Για το καλό τους

Χάρμα ιδέσθαι ήταν το σόου με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τραμπ που ως άλλος Καίσαρας περιόδευσε στην Αίγυπτο φλεξάροντας (εκτός από το πόσο σπουδαίος ηγέτης είναι) πρωτίστως το τεράστιο ολίσθημα της σουηδικής Ακαδημίας που δε δίστασε να δώσει το Νόμπελ Ειρήνης 2025 σε κάποια… Ματσάδο από τη χώρα του Μαδούρο (ευτυχώς, δηλαδή που ήταν της αντιπολίτευσης). Και σε δεύτερο βαθμό, πως δεν πρέπει να κάνει το ίδιο σφάλμα του χρόνου. Ιδίως αν έχει «κλείσει» και το ουκρανικό.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όταν έχεις απέναντί σου τον Τραμπ και τους συν αυτώ λίγα πράγματα μπορούν να σε εκπλήξουν. Μία θέση πλάι στον ισχυρισμό ότι υπάρχει κατ’ουσίαν κατάπαυση του πυρός μπαίνει ο αντίστοιχος ότι αυτό το σκαρίφημα συμφωνίας (που πηγαινόφερναν επί μακρόν Ισραήλ-Χαμάς-ΗΠΑ) είναι προς το συμφέρον του παλαιστινιακού λαού.

Για το καλό τους, βρε αδερφέ. Πρόκειται για ακριβώς την ίδια λεκτική πομφόλυγα στην οποία βρήκαν καταφύγιο πολλά από τα δεινά (και οι δυνάστες) στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το τέλειο όχημα. Η καλύτερη βάση, ο τέλειος μανδύας για τις ρητορικές που (πρέπει να) έχουν μπει άπαξ και δια παντός στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ενόσω λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά στη θορυβώδη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου, εντός συνόρων γίνονται… πραγματάκια. Πάντα με γνώμονα το καλό μας. Το συλλογικό καλό που καμία φορά μπορεί να αργεί να γίνει, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός. Να φερ’ειπείν, η μείωση τιμής σε δύο χιλιάδες προϊόντα που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση αλλά επί της ουσίας είναι σαν το τέρας του Λοχ Νες. Όλοι μιλούν για τη Νέσι αλλά κανείς δεν την έχει δει ποτέ (έως τώρα)…

Κάπως έτσι, οι πληροφορίες που αναφέρουν πως ορδές εκστασιασμένων ή… κεφάτων καταναλωτών (ως σε άλλη διαφήμιση της δεκαετίας του 1990) σπεύδουν ή εξέρχονται από τα σούπερ μάρκετ για να επωφεληθούν από τις προσφορές, διαψεύδονται δυστυχώς ως αναληθείς.

Βέβαια, υπάρχει και ένα κενό στην υπόθεση. Και τούτο διότι ακόμα και αν υποθέσουμε πως πράγματι διαπιστωθεί μείωση στα προϊόντα αυτά (κάτι που μένει να φανεί και στον λογαριασμό) παραμένει άλυτο το μυστήριο γιατί η κυβέρνηση κρατούσε τέτοιο άσσο στο μανίκι της επί τριετία τουλάχιστον.

Και με διαμορφωμένη τόσο υψηλή κοινωνική δυσπιστία ακόμα και ο πλέον καλόπιστος δυσκολεύεται να μεταβολίσει πως δεν είναι απλά καύσιμο στην ανατροφοδότηση της ακρίβειας…

Αλλά, ναι, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Κανένας. Όλα κυλούν κατ’ ευχήν. Τόσο καλά δηλαδή που μπορούμε να ασχοληθούμε με το next big thing στον δημόσιο λόγο. Ονομάζεται «αντικοινωνική συμπεριφορά» και ήρθε να κουμπώσει δίπλα στο χιλιοειπωμένο μότο περί «ατομικής ευθύνης». Με ακριβώς την ίδια χροιά και χρησιμότητα.

Όπως από την εποχή της πανδημίας και εντεύθεν όλα τα δεινά εδράζονται στην ατομική ευθύνη. Έτσι, λοιπόν, τα νεότερα προβλήματα του τόπου μπορούν να σταχυολογηθούν με βάση την «αντικοινωνική συμπεριφορά». Παραδείγματα πολλά. Όπως κάτι γκρουπ στα Social Media (Viber κτλ) που «ενημέρωναν» -λέει- για τα μπλόκα της Τροχαίας και ευτυχώς εξαρθρώθηκαν. Ή κάτι ασυνείδητα σχολιαρόπαιδα που βανδαλίζουν γράφοντας (με μαρκαδόρο) στα θρανία. Και άλλα. Ίσως να βρίσκει χώρο και το all time classic «ο Πολάκης καπνίζει» (αλλά δυστυχώς το έχει κόψει).

Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Η καρδιά των υπερασπιστών της επικαιροποιημένης ατομικής ευθύνης χτυπά ακριβώς στο Σύνταγμα. Εκεί που λίγο έλειψε να παρουσιαστεί ως αντικοινωνική συμπεριφορά η συμπαράσταση του κόσμου στην απεργία πείνας του Ρούτσι (μάλλον επειδή το οπτικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιούσε τους εντός Βουλής).

Σε ένα περιβάλλον ακραίας διαστρέβλωσης και διάβρωσης του όρου (που όντως έχει μεγάλη σημασία) ίσως να στερείται κοινωνικής ευαισθησίας το γεγονός πως κάποιοι έγραψαν τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών. Ή μήπως αυτό αφορά εκείνους που θέλουν να τα σβήσουν;

Αλλά αυτά στερούνται λογικής φίλες και φίλοι. Άπαντες γνωρίζουν ότι όλα πάνε φίνα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Η άνθιση (οικονομική και κοινωνική) είναι οφθαλμοφανής. Μοιραία λοιπόν από την αύξηση στους μισθούς δεν ξέφυγε ούτε ο Έλλην φαντάρος και τα 8 ευρώ (και κάτι κέρματα) που λαμβάνει.

Σύμφωνα με τους πυλώνες της διαδικτυακής δημοσιογραφίας (που με ταχύτητες μικρότερες από τον χρόνο που χρειάζεται ένας οπλίτης θητείας για να μετρήσει τα κέρματα που του αναλογούν) σκιαγραφούν την αδιαμφισβήτητη οικονομική ευμάρεια (επιδόματα, συντάξεις που έρχονται νωρίτερα κοκ), παραδίδοντας ταυτόχρονα τα διαπιστευτήρια τους στα πόδια της Google. Αλλά ας μην καταπιαστούμε με το πώς οι μηχανές αναζήτησης, ο αλγόριθμος και η τεχνητή νοημοσύνη έχουν επηρεάσει το δημοσιογραφικό έργο. Γιατί θα πρέπει να μεταναστεύσουμε.

Όπως έπραξαν οι γιατροί που πήραν το δισάκι τους και πήγαν στην Κύπρο, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ και πρώτα βρήκαν την υγειά τους οι ίδιοι και μετά οι ασθενείς τους. Τουναντίον, όσοι (ατυχέστεροι και πιο συναισθησματικοί) συνάδελφοί τους έμειναν πίσω κινδυνεύουν να φάνε και τίποτα… ψιλές. Μαζί με μία εσάνς από χημικά αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν για τη διάλυση του ΕΣΥ. «Έχουν το θράσος να χτυπάνε αυτούς που τους χρωστάνε 10.000 μέρες άδειας», όπως περιγράφει εύστοχα η ΟΕΝΓΕ στηλιτεύοντας όσα συνέβησαν στο νοσοκομείο «Αττικόν» κατά την επίσκεψη Μητσοτάκη – Γεωργιάδη. Γκλοπ, ασπίδες, χημικά. Στους ανθρώπους που πιθανότατα θα κληθούν να φροντίσουν την υγεία τους (ή δικών τους ανθρώπων) σε κάποια επόμενη χρονική βαθμίδα.

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς (κατ’ αντιστοιχία με πρακτικές άλλων εποχών, λιγότερο φωτεινών) πως όλο αυτό να έχει… ηθοπλαστικό χαρακτήρα. Για να σωφρονιστούν πιθανότατα οι… άτακτοι.

Για το καλό τους ε;