Πριν από λίγες ημέρες στο Ιατρικό Κέντρο της Μεσσήνης μια αγροτική γιατρός δέχτηκε σφοδρή επίθεση εν ώρα υπηρεσίας από ασθενείς επειδή τους αρνήθηκε να συνταγογραφήσει ψυχιατρικά φάρμακα εφόσον δεν είναι ψυχίατρος και δεν έχει τη δικαιοδοσία να το κάνει.
Το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο. Αντίθετα, προστίθεται σε μια μακρά λίστα επιθέσεων που καταγράφονται καθημερινά στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας της χώρας, εκεί όπου γιατροί και νοσηλευτές βρίσκονται ανυπεράσπιστοι, εκτεθειμένοι στο ξέσπασμα του καθενός, επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για γενικευμένη συνθήκη: ελλιπής φύλαξη, αδιάφορη στάση των διοικήσεων και πλήρης εγκατάλειψη του υγειονομικού προσωπικού.
Διαβάστε σχετικά: Νοσοκομείο Ρίου: Επιτέθηκαν σε γιατρούς στα επείγοντα – «Άφαντη η διοίκηση»
Νόμοι-βιτρίνα
Η εικόνα αυτή επαναλαμβάνεται παντού. Στο Παίδων της Αθήνας, στην Καβάλα, στο νοσοκομείο της Ιου οι διοικήσεις κρύβονται στα γραφεία τους, αρνούνται να καταθέσουν μήνυση, να υπερασπιστούν το προσωπικό τους, να ενεργοποιήσουν τον νόμο για τη διατάραξη της ειρήνης νοσοκομείου. Κι έτσι οι γιατροί καταλήγουν μόνοι τους στα δικαστήρια, να πληρώνουν από την τσέπη τους δικηγόρους και να επιστρέφουν στην επόμενη εφημερία τους σαν να μη συνέβη τίποτα.
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: πόσα περιστατικά χρειάζονται ακόμη για να προστατεύσει η κυβέρνηση με ουσιαστικά μέτρα εκείνους που κρατούν όρθιο το ΕΣΥ;
«Το περιστατικό στη Μεσσήνη δεν είναι το μόνο. Εχουμε ανυπαρξία προσωπικού ασφαλείας και σε κέντρα υγείας και σε νοσοκομεία. Αυτό αποδεικνύει την υποκρισία Φλωρίδη, που έκανε μια υποτίθεται νομοθετική ρύθμιση για πολύ αυστηρή τιμωρία όσων ασκούν τραμπουκισμούς κατά γιατρών. Ενα επικοινωνιακό σόου και του Γεωργιάδη ότι τάχα έχουν αυστηροποιηθεί τα πράγματα κι έχουν παρθεί μέτρα. Ολα αυτά είναι προπαγάνδα, γιατί η ρύθμιση έχει να κάνει με αυστηρότερες ποινές εφόσον κάποιος συλληφθεί και καταδικαστεί» τονίζει στο Documento ο Παναγιώτης Παπανικολάου, γραμματέας της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).
Βέβαια, τα περιστατικά βίας κατά των υγειονομικών δεν σχετίζονται μόνο με την ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας, αλλά αγγίζουν τον ίδιο τον πυρήνα της διοίκησης. Αυτοί που θα έπρεπε πρώτοι να υπερασπιστούν το προσωπικό τους, δηλαδή οι διοικητές, αρνούνται συνήθως να πάρουν θέση, να καταθέσουν μήνυση, να κάνουν το αυτονόητο, αφήνοντας τους υγειονομικούς εκτεθειμένους κι ανυπεράσπιστους.
«Οι διοικήσεις των νοσοκομείων υποχρεούνται να παρεμβαίνουν καλώντας την αστυνομία, μηνύοντας τους δράστες και για τα Κέντρα Υγείας θα πρέπει να παρέμβουν οι διοικήσεις των υγειονομικών περιφερειών σύμφωνα με τη νομοθεσία για τη διατάραξη ειρήνης νοσοκομείου. Δεν το κάνουν. Στο Nοσοκομείο Παίδων χτύπησε κάποιος μια γιατρό της παιδοχειρουργικής που περνούσε τυχαία από το σημείο επειδή είχε εκνευριστεί για την αναμονή. Ο διοικητής και ο αναπληρωτής είχαν κρυφτεί στο νοσοκομείο σαν τα κουνελάκια κι αρνήθηκαν να πάρουν νομικά μέτρα. Ηρθε η αστυνομία και είπε η διοίκηση να πάει στο τμήμα η γιατρός να κάνει μήνυση. Στην Καβάλα υπήρξε επίθεση με ρατσιστικό χαρακτήρα, καθώς ο γιατρός είναι από την Αφρική. Ο διοικητής επίσης κρύφτηκε στο γραφείο του. Οι πληροφορίες λένε ότι οι παρατρεχάμενοί του προστάτευαν τους δράστες. Γιατί ήταν γνωστοί γνωστών. Ηρθε η αστυνομία και μάζεψε τον γιατρό και τον νοσηλευτή, τους πήγε στο τμήμα. Εκεί, ευτυχώς ένας αστυνομικός είπε να γυρίσουν στο νοσοκομείο οι υγειονομικοί» επισημαίνει ο Π. Παπανικολάου.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Καβάλας Γιώργος Τεπελόπουλος, ο οποίος δηλώνει: «Στο νοσοκομείο μας υπάρχει ακόμη ένα περιστατικό με ειδικευόμενη γιατρό, που έδωσε κάποιες οδηγίες σε συνοδούς, αυτοί δεν συμφωνούσαν και της επιτέθηκαν λεκτικά. Υπάρχουν κάποια άτομα για την ασφάλεια, αλλά προφανώς δεν είναι αρκετά. Δεν επαρκούν. Καμία ποινή δεν έχει νόημα αν πρώτα δεν υπάρξει προσωπικό ασφαλείας, αν οι διοικήσεις δεν πάψουν να κλείνουν τα μάτια, αν οι γιατροί συνεχίσουν να αφήνονται μόνοι και εκτεθειμένοι στο ξέσπασμα του καθενός».
Απειλές με σιδηρολοστό
Ακόμη κι αν ένα περιστατικό φτάσει στα δικαστήρια, το θύμα το αντιμετωπίζει ολομόναχο. Το νοσοκομείο δεν συμμετέχει πουθενά. Την υπεράσπιση και τα έξοδα αναλαμβάνει ο ίδιος ο γιατρός, χωρίς καμία στήριξη από τη διοίκηση.
Ο Σωτήρης Σεμερτζιάν, μέχρι πρότινος αγροτικός γιατρός στην Ιο, περιγράφει στο Documento τη δική του περιπέτεια: «Καμία ασφάλεια δεν υπάρχει. Περιστατικά βίας κάθε χρόνο είχαμε. Οι διοικήσεις φέρονται σαν αυτό να μην είναι δική τους ευθύνη, παρόλο που τα περιστατικά αυτά γίνονται εν ώρα εργασίας. Ο γιατρός το διαχειρίζεται μόνος του. Οι νομικές υπηρεσίες λειτουργούν με γνώμονα τον διοικητή. Ακόμη κι αν ο γιατρός κάνει μήνυση και το πάει δικαστικά, το νοσοκομείο δεν φαίνεται πουθενά. Θα πας με τον δικηγόρο σου και τον πληρώνεις εσύ. Ακόμη και να σου επιτεθούν, την επομένη πας κανονικά στη δουλειά, γιατί δεν βγαίνει η βάρδια. Στο Παίδων, όπου έκανα ειδικότητα, υπήρχαν πολλές περιπτώσεις εγκαταλειμμένων παιδιών που ήταν βίαια. Ενας έφηβος με απειλούσε ένα βράδυ με σιδηρολοστό. Κάλεσα την αστυνομία γιατί είχα άλλες 14 ώρες βάρδια. Μου είπαν να κάνω μήνυση στον 13χρονο. Αυτή η λύση υπήρχε μόνο».
