Η σειρά «Fred and Rose West: A British horror story» καταγράφει την εγκληματική δράση του ζεύγους Γουέστ.
Είναι αλήθεια ότι οι σειρές ντοκιμαντέρ αληθινών εγκλημάτων κάνουν θραύση στο Netflix. Όσο πιο «αιματοβαμμένες» είναι τόσο πιο πολύ μαγνητίζουν τον θεατή με μια λογική κλειδαρότρυπας, ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνουν αρχεία της αστυνομίας, τα οποία δίνονται έπειτα από χρόνια στη δημοσιότητα. Νομίζω πως η πιο επιτυχημένη απ’ αυτή την άποψη σειρά ήταν η ιστορία του Τζεφ Ντάμερ, του ψυχοπαθούς κανίβαλου του Μιλγουόκι, που βέβαια δεν αποδόθηκε μόνο σε ντοκιμαντέρ αλλά και σε δέκα ωριαία δραματοποιημένα επεισόδια.
Οι σειρές που ακολούθησαν αυτή για τον Ντάμερ δεν είχαν την ίδια απήχηση – ίσως γιατί το θέμα τους ήταν πιο «λάιτ» συγκριτικά μ’ αυτό ενός τύπου που σκότωνε τα θύματά του, τα διαμέλιζε και τα έτρωγε μετατρέποντας το σπίτι του σε κανονικό ανθρωποσφαγείο. Ολη αυτή η θέαση της φρίκης επαναλαμβάνεται με αμείωτη ένταση μέσω μιας άλλης υπόθεσης που απασχόλησε τη διεθνή κοινή γνώμη τη δεκαετία του 1990 και που έγινε μίνι σειρά ντοκιμαντέρ από την πιο δημοφιλή τηλε-κινηματογραφική πλατφόρμα. Το σκηνικό λοιπόν μετατοπίζεται και από μία αμερικανική πόλη, το Μιλγουόκι, μεταφερόμαστε στο βρετανικό Γκλόστερ, παρακολουθώντας την απίστευτη περίπτωση του ζεύγους Φρεντ και Ρόουζ Γουέστ.
Ανατριχιαστική υπόθεση
Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς με τίτλο «Fred and Rose West: A British horror story», κυριαρχούν οι ηχογραφημένες μαρτυρίες του Φρεντ Γουέστ κατά τη διάρκεια της πρώτης σύλληψής του και των ανακρίσεων που του έγιναν. Εννέα πτώματα γυναικών ανακαλύπτονται θαμμένα στον κήπο και στο κελάρι του σπιτιού των Γουέστ, όταν επιτέλους η αστυνομία αρχίζει να ερευνά τη μυστηριώδη εξαφάνιση της μικρής κόρης του Φρεντ από τον πρώτο του γάμο. Και πάλι σοκάρει η ολιγωρία των αρχών, αφού καμία έρευνα δεν θα είχε κινηθεί ενδεχομένως αν τα βιολογικά παιδιά του ζεύγους Γουέστ δεν αναφέρονταν σε κάτι που άκουγαν συχνά απ’ τους γονείς τους: «Να είστε φρόνιμοι, γιατί θα βρεθείτε θαμμένοι κάτω από τα πατώματα σαν την αδερφή σας»!
Ο Φρεντ φαίνεται ψυχρός και ατάραχος κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων. Μάλιστα, γελάει σατανικά σε κάποια σημεία, φανερώνοντας πλήρως την ψυχοπάθειά του. Κι αν δεν θυμάται τα ονόματα όλων των γυναικών που βασάνισε και σκότωσε, τον βλέπουμε από αρχειακό υλικό να υποδεικνύει στους αστυνομικούς τα σημεία όπου τις έθαψε. Υπάρχει και μια λεπτομέρεια πολύ βασική για την εξέλιξη της υπόθεσης: ο Φρεντ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μη θεωρηθεί η σύζυγός του συνεργός στα εγκλήματα. Είναι έτσι όμως;
Στο δεύτερο επεισόδιο με τίτλο «Ρόουζ» αναλύεται η καθ’ όλα αρρωστημένη σχέση του Φρεντ με τη γυναίκα του, η οποία τελικά όχι μόνο συμμετείχε στους φόνους, αλλά όπως αποδείχτηκε σκότωσε την προγονή του άνδρα της, ενόσω ο ίδιος είχε συλληφθεί για μια άλλη, άσχετη ιστορία. Παρακολουθούμε πώς η Ρόουζ και τα παιδιά της μεταφέρθηκαν σε κάποιο ασφαλές μέρος, με την αστυνομία να βάζει πομπούς παρακολούθησης στο καταφύγιό τους ώστε να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία και γι’ αυτή. Σύντομα ο Φρεντ ομολογεί ότι εξωθούσε τη Ρόουζ στην πορνεία για να λείπει από το σπίτι –υποτίθεται– και να δρα ανενόχλητος. Μεταξύ των θυμάτων τους μέσα σε συνολικά είκοσι χρόνια (από το 1967 έως το 1987) περιλαμβάνονταν αθώα κορίτσια που είτε προσλαμβάνονταν ως νταντάδες των παιδιών τους είτε τις «ψάρευε» ο Φρεντ με το αυτοκίνητό του με οτοστόπ. Ενα απ’ αυτά τα κορίτσια μάλιστα δολοφονήθηκε ενόσω κυοφορούσε το παιδί του Φρεντ.
Ρεαλιστική απεικόνιση
Στο τρίτο και τελευταίο επεισόδιο μαθαίνουμε ότι υπήρξε ανατροπή στη δίκη του ζεύγους των Γουέστ, αφού ο Φρεντ αυτοκτόνησε λίγο πριν από την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας γεμίζοντας με θυμό και οργή τους συγγενείς των θυμάτων. Μιλούν στον φακό ακόμη και τα βιολογικά παιδιά τους, σε ώριμη ηλικία σήμερα, φορτωμένα με δισεπίλυτα ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας όσων βίωσαν στα χέρια των γονιών τους. Ο θεατής σοκάρεται με την αποκάλυψη της τερατωδίας σε όλο της το μεγαλείο και της εμπλοκής της Ρόουζ σε τουλάχιστον δέκα φόνους γυναικών. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, απόλυτα εξαρτημένοι ο ένας απ’ τον άλλον, κακοποιούσαν σεξουαλικά τα θύματά τους πριν τα δολοφονήσουν, τα διαμελίσουν και τα θάψουν στο κηπάκι και το υπόγειο της οδού Κρόμγουελ 25, που μέχρι σήμερα παραμένει γνωστό ως «το σπίτι του τρόμου».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς παρακολουθούμε την ιστορία των θυμάτων μέσα από τις μαρτυρίες των συγγενών τους αλλά και δημοσιογράφων που είχαν ασχοληθεί εκτενώς με την υπόθεση, αστυνομικών, ερευνητών, ακόμη και των δικηγόρων των Γουέστ, οι οποίοι κατάλαβαν ότι είχαν να υπερασπιστούν δύο ανθρωπόμορφα τέρατα. Για την ιστορία, η 71 ετών σήμερα Ρόουζ Γουέστ κρατείται στις φυλακές του Γιορκσάιρ της Αγγλίας, καταδικασμένη για ένα σωρό δολοφονίες, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά την αυτοκτονία του συζύγου της, Φρεντ, που την κάλυπτε απ’ την πρώτη στιγμή της σύλληψής του.
Αναρωτιέται κανείς από κοινωνιολογική πλέον άποψη τι εξυπηρετεί όλη αυτή η ρεαλιστική απεικόνιση της φρίκης. Στη γαλήνη που μπορεί να υπεισέλθει στις ψυχές των συγγενών, δίνοντας συνέντευξη για την τραγωδία της ζωής του ο καθένας ξεχωριστά; Ή μήπως στη διαπίστωση για μία ακόμη φορά πως η αστυνομία δεν έκανε καλά τη δουλειά της και οι Γουέστ θα είχαν συλληφθεί πολύ νωρίτερα, προτού δηλαδή ο αριθμός των θυμάτων τους αυξηθεί τρομακτικά; Το τελευταίο είναι ένα ερώτημα που εξακολουθεί να βασανίζει τον θεατή ακόμη κι όταν έχει κλείσει την τηλεόρασή του.
