Ο Τομ Τζόουνς εμφανίστηκε το Σάββατο 21 Ιουνίου στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λυκαβηττού χωρίς ταρατατζούμ. Με φυσικότητα πήρε το μικρόφωνο, χαιρέτησε το κοινό κι άρχισε να τραγουδάει. Σαν ένας καλλιτέχνης που μόλις ξεκινά την πορεία του. Χωρίς ίχνος έπαρσης, χωρίς κορόνες. Η πρώτη εικόνα για όσους περιμέναμε χρόνια να τον ακούσουμε ζωντανά ήταν κάτι παραπάνω από θετική. Αλήθεια, έτσι είναι επί σκηνής ο Τομ Τζόουνς με τις έξι δεκαετίες καριέρας, ο καλλιτέχνης που έχει φέρει τούμπα τον πλανήτη –δεν θυμάται κι αυτός– πόσες φορές;
Στο κοινό όλες οι ηλικίες, μεταξύ αυτών αρκετοί συνομήλικοί του, που πιθανότατα τον ακούν από την εποχή που τα κορίτσια ούρλιαζαν σε κάθε live του. Αρκετοί μεσήλικες και εντυπωσιακά πολλοί νέοι – αλήθεια, πώς έφτασε στα δικά τους αυτιά; Ο Τομ Τζόουνς ήταν στατικός επί σκηνής. Η φωνή του, που παραμένει αναλλοίωτη, γέμισε τον χώρο. Επέλεξε να πει κάποιες μεγάλες επιτυχίες του, όμως δεν παρέμεινε σε αυτές. Ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια φλερτάρει με τα δύσκολα – τραγούδια απαιτητικά, που δεν θα γίνουν νούμερο ένα στα charts. Στον Λυκαβηττό θυμήθηκε τους παλιούς φίλους του Γουίλι Νέλσον, Πρινς, Κατ Στίβενς, Μπομπ Ντίλαν, Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και αυτοσαρκάστηκε τόσο όσο, αποδεικνύοντας την πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει. Κάποιες στιγμές άφησε να διαφανεί ότι τον απασχολεί το βιολογικό τέλος. Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω, σχεδιάζει να γυρίσει ξανά τον κόσμο τραγουδώντας και ανανέωσε το ραντεβού του με το αθηναϊκό κοινό.
Αν έπρεπε να ξανανέβω τον Λυκαβηττό με τα πόδια για τον Τομ Τζόουνς, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ωστόσο, έπρεπε ήδη να έχει δοθεί λύση στο μποτιλιάρισμα που συμβαίνει στις μεγάλες συναυλίες, με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να αναγκάζονται να ανέβουν ασθμαίνοντας στον λόφο με τα πόδια από τους γύρω σταθμούς του μετρό.
