Αν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ριάλιτι, θα του ταίριαζε πολύ το «Survivor». Οσα παρακολουθήσαµε δεν ήταν µια αντιπαράθεση για προγραµµατικές θέσεις, αλλά µια µάχη για την πολιτική επιβίωση του καθενός ξεχωριστά. Αφού οι συµµετέχοντες διαγωνίστηκαν στα αθλήµατα της ατάκας και του εντυπωσιασµού, ο παρουσιαστής απεφάνθη: «∆εν υπάρχει κανένας κερδισµένος και είστε όλοι υποψήφιοι προς αποχώρηση από τις καρδιές των ψηφοφόρων σας. Γι’ αυτό και το επόµενο επεισόδιο θα µεταφερθεί από το γήπεδο Τάε Κβον Ντο στον Αγιο ∆οµίνικο. Εκεί οι οµάδες στις αρχές Ιουνίου θα αγωνιστούν για µια καρύδα ή µια αρχηγική καρέκλα».
Οσο και αν υπερβάλλουµε µε τον παραλληλισµό, η εικόνα δεν απέχει πολύ από την πραγµατικότητα. Ο Τσίπρας παρενέβη λίγο πριν από την έναρξη των εργασιών, θεωρώντας ότι η επιστολή του θα είναι το σπαθί που θα λύσει τον γόρδιο δεσµό του αδιεξόδου, προτείνοντας επί της ουσίας νέες εσωκοµµατικές εκλογές. Καταραµένο timing! Οχι µόνο δεν ξεπεράστηκαν τα προβλήµατα αλλά προστέθηκαν καινούργιοι κόµποι και η υπόγεια επί τόσα χρόνια αµφισβήτησή του έγινε πλέον φανερή από εχθρούς και φίλους. Η Ολγα Γεροβασίλη θύµιζε φοιτήτρια σε αµφιθέατρο των 80s που ξέρει απέξω κι ανακατωτά τα διαδικαστικά των συνελεύσεων, αλλά όταν µιλάει οι ακροατές ή την αποδοκιµάζουν ή αδιαφορούν λύνοντας σταυρόλεξα. Ισως η πιο σηµαντική φράση που ερέθισε το κοινό ήταν αυτή που ξεστόµισε ο Στέφανος Κασσελάκης, «φέρτε µου αντίπαλο», χωρίς ίσως να συναισθάνεται τη βαρύτητά της. Οµως στο δικό του επιχειρηµατικό σύµπαν δεν υπάρχουν ιδεολογικά τοτέµ, όπως η έννοια της συντροφικότητας. Ειπώθηκε εποµένως όχι µόνο αποδίδοντας ένα πλεόνασµα αυτοπεποίθησης ή ένα έλλειµµα κοµµατικής ορολογίας και εµπειρίας, αλλά αποτυπώνοντας το καρκίνωµα του αλληλοσπαραγµού στην Κουµουνδούρου που σοβούσε πολύ προτού αποτελέσει δηµόσιο θέαµα.
Γιατί θίχτηκαν λοιπόν οι σύνεδροι; Για το συντροφικό καλό αποχώρησαν τα στελέχη της Νέας Αριστεράς, συµβάλλοντας µε τον τρόπο τους στη µονοκρατορία του Μητσοτάκη; Για το συντροφικό καλό ξαναβγήκαν τα µαχαίρια πέντε µήνες µετά την ανάδειξη του νέου προέδρου; Ο Κασσελάκης δεν έχει καµιά σχέση µε τον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαµε και παρότι ευφυής, δεν πρόσεξε από την αρχή ότι χρησιµοποιήθηκε σαν ένα γιαούρτι µε ηµεροµηνία λήξης. Αυτονοµήθηκε βέβαια πολύ σύντοµα από τους µέντορες και τους καθοδηγητές του, χωρίς όµως να είναι ακόµη ευδιάκριτες οι προθέσεις του. Εκφραστής µιας κρίσης του γενικότερου πολιτικού συστήµατος, περονισµός αλά ελληνικά ή επαλήθευση του ακραίου σεναρίου που τον θέλει σε εντεταλµένη υπηρεσία για τη διάλυση ενός κόµµατος µε διαδροµή και προσφορά παρά τις Συµπληγάδες που πέρασε; Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρριψε ένα παγκόσµιο ρεκόρ: να είναι χειρότερος ως αντιπολίτευση παρά ως κυβέρνηση, γιατί δεν παρήγαγε πολιτική µε µια στείρα κριτική στη Ν∆ και γι’ αυτό δεν έπεισε το εκλογικό σώµα.
Παρά την επαρκή δηµοσιογραφική κάλυψη, καµία κάµερα δεν αντιλήφθηκε έναν τύπο στα τελευταία καθίσµατα που µονολογούσε θλιµµένος: «Φέρτε µου ένα νεκροθάφτη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Να τοποθετήσει δίπλα στο φέρετρο τα παράσηµα των αγώνων, τις σελίδες από το “πρώτη φορά Αριστερά”, τα ενθύµια από το περιβόητο πολιτικό ήθος και το εγχειρίδιο “Πόσο εύκολα µπορείτε να γίνετε ο περίγελος του Πορτοσάλτε και του Κούγια”».
