Το κίνηµα για ελεύθερες παραλίες είναι ένα χειροπιαστό δείγµα µιας παλιάς γνώσης που έµοιαζε από καιρό χαµένη: ότι τα προβλήµατα δεν λύνονται στις εκλογές, καθώς οι κάλπες επιβεβαιώνουν τις «λύσεις» που δόθηκαν πριν από αυτές, επιβεβαιώνουν δηλαδή συσχετισµούς που ήδη υπάρχουν στην κοινωνία και πιστοποιούν απόψεις που ήδη έχουν κυριαρχήσει.
Είναι επίσης ένα χειροπιαστό δείγµα µιας βασικής αντίληψης που τα κόµµατα και οι εκλεγµένοι αντιπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών ή γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας συχνά προτιµούν να ξεχνάνε: ότι η συµµετοχή των πολιτών στα κοινά δεν αρχίζει και δεν τελειώνει µε µια ψήφο στις εκλογές.
Αυτή η είσοδος στο προσκήνιο ξεχασµένων ή θαµµένων από ποικίλους µηχανισµούς παρεµβατικών αντιλήψεων είναι ελπιδοφόρα. Και γι’ αυτό αναγκάζονται να τοποθετηθούν κοµµατικοί µηχανισµοί που δεν είχαν αντιληφθεί ότι υπάρχει πρόβληµα µε την κατάληψη των παραλιών από κάθε λογής συµφέροντα ή και εάν το είχαν αντιληφθεί, δεν το θεωρούσαν αρκετά σηµαντικό για να ασχοληθούν µε αυτό, λες και ασχολούνται ουσιαστικά µε τα άλλα, τα «µεγάλα» θέµατα.
Και γι’ αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που όλα τα σφάζει και όλα τα µαχαιρώνει για χάρη των «επενδυτών», που έστησε ή διεύρυνε το νοµοθετικό πλαίσιο για να κάνουν πάρτι στις παραλίες τα µπιτσόµπαρα, οι ξαπλώστρες και οι φουσκωτοί αποφάσισε ότι πρέπει να δείξει… ευαισθησία και να µιλήσει για την ανάγκη να µπει φρένο στην ασυδοσία! Λες και η ασυδοσία και το ανεξέλεγκτο της «αγοράς» να µην είναι ιδρυτικά στοιχεία της παράταξης που κυβερνάει, σαν να µην είναι σαρξ εκ της σαρκός της οι «ιδιώτες», σαν να µην είναι βασική πολιτική της τα ρουσφέτια και οι υπόγειες ή µη σχέσεις διαπλοκής.
Με τις νίκες του κινήµατος για ελεύθερες παραλίες να είναι ήδη αξιοσηµείωτες και τα πάντα να δείχνουν ότι µπορεί να διευρυνθούν, µε τη µερική έστω απελευθέρωση και άλλων ακτών, είναι καιρός να αρχίσουµε να συζητάµε για την απελευθέρωση των πεζοδροµίων και των πλατειών.
Γιατί σχεδόν σε όλες τις µεγάλες πόλεις, µε πρώτη (και σ’ αυτό) την Αθήνα του Μεγάλου Περίδροµου, η κατάσταση έχει προ πολλού φτάσει στο απροχώρητο, καθώς τα συµφέροντα χέρι χέρι µε πολλές δηµοτικές και περιφερειακές αρχές προσπαθούν –συντονισµένα και µε σχέδιο– να εξαφανίσουν κάθε έννοια ελεύθερου χώρου.
Γιατί γι’ αυτούς δεν υπάρχουν πεζοδρόµια, πλατείες, άλση ή πάρκα αλλά µόνο τραπεζοκαθίσµατα και ευκαιρίες για «επενδύσεις». Γιατί στην αρρωστηµένη λογική τους οι ελεύθεροι χώροι δεν αποδίδουν αυτά που µπορούν να αποδώσουν µε τις κατάλληλες αποφάσεις και την αναγκαία ανοχή των ελεγκτικών µηχανισµών. Γιατί, κατ’ αυτούς, η δωρεάν χρήση του κοινού µας χώρου στερεί ευκαιρίες πλουτισµού από τους ηµετέρους.
Εχει λοιπόν σηµασία καθώς έρχονται οι «αυτοδιοικητικές» εκλογές να δηλώσουµε προς πάσα κατεύθυνση, δηµάρχους, περιφερειάρχες, υποψήφιους και κόµµατα, διαπλεκόµενους και µη, ότι ως εδώ και µη παρέκει. Θέλουµε τα πεζοδρόµια, τις πλατείες και τα πάρκα µας και τα θέλουµε τώρα.
