Η «παραδοξότητα» μιας δικτατορίας που ανατρέπεται από στρατιωτικούς είναι το θέμα του τεύχους για την πορτογαλική «επανάσταση των γαριφάλων».
Η Πορτογαλία είχε βιώσει την πιο μακροχρόνια δικτατορία στην Ευρώπη, από το 1926. Ζούσε την τεράστια αντίφαση μιας μικρής και καθυστερημένης χώρας – παλιάς αποικιακής αυτοκρατορίας – που είχε εμπλακεί σε ένα 13χρονο πόλεμο στην Αφρική, χωρίς ορατή διέξοδο.
Στο τεύχος καταγράφεται η αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης του στρατού τον οποίο στελέχωναν πλέον παιδιά των λαϊκών τάξεων. Αναλύονται οι λόγοι που οδήγησαν στη ριζοσπαστικοποίηση των αξιωματικών που πολεμούσαν στην Αφρική. Όχι μόνο λοχαγών, συνταγματαρχών αλλά και των στρατηγών. Περιγράφονται οι συνθήκες συγκρότησης του «Κινήματος Ενόπλων Δυνάμεων». Η αδυναμία του δικτατορικού καθεστώτος να αντιδράσει. Η κάθοδος του στρατού στους δρόμους και η υποδοχή του από το λαό. Η παράδοση του δικτάτορα Καετάνο χωρίς να πέσει μια τουφεκιά.
Παρακολουθούμε τις εξελίξεις μέχρι την εκδήλωση των πρώτων διενέξεων μεταξύ των στρατιωτικών για την περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστική κατεύθυνση της επανάστασης. Και την επικράτηση της συντηρητικής πτέρυγας.
Τέλος παρουσιάζουμε έγγραφα στα οποία ο Κίσινγκερ σχεδίαζε την κατάληψη των Αζορών σε περίπτωση που η Πορτογαλία «έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών».
