«∆εν πρέπει να πετάµε το παιδί που κάνουµε µπάνιο µαζί µε τα απόνερα από τη σκάφη» ήταν µια αγαπηµένη και παραστατική φράση που χρησιµοποιούσε συχνά ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ συνήθως απηύθυνε τη φράση σε όσους, µιλώντας για τα λάθη στην πορεία του κόµµατος, κατέληγαν να εµφανίσουν συνολικά ως λάθος κάθε πλευρά της ιστορίας του. Η εµπειρική προσέγγιση του Χαρίλαου ήταν άκρως διαλεκτική. Τα λάθη δεν συνιστούν συνολικό λάθος. Πίσω από τα λάθη υπάρχουν αιτίες και, όταν µιλάµε για την πολιτική, η αποκατάσταση δεν γίνεται µέσω της συγχώρεσης αλλά της κατανόησης της πραγµατικότητας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (παλιά και νέα) έπρεπε να κατανοεί τη σηµασία της φράσης του Χαρίλαου και της διαλεκτικής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2019, µετά την εκλογική ήττα, έπρεπε να έχει αναδιοργανωθεί πολιτικά και οργανωτικά, να έχει αντιπαρατεθεί µε την καταστροφική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη και να έχει διεκδικήσει την εξουσία. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε µε 32%, είχε βγάλει τη χώρα από τα µνηµόνια και το ένα τρίτο των ψηφοφόρων θεωρούσε ότι µπορεί να αποτελέσει τη λύση για τη χώρα. Ούτε το ποσοστό ήταν µικρό ούτε και η προσµονή που συγκέντρωνε.
Μόλις τρία χρόνια µετά ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το µισό ποσοστό του, διαλύθηκε σε κοµµατίδια και προσωπικές φιλοδοξίες και δικαίωσε µε τον τρόπο του τον Μητσοτάκη στο χρονικό µάλιστα σηµείο που ήταν ξεκάθαρη η εγκληµατική πολιτική του (είχε συµβεί και το δυστύχηµα-έγκληµα των Τεµπών µαζί µε όσα αφορούσαν τη συγκάλυψη). Σήµερα το κόµµα που το 2015 ανέλαβε την εξουσία, µέσα σε ένα πρωτοφανές κλίµα κοινωνικής υποστήριξης και ένα δηµοψήφισµα που του παρέδωσε την εξουσιοδότηση του 62%, είναι υποπολλαπλάσιο του κόµµατος της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Στον αντίποδα της ολοκληρωτικής πολιτικής απουσίας του, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά τη διέξοδο στη σωτήρια συνένωση της Αριστεράς µε τη βαρύγδουπη ταµπέλα ενός λαϊκού µετώπου. Στο µεσοδιάστηµα δεν έχει απαντήσει γιατί έχασε, γιατί διαλύθηκε, γιατί δεν πείθει, γιατί δεν καταφέρνει να πλησιάσει σε ποσοστά ακόµη και κόµµατα χωρίς καµιά οργανωτική δόµηση και πολιτική υπόσταση.
Ο κόσµος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που αντιστάθηκε στο φαινόµενο Μητσοτάκη και έδωσε ισχυρό ποσοστό παρά την ήττα το 2019, είναι ο µεγάλος προδοµένος. Παρακολουθεί αυτούς που εµπιστεύτηκε να πετάνε τα απόνερα, το παιδί, ακόµη και τη σκάφη, και να περιορίζονται σε ένα παιχνίδι µουσικής καρέκλας για την εξουσία.
Οσοι το 2019 ήταν µαθητές δηµοτικού στις επόµενες εκλογές θα κληθούν να ψηφίσουν µε τη βεβαιότητα που θα εµφανίζει το κυρίαρχο αφήγηµα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για την οικονοµική καταστροφή της Ελλάδας, ακόµη και για τα µνηµόνια. Θα έχουν αµυδρά στη µνήµη τους τις σκηνές και τα ρεπορτάζ από τις τράπεζες που έκλεισαν στα capital controls και διάφορους τύπους που έλεγαν γενικότητες στα κανάλια υπερασπιζόµενοι το δίκιο και το ηθικό. Στα χρόνια που µεσολάβησαν από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα στελέχη και η ηγεσία του δεν υπερασπίστηκαν την πολιτική του 2015-19, δεν αντιστρατεύτηκαν την καταστροφική πολιτική Μητσοτάκη και άφησαν ανυπεράσπιστους τους ψηφοφόρους του κόµµατος να κατηγορούνται ως η πλέµπα που δεν αντιλαµβάνεται την αριστεία.
Λίγο πριν από τις εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόµµα που δεν είχε ούτε ριζοσπαστισµό αλλά ούτε και συστηµισµό. Αποτελούσε ένα τουρλουµπούκι από θέσεις, αντιθέσεις και επιθέσεις, που δεν είχαν όµως σχέση µε την κοινωνική πραγµατικότητα. ∆εν κατάφερε να υπερασπιστεί τα δικαιώµατα των πολιτών και αποδέχθηκε τον εκφυλισµό της διεκδίκησης στην υπεράσπιση της κάθε ανοησίας και εγωκεντρισµού που βαφτιζόταν δικαίωµα.
Στον αποκαρδιωµένο κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ, που πιστεύει ότι είναι αναπόφευκτη η καταδίκη του να ζει σε καθεστώς Μητσοτάκη, εµφανίζεται ως εναλλακτική ο µεσσιανισµός της εσχάτου καταστροφής. Να καταστραφεί το σύµπαν για να αναδειχθεί ο σωτήρας. Η αντίληψη αυτή είναι αντιδηµοκρατική και αναπαράγει για την πολιτική µοτίβα υπόγειων διαδροµών, κρυφών συµφωνιών και τεχνητών συγκολλήσεων. ∆εν χρειάζονται πολλοί Μπίστηδες για να ανακάµψει ο προοδευτικός χώρος ούτε εγγραφή σε µια επετηρίδα όπου θα περιµένεις τεµπέλικα και συστηµικά να έρθει η σειρά σου.
Το αδόµητο και προσωποπαγές κόµµα της Ζωής Κωνσταντοπούλου (φαίνεται ότι) διεκδικεί πλέον τον ρόλο της αντιπολίτευσης γιατί αυτή ακριβώς είναι η ανάγκη του κόσµου: η σύγκρουση µε την καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Σε µια σκληρή συνέντευξή της η Κωνσταντοπούλου (σχεδόν κακεντρεχή και εκδικητική, όπως τη χαρακτήρισαν) είπε για τον Αλέξη Τσίπρα ότι «κατέστρεψε τη χώρα, στη συνέχεια κατέστρεψε το κόµµα του, έφυγε ατάκτως κρυπτόµενος, δεν έχει βγάλει άχνα στη Βουλή εδώ και δύο χρόνια, έχει έρθει η υπόθεση των Τεµπών που είναι εθνικό ζήτηµα ατελείωτες φορές στη Βουλή, είναι άφαντος, κάνει διακοπάρες, ζωάρα µε µισθό και αντιµισθία βουλευτή χωρίς να ασκεί καθήκοντα βουλευτή, και προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ το οποίο περιλαµβάνει το να µας πείσει ότι θα γίνει και καθηγητής σε µια γλώσσα που δεν ξέρει να µιλήσει».
Το θέµα όµως δεν είναι η πρόθεση και η πλεύση της Κωνσταντοπούλου, αλλά το αρόδο του Τσίπρα. Εχει θέσει εαυτόν εκτός αντιπαραθέσεων και αφήνει να διαρρέεται ή να εννοείται ότι θα επιστρέψει για να τεθεί επικεφαλής την ώρα που θα χρειαστεί.
Φυσικά και είναι δικαίωµα του Αλέξη Τσίπρα να επιστρέψει µε τους δικούς του όρους εάν το επιθυµεί. Αναµφίβολα δεν αποτελεί αµελητέα πολιτική ποσότητα, αλλά αυτό δεν µεταφράζεται ούτε σε επικράτηση ούτε –πολύ περισσότερο– σε σωτηρία.
Ο κόσµος που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ (τµήµα του µόνο ανήκει στην Αριστερά) δεν είναι κοινό που έχει προαγοράσει εισιτήριο για µελλοντική προβολή και περιµένει στωικά στην αίθουσα χωρίς κλιµατισµό. Είναι άνθρωποι που είχαν εναποθέσει οράµατα, ελπίδες και προσµονές στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο, το 2019 έδωσαν πολύ µεγάλο ποσοστό περιµένοντας όχι από τα κοµµατικά κονκλάβια αλλά από τον Τσίπρα. Εµειναν δίπλα του στα χειρότερα, περιµένοντας τα καλύτερα. Βρέθηκαν όµως µπερδεµένοι και εγκαταλελειµµένοι να παλεύουν µε την πολιτική Μητσοτάκη χωρίς να έχουν καν πολιτικό στήριγµα. Οι πεφωτισµένοι του ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν το σύνολο της ηγεσίας του, είχαν ως προτεραιότητα την εσωτερική διαµάχη, για να ευδοκιµήσει ο άθλιος σχεδιασµός της προσωπικής επικράτησης.
Οι µεγαλόπνοοι πολιτικοί οραµατισµοί εκποιήθηκαν και η ιδεολογική ανησυχία αποδείχθηκε ο λούστρος για να καλυφθούν οι πιο ποταποί σκοποί.
Ο κόσµος του ΣΥΡΙΖΑ σήµερα είναι µετέωρος και απογοητευµένος. Είναι µάλλον αναποτελεσµατικό να αναζητά το παιδί που πετάχτηκε µαζί µε τα απόνερα. Ακόµη κι αν ήταν θείο βρέφος, δεν υπάρχει πια.
Διαβάστε επίσης
Ο Δένδιας τηλεφωνεί στον Χέγκσεθ την ώρα που το Μαξίμου μετρά λομπίστες
Ο Σκανδαλίδης κατά της μονιμότητας στο Δημόσιο – «Νερό στο μύλο της κυβέρνησης», σχολιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ
Η Χάρις Αλεξίου στο Docville την Κυριακή μαζί με το Documento