Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια συντελείται ένα πέραν πάσης αμφισβήτησης έγκλημα διαρκείας. Η κοινή γνώμη κυρίως στην Ελλάδα, όπως ακριβώς συνέβη και με το ουκρανικό, κανονικοποίησε απολύτως τον ανθρώπινο πόνο, μεταβόλισε τον φόβο και τον μετέτρεψε σε απάθεια με αντάλλαγμα την ασφάλεια που (δήθεν) παρέχει η μη εγγύτητα με τα πεδία της φρίκης. Αυτό εδώ και σχεδόν 19 μήνες.
Αλλά αυτό που δεν χωνεύεται, δεν καταπίνεται με τίποτα, είναι ο λιμός στη Λωρίδα της Γάζας. Το να αφήνεις μικρά παιδιά, εγκύους να λιμοκτονούν. Αναντίρρητα, δεν είναι εφεύρεση του Νετανιάχου, ούτε διεκδικεί ιστορική πρωτιά ως μέτρο εθνοκάθαρσης καθώς έχει αναφαίρετα συμπεριληφθεί σε ορισμένες από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μολαταύτα, ακόμα πιο τραγικό (ίσως και από την ίδια τη συντελούμενη τραγωδία) είναι το γεγονός πως η κοινή γνώμη έχοντας λάβει κατεργασμένη, πολτοποιημένη την πληροφορία, έχει πάψει να σοκάρεται, ως εκ τούτου και να αντιδρά. Παρακολουθεί τις ωμότητες και σχολιάζει με όρους ντοκιμαντέρ ή ταινίας. Άλλοτε με λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέρον. Και συνεχίζει το scroll down στο Smartphone. Ακατάπαυστα. «Skip» στη φρίκη.
Ο πλανήτης δεν συγκλονίζεται πλέον ούτε με τους 53.000 νεκρούς και τους 120.000 τραυματίες μήτε με τους αναρίθμητους εκτοπισμένους που ζητούν απλά να μείνουν σε αυτή τη ρημάδα Λωρίδα γης των προγόνων τους.
Δεν ενίσταται ούτε όταν κατά το non stop σκρολάρισμα εμφανιστεί (εκ παραδρομής και «τρύπας» στον αλγόριθμο) ένα σκελετωμένο παιδί, που διένυσε μόνο ή μαζί με τους γονείς του χιλιόμετρα και κραδαίνει έναν κουβά (ούτε καν κατσαρόλα) με την ελπίδα να γεμίσει με φαγητό. Και ίσως παραμείνει άδειο, όπως και τα στομάχια όλων επειδή η ανθρωπιστική βοήθεια δεν έφτασε ποτέ. Αλλά ακόμα και όταν αυτό συμβεί δεν είναι ούτε σταγόνα στον ωκεανό της μαύρης πείνας.
Ούτε σταγόνα για να ξεπλύνει την ντροπή, για το γεγονός πως παιδιά απειλήθηκαν και απειλούνται σε θάνατο. Όχι από βόμβες ή σφαίρες αλλά δια της ασιτίας. Σε πόσα σπίτια μπήκαν οι εικόνες του ακραίου λιμού από τηλεοράσεις τοποθετημένες πλάι σε καλοστρωμένα τραπέζια, γεμάτα φαγητό;
Το δίχως άλλο, αυτό που συμβαίνει στη Γάζα θα γραφτεί στα πιο μαύρα κατάστιχα της σύγχρονης ιστορίας. Υπό αυτό το βάρος και μόνο, η Δύση (ο Μακρόν, ο Στάρμερ και οι συν αυτώ) αντιδρά, εντελώς προσχηματικά, αφού αν το κριτήριο ήταν η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής, έπρεπε να έχουν παρέμβει εδώ και μήνες. Ή χρόνια.
Πιθανότατα επειδή δεν θέλει να χρεωθεί τις «εικόνες» των σκελετωμένων παιδιών. Όχι επειδή οι εφιάλτες θα τους στοιχειώνουν αλλά επειδή θα πλανάται πάνω από τις πολιτικές καριέρες τους ή θα τους βλάψει δημοσκοπικά.
«Δεν έμεινε τίποτα από την πατρίδα μας», είπε ο Ταρζαν Νάσερ. Οι δίδυμοι σκηνοθέτες από τη Γάζα, (Άραμπ και Ταρζαν) ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι ο τίτλος της νέας τους ταινίας «Once Upon A Time In Gaza» (Μια φορά κι έναν καιρό στη Γάζα) θα είχε τόσο οδυνηρή σημασία. Κατά μία έννοια θα σηματοδοτούσε, την κορύφωση του παλαιστινιακού δράματος.
Δεν είναι η διαλεκτική του ποιος έχει δίκαιο ή άδικο αλλά η απόδειξη για το πέραν πάσης αμφιβολίας έγκλημα στα παλαιστινιακά εδάφη με τη Δύση εδώ και μερικές ημέρες να ψελλίζει δειλά κάτι χλιαρές ενστάσεις. Του τύπου «ελάτε βρε, μη».
Μπορεί ο Νετανιάχου να επιστράτευσε στους συμμάχους του ως προκάλυμμα και εντελώς επικοινωνιακά την επίθεση της Χαμάς στο φεστιβάλ Supernova εκείνον τον Οκτώβρη του 2023, αλλά η ωμή πραγματικότητα υποχρεώνει ακόμα και το Τελ Αβίβ να παραδέχεται ότι αυτό που συμβαίνει είναι έγκλημα πολέμου. Ή «κοντά σε έγκλημα πολέμου» όπως οδηγήθηκε να πει ως και ο Εχούντ Ολμέρτ. Ο –προ Νετανιάχου- πρωθυπουργός του Ισραήλ.
Στην Ελλάδα, αφού λύθηκε το μυστήριο με το παπούτσι στην Ακρόπολη, δόθηκε απάντηση στο σύγχρονο «ή ταν ή επί… Αντιντάς», η κυβέρνηση αναζητά προσεκτικά το λεξιλόγιο που θα επιστρατεύσει για να μη στεναχωρηθεί (πολύ) ο Νετανιάχου.
Οι πρακτικές εθνοκάθαρσης δεν είναι «συγκυρία», όπως θέλουν ορισμένοι, ακόμα και πρώην υπουργοί, να το παρουσιάσουν. Είναι ένα μαρτύριο δίχως τέλος.
Παραδοσιακά, επιβεβαιώνουμε πως αναζητούμε την περιβόητη σωστή πλευρά της ιστορίας με όλους τους λάθους τρόπους.
Αλλά μέχρι να τη βρούμε, παραμένουμε με επιτυχία στη σωστή πλευρά της δικής μας εγχώριας παρωδίας.
Γάζα ώρα μηδέν.
Διαβάστε επίσης
Γάζα: Εφιάλτης δίχως τέλος – Χιλιάδες παιδιά λιμοκτονούν στα υπό κατάρρευση νοσοκομεία
