Η δηµοσιογραφία στη χώρα έχει θέµα και µάλιστα σοβαρό.
Για να λέµε την αλήθεια, όσο κι αν µας πικραίνει, είναι πλήρως απαξιωµένη στα µάτια των πολιτών. Οι τελευταίοι τη θεωρούν θεραπαινίδα του συστήµατος στην υπηρεσία της οικονοµικής και πολιτικής ελίτ του τόπου. Καρδιά της διαπλοκής, αµορτισέρ της διαφθοράς και εσχάτως αναστροφέα της κοινής λογικής.
Σας ακούγονται υπερβολικά και σκληρά όλα τα παραπάνω;
Μπορεί και να είναι. Η υπόθεση Τράγκα έφερε στην επιφάνεια όλη τη λάσπη που κάποιοι επιχειρούν συστηµατικά να κρύψουν πίσω από ιλουστρασιόν βραβεία Μπότση.
Θυµάται κανείς το ύψος των κρατικών διαφηµίσεων στη «Χώρα» επί Κώστα Καραµανλή; Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο σχετικός πίνακας. Με 1.000 φύλλα ήταν πρώτη στη λίστα, πάνω από «Ελευθεροτυπία», «Βήµα», «Νέα», «Καθηµερινή» και πάει λέγοντας.
Πόσους εργαζόµενους άφησε απλήρωτους ο εκδότης;
Πότε διώχθηκε από την Επιθεώρηση Εργασίας;
Πόσα χρέη είχε στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταµεία;
Πότε ελέγχθηκε για το «πόθεν» των σπιτιών που αγόρασε στα θέρετρα όλης της υφηλίου;
Πότε η ΤτΕ τον έλεγξε για το ύψος των καταθέσεών του;
Ποιος έλεγξε το πόθεν έσχες του, που να υποθέσω πως συµπλήρωνε κατ’ έτος όπως κάνουν όλοι οι δηµοσιογράφοι, ακόµη κι εκείνοι που αµείβονται µε 700 ευρώ µηνιαίως;
Τελικά ή η χώρα είναι τρύπιο τυρί ή κάποιοι απολαµβάνουν προκλητική ασυλία έναντι των νόµων και των ελεγκτικών αρχών. Ή και τα δύο.
Ωραία πράγµατα, θα µου πείτε. Αλλά γίνονται ακόµη πιο ωραία όταν οι άνθρωποι αυτοί ενηµέρωναν τον κόσµο, τον έδειχναν ενίοτε µε το δάχτυλο γιατί αντιδρά, κάποιοι υιοθετούν και τη «σκευωρία» για τη Novartis και ξέρετε εσείς, µη συνεχίσω.
Και στον αντίποδα, έντιµοι συνάδελφοι καταδικάζονται στην ανεργία ή στοχοποιούνται, οδηγούνται στις δικαστικές αίθουσες και πετιούνται εκτός συστήµατος.
«Acta diurna» στα λατινικά σηµαίνει «αυτά που έχουν γίνει», δηλαδή εφηµερίδα. Ούτε «αυτά που θέλουµε να γίνουν» ούτε «αυτά που µας λένε ότι θα γίνουν».
Μερικές φορές είναι τόσο απλό!
