Ο 34χρονος Κύπριος Γιάννης Διονυσίου είναι το νέο αίμα στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι. Δηλώνει πως ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική για το γούστο του χωρίς να αποσκοπεί σε καμία καριέρα. Μεγάλωσε στην Περιστερώνα, ένα χωριό της Λευκωσίας, με τραγουδιστή μπαμπά και πιανίστρια μαμά, που τον ώθησαν στις μουσικές σπουδές, αρχικά με το βιολί και κατόπιν με τη βυζαντινή παράδοση. «Ολη μου η ζωή είναι μουσική και το τραγούδι μοιάζει με προέκταση του εαυτού μου» λέει με μάτια που λάμπουν από ενθουσιασμό. Κι έτσι αρχίζει η καταγραφή της κουβέντας μας, με αφορμή φυσικά τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου Plus.
Πόσα χρόνια διαμένετε μόνιμα στην Ελλάδα;
Μένω στην Ελλάδα τα τελευταία 14 χρόνια, από τα 20 μου. Το 2010 πέρασα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης. Στη Θεσσαλονίκη έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια για μια δεκαετία και ήρθα στην Αθήνα από το 2020, μετά την πρώτη καραντίνα.
Θα ζήσατε το μουσικό παρεΐστικο κλίμα της Θεσσαλονίκης. Μεγάλη επιρροή.
Μέσω του τμήματος φτιάχναμε μουσικές ομάδες και παίζαμε ρεμπέτικα και παραδοσιακά σε ταβέρνες και καφενεία. Υπήρχε μια άνθηση των ρεμπέτικων κομπανιών εκείνη την περίοδο με πολλά στέκια που είχαν καθημερινά τρεις εναλλασσόμενους μουσικούς. Μπορούσα να τραγουδάω και να βγάζω ένα χαρτζιλίκι. Στην πορεία ασχολήθηκα κατά τύχη και με το θέατρο σε μια παράσταση με το ΚΘΒΕ ως βοηθητικός ηθοποιός. Αναφέρομαι στη μουσικοχορευτική παράσταση «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές» της Σοφίας Σπυράτου με θέμα τη μουσική ιστορία της Θεσσαλονίκης από την Απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Συμμετείχαν πολύ μεγάλα ονόματα, από τη Ζωζώ Σαπουντζάκη μέχρι τον Ακη Σακελλαρίου.
Θα κατανοήσατε έτσι τη σημαντικότητα της σκηνικής παρουσίας.
Ακριβώς. Με βοήθησε να καταλάβω πώς λειτουργεί ένα πιο μεγάλο πατάρι. Σημαντική και η τριβή με πολύ κόσμο, αφού ήταν γύρω στους 40 συντελεστές με συχνότητα παραστάσεων πέντε μέρες την εβδομάδα και με το θέατρο γεμάτο από Νοέμβριο μέχρι το Πάσχα. Ταυτόχρονα, πήγαινα στα live καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης: του Καρακότα, του Μητρέντζη, του Κοροβίνη, του Αγάθωνα.
Αν τα λέω σωστά, μας συστηθήκατε δισκογραφικά με μια συμμετοχή στα «Δεύτερα» του Γκόνη και του Σιώτα.
Μπήκα αρχικά στη δισκογραφία με ένα σχήμα, το Ηλιοδρόμιο, με πρωτότυπα τραγούδια – μελοποιήσεις του Ηλία Σαρηγιαννίδη στον Ελύτη, τον Ουράνη και σ’ άλλους ποιητές. Αργότερα βγάλαμε μόνο ένα τραγούδι διαδικτυακά με τον Βασίλη Πετρίδη και συνειδητοποιήσαμε πως παιζόταν απ’ τα ραδιόφωνα της Αθήνας χωρίς να το έχουμε πουσάρει. Με τον Σιώτα συναντηθήκαμε μέσω κοινών γνωστών και μου μίλησε για ένα λαϊκό δίσκο που ετοίμαζε. Ετσι προέκυψε η συνεργασία μας, που οδήγησε στη συνέχεια σ’ έναν ολόκληρο δίσκο, τον πρώτο προσωπικό μου, σε μουσική πολλών διαφορετικών δημιουργών και στίχους του Κώστα Φασουλά.
Γράφετε ή μόνο τραγουδάτε;
Δεν γράφω. Εκανα απόπειρες, αλλά τις κρατάω για μένα. Τραγουδώ όμως σαν να φέρω μέσα μου δύο αρχετυπικούς τραγουδιστές, τον Αντώνη Διαμαντίδη ή Νταλγκά, πριν από έναν αιώνα, και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τους ξεχωρίζω καθώς νιώθω ότι η φωνή τους και οι καθηλωτικές ερμηνείες τους μπαίνουν κατευθείαν μες στο στέρνο μου.
Είστε λαϊκός τραγουδιστής και κουβαλάτε βαρύ όνομα. Σκεφτήκατε ποτέ να το αλλάξετε;
Ο Στράτος Διονυσίου έγραψε τη δική του ιστορία, ειδικά στα ζεϊμπέκικα, και τα παιδιά του συνέχισαν την παράδοσή του. Καθόλου δεν σκέφτηκα να αλλάξω επίθετο. Εγώ είμαι κάποιος άλλος που μπορεί να κάνει κάτι παραπλήσιο, αλλά δεν τραγουδάω μόνο λαϊκό τραγούδι, τα πράγματα είναι πιο ανοιχτά μες το μυαλό μου.
Ενώ παλιότερα δεν έπαιζε ρόλο τόσο η φωνή ενός τραγουδιστή όσο το ρεπερτόριό του.
Δεν θα δήλωνα απλώς λαϊκός τραγουδιστής και εξαρτάται απ’ το τι εννοούμε λαϊκό. Εφόσον δεν τραγουδώ λυρικό τραγούδι, ναι, είμαι λαϊκός τραγουδιστής, που τραγουδάει επίσης δημοτικό αλλά και λόγιο τραγούδι. Εχει τόσο πολλές εκφάνσεις η ελληνική μουσική που όλες αυτές οι ταμπέλες που ίσχυαν μέχρι το 1990 δεν ισχύουν σήμερα.
Σε τι κομμάτια στηρίζεται το πρόγραμμά σας στον Σταυρό του Νότου;
Στα κομμάτια από τον δίσκο μου «Η πρώτη βόλτα» αλλά και σ’ αυτά συναδέλφων που έχω τραγουδήσει. Σε τραγούδια φίλων της γενιάς μου, όπως της Ιουλίας Καραπατάκη, του Βασίλη Κορακάκη κ.ά. Και φυσικά σε λαϊκά τραγούδια, του Καζαντζίδη, του Διονυσίου και του Αγγελόπουλου, όπως και των ογκόλιθων Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι.
Από τον Διονυσίου μέχρι τον Χατζιδάκι υπάρχει ισχυρή αισθητική διαφορά. Πώς αντεπεξέρχεστε κάθε φορά;
Υπάρχει, όμως, κι ένα κοινό: ο ερμηνευτής. Σε όλα τα τραγούδια, όσο διαφορετικά κι αν είναι, ένας τα ερμηνεύει. Είναι μια προσωπικότητα με πολλές πλευρές. Ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει ν’ αφήσουμε κι εμείς το δικό μας αποτύπωμα. Εμείς λέμε το «Και τι δεν κάνω», που δεν θα το τραγουδήσω όπως ο Διονυσίου, γιατί απλώς δεν μπορώ. Αν πάρουμε τώρα ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, θ’ ακούσουμε τις αέρινες φωνές του, τον Λιούγκο, τον Λέκκα, την Νταντωνάκη. Πρέπει να λειτουργήσεις σαν συνδετικός αρμός μεταξύ του αμιγώς λαϊκού και του χατζιδακικού λαϊκού.
INF0
Ο Γιάννης Διονυσίου εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου Plus τα Σάββατα 20 και 27 Απριλίου 2024
