πατρίδα μου, σε αυτούς τους ανθρώπους που χάσανε τα παιδιά τους. Ηθελα να συμπαρασταθώ έστω με την παρουσία μου μία φορά. Σοκάρομαι από το γεγονός ότι ζούμε σε ένα κράτος που συγκαλύπτει τα πάντα, το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Κι αυτό, των Τεμπών, το συγκάλυψε από την πρώτη στιγμή».

Λίγο μετά τις 16.00 ο Π. Ρούτσι ξάπλωσε για να ξεκουραστεί. Πίνει μόνο νερό και ηλεκτρολύτες, ενώ η σύζυγος του Μιρέλα υποδέχεται τον κόσμο. Πολλοί είναι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους και πηγαίνουν να μοιραστούν τον πόνο τους με τους γονείς του Ντένις. «Ερχονται για να μοιραστούν την ιστορία τους, τον πόνο τους και πραγματικά νιώθω ότι έχουν την ανάγκη να τους δώσω δύναμη. Και μέσα από τις κουβέντες που κάνουμε αυτό μου λένε. Μιρέλα, αντί εγώ να σου δίνω δύναμη, μου δίνεις εσύ. Τους άγγιξε η πράξη του Πάνου… Μας αγγίξατε την ψυχή, μου λένε. Με δάκρυα, και τρέμω που σας το λέω, γιατί δεν μας ξέρουν και είναι τόσο κοντά μας» εξηγεί η Μ. Ρούτσι.

Ο Σταμάτης Δήμας είναι ένας από τους εθελοντές που προσέχουν να τηρούνται αποστάσεις στο κιόσκι όπου κάθεται ο Π. Ρούτσι. Ερχεται όσο πιο συχνά μπορεί λόγω της δουλειάς του και επισημαίνει: «Με πόνεσε πάρα πολύ αυτό που έχει γίνει. Με συγκίνησε πολύ, νιώθω μεγάλη αδικία γι’ αυτό που γίνεται γενικά. Και στο Μάτι και σε πολλά. Είμαι εξοργισμένος και θυμωμένος. Ηρθα εδώ για να στηρίξω τον αγώνα του Πάνου Ρούτσι. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα».

Τα μέλη του «Μέχρι Τέλους» μένουν με βάρδιες στον χώρο και βοηθούν τον απεργό πείνας σε ό,τι χρειαστεί. Για τη φοιτήτρια Σταυριάνα Δήμου αυτό είναι ένα χρέος, όπως εξηγεί στο Documento:

«Θεωρώ χρέος να είμαι εδώ για τον κ. Πάνο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τον στηρίξω στον τεράστιο αγώνα που δίνει. Γιατί και μόνο η παρουσία φαντάζομαι ότι μπορεί να του δώσει έστω και λίγη δύναμη… Μια κουβέντα, ένα χαμόγελο, οτιδήποτε. Ερχομαι μέρα παρά μέρα, κάποιες φορές και κάθε μέρα. Το κάνω μέσα από την καρδιά μου, αλλά παίρνω και τόσα πολλά πίσω από αυτό τον άνθρωπο. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι η ευγνωμοσύνη στα βλέμματα των συγγενών. Τους πρώτους μήνες κάποιοι το θεωρούσαν γραφικό, νόμιζαν ότι θα κάτσουμε δυο τρεις εβδομάδες και θα φύγουμε. Αυτοί που έλεγαν για τσαντίρια ή γελάγανε ή λέγανε ότι το να κάθεσαι εδώ δεν αλλάζει τίποτα θεωρούν ότι θα μας πτοήσουν. Εμείς δεν φεύγουμε μακριά του».

Η επιζήσασα των Τεμπών

Λίγο μετά τις 19.00 ο κόσμος έρχεται προς το μνημείο, με πολλούς τουρίστες να ρωτούν τα μέλη του «Μέχρι Τέλους» για τον χώρο διαβάζοντας τα ειδικά διαμορφωμένα κείμενα στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Γύρω στις 20.30 έφτασε η πολυτραυματίας και επιζήσασα του δυστυχήματος Ντίνα Μαγδαλιανίδη. Επισκεπτόταν πρώτη φορά τον Π. Ρούτσι. Κάθισε δίπλα του και για περίπου δύο ώρες συζητούσαν.

Η Λυδία Κατσούλη, μέλος του «Μέχρι Τέλους», που άνοιξε τον χώρο για να περάσει η Ντ. Μαγδαλιανίδη, τονίζει σχετικά με την κατάσταση του απεργού πείνας: «Είναι πολύ σημαντικό για εκείνον να δέχεται τέτοιες επισκέψεις. Ευτυχώς μας ακούει και ξεκουράζεται, κοιμάται αρκετά. Πλέον έχουν σταματήσει να τον ενοχλούν το πρωί τα κανάλια. Υπάρχουν διαρκώς μέλη της ομάδας που τον περιφρουρούν και τον φροντίζουν το βράδυ γιατί κοιμούνται εδώ. Τον κυνηγάμε να πίνει νερό και ευτυχώς πίνει.

Δεν πρόκειται να σταματήσει. Εχει κάθε δικαίωμα να μάθει από τι έφυγε ο γιος του. Ζούμε τον καημό του και πολλές φορές μάς λέει: “Είναι ο γιος μου μαζί μου. Ξέρω ότι είναι εδώ και γι’ αυτό έχω δύναμη”».

«Κράτα γερά»

Στις 21.45 μια σειρήνα του ΕΚΑΒ ήχησε στη στροφή της Οθωνος: «Κράτα γερά!» ακούστηκε από τα μεγάφωνα, με τους παρευρισκόμενους να ξεσπούν σε χειροκροτήματα, ενώ συχνά πυκνά μέσα σε αυτό το 24ωρο πολλοί οδηγοί κορνάρισαν στον Π. Ρούτσι, με τον ίδιο να τους χαιρετά. Λίγο μετά τις 23.00 ο Ηλίας Παπαγγελής, που έχασε την κόρη του Αναστασία στο έγκλημα των Τεμπών, ήρθε στον χώρο με την κόρη του Γωγώ. Οι άνθρωποι που ενώθηκαν μέσα από μια εθνική τραγωδία στέκονται δίπλα του.

«Ερχομαι κάθε βράδυ, και με την ιδιότητα του γιατρού και με την ιδιότητα του γονιού. Ερχομαι για να δω πώς είναι, να του δώσω θάρρος, κουράγιο. Ελπίζουμε να δικαιώσουμε κάποια στιγμή τα παιδιά μας» λέει ο Ηλ. Παπαγγελής στο Documento και συμπληρώνει: «Εχει μπει σε ένα στάδιο βέβαια που είναι λίγο επικίνδυνο από εδώ και πέρα. Μπορεί να κάνει αρρυθμίες, διάφορα. Θέλει λίγη προσοχή, να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες, και λίγη τύχη. Kαι θα δούμε. Πιστεύω ότι τα παιδιά μας από εκεί πάνω που είναι μας προστατεύουν και μας βοηθάνε».

(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)

Aγρυπνος φρουρός όλο το βράδυ μαζί με τα παιδιά του «Μέχρι Τέλους», που στις 23.18 διαβάζουν καθημερινά τα ονόματα των θυμάτων, ήταν και η Κατερίνα Βουτσινά. Ο αδερφός της Γιάννης επέβαινε στο μοιραίο Intercity 62. Λίγο μετά τη 1.00 ένας κύκλος γύρω από τον Π. Ρούτσι σχηματίζεται και διαβάζονται τα γράμματα που του είχαν φέρει. Λόγια αγνά, συγκινητικά και ατόφια από άγνωστους πολίτες κάλυπταν τους ήχους των αυτοκινήτων αλλά και όσων γραφικών (δεν είναι λίγοι μέσα στη μέρα) του προτείνουν, με πρόφαση την υγεία του, να σταματήσει. Ισχυρίζονται με προκλητικό ύφος ότι ο αγώνας του δεν έχει νόημα. Με συνοπτικές διαδικασίες, επισκέπτες του χώρου, εθελοντές και συγγενείς των θυμάτων τούς αποδοκιμάζουν και εκείνοι απομακρύνονται από το σημείο.

Λίγο προτού κοιμηθεί τα μεσάνυχτα ο Π. Ρούτσι επισήμανε στο Documento: «Αλλη μια μέρα πέρασε. Πάμε για τη 17η μέρα. Η μέρα μου εδώ περνάει τόσο όμορφα δίπλα σε αυτά τα υπέροχα παιδιά. Οταν έχεις τόσο κόσμο μέχρι αργά τη νύχτα να σου κάνει παρέα, να σε προσέχει, να ακούμε μουσική και να συζητάμε, δεν θες στο τέλος να πας για ύπνο… Αλλά πρέπει. Αυτό που ζω τώρα με τον κόσμο εδώ και τα παιδιά του “Μέχρι Τέλους” δεν το περίμενα ποτέ ότι θα το βίωνα. Αυτή η αγάπη είναι απερίγραπτη».

Εφυγαν από το σχολείο τους για να πάνε να τον αγκαλιάσουν

Κοιμάται κάτω από τα ελάχιστα αστέρια δίπλα στο όνομα του παιδιού του. Μία ακόμη μέρα κύλησε χωρίς οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης να ικανοποιήσουν το αίτημά του για διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Μέσα στο κιόσκι και δίπλα στη σκηνή του καθόμαστε με κουβέρτες με την Κ. Βουτσινά και τα παιδιά του «Μέχρι Τέλους» μιλώντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Ξημερώνει. Η ώρα πλέον 9.00 και άλλη μια γιατρός ήρθε να μετρήσει την πίεση του απεργού. Οσο έπινε τον καφέ του και ο κόσμος τον καλημέριζε πριν από την 24ωρη απεργία, το 5ο ΓΕΛ Καλλιθέας έφτασε κοντά στο κιόσκι. Με το πανό τους, με δάκρυα στα μάτια, μαθητές και μαθήτριες ήρθαν να αγκαλιάσουν τον πατέρα-σύμβολο λίγο μετά τις 10.30.

Ο μαθητής Ορέστης Νεπραβίστα τόνισε στο Documento: «Θέλαμε να έρθουμε και να αγκαλιάσουμε τον κ. Ρούτσι. Είναι εφιαλτικό ό,τι έχει ζήσει. Τα περισσότερα παιδιά ήταν κοντά στην ηλικία μας. Νιώθουμε σαν να χάσαμε έναν αδερφό μας ή κάποιον δικό μας άνθρωπο. Θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς στο τρένο».

«Τα παιδιά αυτά είναι το μέλλον» μας λέει ο Π. Ρούτσι. Πράγματι, είναι το μέλλον της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που είναι δίπλα στον αγώνα του. Μέχρι τέλους.

Τα γράμματα με αγνά, συγκινητικά και ατόφια λόγια που γράφουν άγνωστα στον ίδιο πολίτες διαβάζονται κάθε βράδυ από ανθρώπους που σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από τη σκηνή του πατέρα-απεργού πείνας