Εξω από την «κινούμενη άμμο» του συστήματος

Παραιτήσεις, διαγραφές, επανεντάξεις, μεταγραφές, προαναγγελίες δημιουργίας νέων κομμάτων… Ολα αυτά συνθέτουν την έντονη κινητικότητα που παρατηρείται σε όλες τις πτέρυγες του αστικού πολιτικού συστήματος. Το πιο εύκολο είναι να αποδώσει κανείς όλες αυτές τις κινήσεις αποκλειστικά στην προσπάθεια διαφόρων καριεριστών, δεξιά και «αριστερά», να εξασφαλίσουν την (επαν)εκλογή τους, πιάνοντας στασίδι εκεί που θεωρούν ότι έχουν τις περισσότερες ελπίδες να το πετύχουν. Και όντως, ο αμοραλισμός περισσεύει… Εδώ όμως έχουμε κάτι ευρύτερο.

Πρόκειται για μια διαδικασία ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού συστήματος, η οποία επιταχύνεται σήμερα, σε συνθήκες που δυναμώνει –και δίκαια– η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις συνέπειες της πολιτικής που υλοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτήν τη δυσαρέσκεια το σύστημα έχει ανάγκη να την ενσωματώνει, κατευθύνοντάς τη σε ακίνδυνες για το ίδιο παραλλαγές της ίδιας πολιτικής, με τη στήριξη ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τα παραπάνω δημιουργούν για το σύστημα την ανάγκη διαμόρφωσης εναλλακτικών «πόλων», που θα αξιοποιηθούν και για μια κυβερνητική εναλλαγή όταν θα κριθεί ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν «τραβάει άλλο» και πρέπει να καθίσει στον «πάγκο».

Ετσι θα πρέπει να διαβάσουμε τις εξελίξεις τόσο στον χώρο της «Δεξιάς» όσο και στον χώρο της «κεντροαριστεράς», δηλαδή της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, με την πρόσθετη επισήμανση ότι όλες οι προσπάθειες για την αναμόρφωση της δεύτερης «σκοντάφτουν» στην αντικειμενική πραγματικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, την οποία είναι ταγμένη να υπηρετεί. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει σήμερα την παραμικρή μετατόπιση από τους άξονες των «ματωμένων» πλεονασμάτων, της εμπορευματοποίησης των πάντων, της υποθήκευσης λαϊκών αναγκών για να χρηματοδοτείται η στροφή στην πολεμική οικονομία κ.ο.κ. Αντικειμενικά, λοιπόν, αφού δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν σε τίποτε άλλο, καταφεύγουν μονάχα σε ζητήματα «λειτουργίας των θεσμών», όπως έκανε κατά κόρον και η ΝΔ ως αντιπολίτευση, σε υπαρκτά ζητήματα διαφθοράς, που όμως όταν αποσυνδέονται από τον μεγάλο διαφθορέα, το ίδιο το σύστημα του κέρδους, χρησιμεύουν μονάχα για την «αναβάπτισή» του στις λαϊκές συνειδήσεις και στο να παρουσιάζονται οι ίδιοι ως πιο «ικανοί και αποτελεσματι

Αυτό που ζητούν «να φύγει» οι εργαζόμενοι που προσωποποιούν τη δυσαρέσκειά τους στον κάθε «Μητσοτάκη» είναι η ίδια η πολιτική του

κοί» να «πιάνουν ποντίκια», δηλαδή τους στόχους του κεφαλαίου, όπως ακούσαμε από τον Αλ. Τσίπρα. Τα παραπάνω, όπως και η διάψευση ελπίδων από τα κυβερνητικά τους –και όχι μόνο– πεπραγμένα, είναι που έχουν οδηγήσει στην απαξίωσή τους στη συνείδηση μεγάλου μέρους του λαού. Ο κατακερματισμός αυτού του χώρου είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία.

Αντίπαλος της κυβέρνησης όμως υπάρχει, είναι οι λαϊκοί αγώνες, στους οποίους πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Αυτό φάνηκε στις πρόσφατες απεργιακές μάχες ενάντια στο νομοσχέδιο έκτρωμα της 13ωρης σκλαβιάς, για τις οποίες οι δυνάμεις του ΚΚΕ έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τις «έθαψαν» και κατέβηκαν μόνο για τις φωτογραφίες, αλλά και στη συζήτηση στη Βουλή, όπου η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ σήκωσε το βάρος της αντιπαράθεσης με τα προκλητικά επιχειρήματα της Κεραμέως, αναγκάζοντάς τη να εκτίθεται στην προσπάθειά της να απαντήσει στην τεκμηριωμένη κριτική.

Αυτοί οι αγώνες είναι που πρέπει να δυναμώσουν το επόμενο διάστημα. Γιατί, σε τελική ανάλυση, αυτό που ζητούν «να φύγει» οι εργαζόμενοι που προσωποποιούν τη δυσαρέσκειά τους στον κάθε «Μητσοτάκη» είναι η ίδια η πολιτική που εφαρμόζει και τσακίζει τις ζωές τους. Αυτό όμως δεν μπορούν να το εγγυηθούν εκείνοι που τον έφεραν, εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική, όσοι του ασκούν την πιο βολική αντιπολίτευση έκτοτε και όσοι έχουν καταντήσει να τον μιμούνται, μήπως και επιλεγούν από το σύστημα και τα διάφορα συμφέροντα για να καθίσουν στη θέση του. Η λύση δεν βρίσκεται μέσα στην «κινούμενη άμμο» του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά έξω από αυτή, στον δρόμο της ανατροπής του, μαζί με το ΚΚΕ.

*Ο Νίκος Αμπατιέλος είναι βουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ