Λίγες μόνο ώρες από τη στιγμή που έγινε γνωστή η επίθεση το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ, στον σύμβουλο έκδοσης των «Νέων», Γιώργο Παπαχρήστο, η κυβέρνηση δια του κυβερνητικού εκπροσώπου της, Παύλου Μαρινάκη, έσπευσε (και πολύ σωστά έπραξε) να καταδικάσει τον ξυλοδαρμό του δημοσιογράφου. Όπως άλλωστε έγραψε στα social media ο Κώστας Βαξεβάνης «καμία ανοχή, κανένα “ναι μεν αλλά” όταν υπάρχουν επιθέσεις σε δημοσιογράφους». Γιατί όπως έγραψε «η επίθεση σε δημοσιογράφο είναι προσπάθεια φίμωσης και χτύπημα στη Δημοκρατία».
Όμως το ερώτημα που τίθεται πλέον απερίφραστα, είναι γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ καταδικάζει (ορθά) την επίθεση στον Παπαχρήστου, δεν έπραξε το ίδιο όταν ο Κ. Βαξεβάνης δέχθηκε επίθεση από τραμπούκο επιχειρηματία στην Εύβοια και μάλιστα μπροστά στην οικογένεια του, παρουσία της 8χρονης κόρης του και που είχε θύμα της επίθεσης την πεθερά του που κατέληξε στο νοσοκομείο; Πέρασαν πέντε μέρες από την επίθεση και η κυβερνητική σιωπή είναι εκκωφαντική.
Γιατί η κυβέρνηση κρίνει με «δύο μέτρα και σταθμά» θα πουν πολλοί. Λυπάμαι αλλά δεν είναι τόσο απλό και… αφελές. Εδώ πρόκειται για καραμπινάτη περίπτωση επίδειξης δύναμης του ίδιου του πρωθυπουργού, Κυρ. Μητσοτάκη σε όποιον τολμάει να του ασκήσει κριτική, σε όποιον δεν είναι πετσωμένος και δεν τον γλείφει πρωί και βράδι. Τόσο αμείλικτος
Η αφωνία πρωθυπουργού, κυβερνητικού εκπροσώπου και ΝΔ για την επίθεση τραμπούκου στον Κ. Βαξεβάνη και την οικογένεια του, ήταν απλά ένα δείγμα της πρακτικής Μητσοτάκη και το πώς αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίζει το μέλλον, όσους στέκονται απέναντι του, αδιαφορώντας, για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν, για την ελευθερία του Τύπου, ή για όσα του καταλογίζουν.
Τα γρήγορα αντανακλαστικά της κυβέρνησης για την επίθεση στον Παπαχρήστο, δημοσιογράφο ενός φίλα προσκείμενου σε αυτήν ομίλου ΜΜΕ, αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ βρήκαν τη κατάλληλη ευκαιρία να κάνουν επίδειξη δύναμης. Θέλουν να δείξουν προς πάσα κατεύθυνση ότι προστατεύουν «φίλους» και άλλους «ημέτερους» και αδιαφορούν για όποιον είναι απέναντι. Και το δείχνουν με έπαρση, αλαζονεία, έμφαση. Προκλητικά, κυνικά, αδίστακτα.
Ίσως τελικά, η θέση νο107 στην ελευθερία του Τύπου, να αποτελεί τίτλο τιμής για τη κυβέρνηση. Μια θέση κάτω από το νο200 θα ήταν η σωστή. Όσο για τη δημοκρατία που απειλείται; Δυστυχώς έχει καταλυθεί από το 2019, όταν ακροδεξιοί, τσεκουράτοι, χρυσαυγίτες και νοσταλγοί της Χούντας, έγιναν ή παραμένουν υπουργοί, βουλευτές, γραμματείς και φαρισαίοι…
