«Θα μάθετε με δικά σας έξοδα ότι στο μακρύ ταξίδι της ζωής θα συναντήσετε πολλές μάσκες και λίγα πρόσωπα». (Λουίτζι Πιραντέλο).
Η πρόταση για εκεχειρία των ΗΠΑ, αποτελεί άλλη μια θολή προσπάθεια χωρίς να υπόσχεται ότι θα τερματίσει τον πόλεμο. Ο πόλεμος, ο λιμός και η διεθνής υποκρισία, έχουν εγκατασταθεί στη Γάζα με ένα εναγκαλισμό αδιάλυτο. Άραγε πόσο έχει μιθριδατιστεί στο θέαμα του θανάτου ο πλανήτης μας; Και πόσο ακόμη παθολογικό συμφεροντολογισμό θα αντέξει ο πολίτης του κόσμου αδιαμαρτύρητα; Βλέπετε ότι υποκρισία βλασταίνει εκεί που αναπτύσσονται συμφέροντα, γι’ αυτό παραμένει κυβερνητήρεια όλων των δυνάμεων. Δεν μπορείς να αφήνεις το θάνατο να απλώνεται με ταχύτητες φωτός στη Γάζα και ο δυτικός πολιτισμός να κάνει χλιαρές παραινέσεις για να σταματήσει στις ισραηλινές επιθέσεις κατά των αμάχων και τους αποκλεισμούς τροφίμων και φαρμάκων. Έτσι διαλέγεσαι με το θάνατο και δυναμώνεις το βραχίονα της γενοκτονίας. Δεν μπορείς να βλέπεις το λυχνάρι της ζωής των παιδιών να σβήνει και εσύ να καλλιεργείς ασφοδέλους και καλέντουλα για παρηγοριά και να πνίγεσαι στις αφρισμένες και αλάλητες δικαιολογίες. Φτάνουν πια οι εξισώσεις των ψεμάτων και οι προσαρμογές της υποκρισίας.
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει η ηθική αναγκαιότητα. H υποκρισία εύκολα αποκτά πολιτική ευθυγράμμιση, αλλά όπως έγραφε ο Ζαν Ζακ Ρουσώ: «Η συνείδηση είναι η φωνή της ψυχής, εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα». Αυτή είναι η λεπτή ισορροπία μεταξύ του τι είναι σωστό και ηθικό και τι θα πρέπει κάνουν οι άνθρωποι. Δεν μπορούν να βλέπουν με αδιαφορία το λουτρό αίματος στη Γάζα οι πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να γίνονται μετέωροι διαιτητές.
Φτάνει πια. Ο κόσμος δεν βεβαιώνεται και δεν σώζεται από το νόημα της υποκρισίας. Και η υποκρισία δεν είναι απαραμείωτη που ζει και βασιλεύει στα αρχιπέλαγα των ψεμάτων και στους γαλαξίες των δικαιολογιών. Ο Όσκαρ Ουάϊλντ έγραφε: «Κάθε άνθρωπος λέει ψέματα, αλλά δώστε του μια μάσκα και θα σας πει την αλήθεια». Οι παγκόσμιες πολιτικές ηγεσίες σήμερα ζητούν τη συναίνεση για να την κάνουν συνενοχή. Και έτσι απολιθωμένες στην εξουσιομανία δύσκολα αλλάζουν δέρμα μέσα στο χρόνο. Επιπλέον παίζουν το ίδιο έργο στην ίδια σκηνή, με τον ίδιο πρωταγωνιστή που δεν είναι άλλος από τον μακελάρη της ιστορίας.
Ωστόσο, η υποκρισία δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα των πολιτικών που ασκούν την εξουσία, αλλά και ένα ζήτημα συλλογικής συνοχής. Η ακεραιότητα δεν είναι μόνο το μέτρο μιας διοικητικής ομάδας, αλλά και μέτρο του ηθικού ιστού μιας κοινωνίας. Και το σπουδαιότερο είναι ότι οι κοινωνίες έμαθαν να ανέχονται τις υβριστικές αλαζονείες των πολιτικών, αλλά και την έκρηξη της υποκρισίας τους. Φαίνεται τελικά πως ξεχάσαμε να εξοργιζόμαστε με τους μακελάρηδες του παναθρώπινου ολέθρου.
Κάποτε ο Φρίντριχ Νίτσε έγραφε: «Αυτό που με ανησυχεί δεν είναι ότι μου είπες ψέματα, αλλά ότι δεν μπορώ πλέον να σε εμπιστευτώ». Στον παρελθόντα χρόνο η εμπιστοσύνη, ήταν ακολουθία της τάξης του κόσμου και ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτή η προδοσία να ανακάμψει, ειδικά σε πολιτικό πλαίσιο, γιατί εκεί οριζόταν το μέγεθος της περιεκτικής συνοχής της κοινωνίας. Για αυτό και η υποκρισία της πολιτικής δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή ως απλή «ανθρώπινη αδυναμία».
Σήμερα βλέπουμε το θάνατο σαν θέαμα, τη γενοκτονία σαν σύμπληξη της ιστορικής ατυχίας, την εξορία των λαών από την πατρίδα τους σαν κατάφαση που θα ενθαρρύνει καινούργια κέρδη του κεφαλαίου και δουλειές στους μαζοπολίτες του κόσμου. Φθάσαμε να πλειοδοτούμε στις αήθεις συνήθειες των μακελάρηδων του πλανήτη, δεχόμαστε την αντεστραμμένη λογική των γεωμετρητών του κόσμου, αποδεχόμαστε την καμπή της ιστορίας όπου η δικαιοσύνη κάνει πρακτική στην αδικία και βρίσκει τα διατεταγμένα επιχειρήματα υπέρ της άδικής πράξης.
Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
